مروری بر مراقبات ماه مبارک رمضان(18)

اللَّهُمَّ إِنیِّ أَعُوذُ بِکَ مِن... نَقُولَ فِی الْعِلْمِ بِغَیْرِ عِلْمٍ: خدایا به تو پناه می برم از اینکه به آنچه نمی دانیم، از روی نادانی سخنی بگوییم.

ماه مبارک رمضان، ماه برکت و رحمت و آمرزش است؛ ماهى که نزد خدا برترینِ ماه‏هاست و روزهایش برترینِ روزها، شب‏هایش برترینِ شب‏ها و ساعاتش برترینِ ساعات است. لذا می بایست قدر لحظه لحظه آن را دانست، و از این فرصت برای قرب و نزدیکی هر چه بیشتر به خداوند تبارک و تعالی استفاده برد. مومن روزه دار همچنان که در کسب فضایل سعی و تلاش تمام دارد، از صفات و رذایل پست هم دوری کرده و از آنان به خدای سبحان پناه می برد.

یکی از چیزهایی که انسان باید از آن به خدای متعال پناه ببرد، این است: درموضوعات علمی بدون داشتن علم و آگاهی اظهار نظر کرد. چرا که چنین کاری خسارت های فراوانی از لحاظ مادی و معنوی برای گوینده و شنونده دارد." نَقُولَ فِی الْعِلْمِ بِغَیْرِ عِلْمٍ."

سخن؛ از بزرگترین نعمت های الهی است که خداوند به انسان اعطا کرده است. برای شکراین نعمت می بایست کاملاً مراقب بود، که از آن به جا استفاده کرد. در حقیقت حریم سخن اقتضا می‌کند که یک مؤمن فقط در حوزه‌ دانش و آگاهی خود حرف بزند. مؤمن همانگونه که قرآن دستورداده استوار و محکم سخن می‌ گوید :" یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَقولوا قَولًا سَدیدًا." سخنی استوار و محکم ،  برخاسته از علم و مستند و مستدل و با پشتوانه باشد. البته این چنین سخنی حاصل تقوا است. انسان مومت و متقی متعهدانه و مسئولانه سخن می‌گوید و توجه می‌کند که مطلبی که ارائه می‌کند، چه عوارض و آثار و نتایجی خواهد داشت. اگر از او درباره خصوصیات شخصی  کس دیگری سوال (تحقیق)  شود،  با علم و آگاهی صحبت می کند. یعنی اگر قوّت و ضعف و خصوصیات و اخلاق آن شخص را می دانست، جواب می دهد و لب به سخن باز می کند. چرا که با اطلاعات اندک و بر اساس شنیده‌ها و حدس و گمان، نمی توان حرفی زد. که اگر سخنی بگوید، از مصادیق " نَقُولَ فِی الْعِلْمِ بِغَیْرِ عِلْمٍ" می شود.