مروری بر مراقبات ماه مبارک رمضان(27)

نَعُوذُ بِک مِنَ مَعِیشَةٍ فِی شِدَّة : خدایا از زندگی در سختی به تو پناه می‌بریم.

زندگی دنیا ؛ سختی و راحتی  را با هم دارد. لذت زندگی با شدت و سختی آمیخته است. خداوند حلال و حرام، خیر وشّر، مرگ و زندگی، تلخی و شیرینی را در دنیا با یکدیگر آمیخته کرده است.  لذا سلامت و بیماری، راحتی و گرفتاری و ... با هم دیده می شود.

مومن با ایمان خود و ارتباطی که با خدای متعال دارد، بر سختی هایِ عادی زندگی غلبه می‌کند.  یکی از چیز‌هایی که از متن ایمان تراوش می‌کند، صبر است و انسان مؤمن، صابر است. صبر او باعث می‌شود که امور را مدیریت کند و از نظر روحی و روانی و قلبی و تدبیری، بر شرایط پیرامون اش مسلط شود. توکل و حسن ظن او به خدای متعال، همراه با صبر او، باعث می‌شود که دشواری‌ها به فرصت‌هایی برای کامیابی های مادی و معنوی تبدیل ‌شوند.

اما یکسری از سختی ها، انسان را از سیر تکاملی خود باز می دارند. مشکلاتی که باعث اشتغال جسمی و معنوی و فکری و روانی و ذهنی می‌ شوند؛ انسان را از مأموریت اصلی‌اش که بندگی و سیر کمالی به سوی حضرت حق است، بازمی‌دارند. و از این موارد باید به خدای متعال پناه برد:" نَعُوذُ بِک مِنَ مَعِیشَةٍ فِی شِدَّة : خدایا از زندگی در سختی به تو پناه می‌بریم."

سختی های زندگی دو دسته هستند؛ برخی دارای عوامل شناخته شده و قابل مدیریت، و برخی بر اثر عوامل ناشناخته و غیر قابل مدیریت! و پناهندگی انسان به خدا (نَعوذُ بِکَ) در هر یک از موارد،  معنای خاص خودش را پیدا می‌کند. تنها خداوند قادر است که می تواند سختی هایی را که از بیرون بر انسان تحمیل می شود، را مرتفع سازد. اما دسته ای از مشکلات و سختی های زندگی، حاصلِ سوءتدبیر و سوءمدیریت بوده، که قابل پیشگیری وحتی قابل معالجه هستند. انسان می‌تواند با حسن تدبیر و حسن عمل، از شدت این سختی ها بکاهد. لذا اگر کسی درست عمل نکرد، و به سختی و مشقت افتاد، تقصیر خود اوست. به تعبیر قرآن: " وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدیکُمْ:  و هر [گونه] مصیبتی به شما برسد، به سبب دستاورد خود شما است." و صد البته از این سوء مدیریت و سختی های حاصل آن نیز باید به خدا پناه برد و از او کمک گرفت.