مروری بر مراقبات ماه مبارک رمضان(29)

وَ نَعُوذُ بِک مِنَ الْحَسْرَةِ الْعُظْمَی، وَ الْمُصِیبَةِ الْکبْرَی وَ أَشْقَی الشَّقَاءِ: خدایا پناه مى ‏بریم به تو از عظیم ترین حسرت و بزرگترین مصیبت و بدترین بدبختى، که حسرت روز قیامت است.

ماه مبارک رمضان برای مومنین، که به مهمانخانه خداوند دعوت شده اند، ماه سرور و شادی است. مومنان روزه دار هر چه به روزهای پایانی این ماه نزدیک تر می شوند، احساس شادمانی بیشتری می کنند. اما آنان که خود را محروم کردند، در حسرت این لذت و شادکامی مومنان باقی می مانند.

حسرت یعنی ندامت و اندوه شدید بر آنچه از دست رفته باشد و امکان بازگشت آن نباشد. حسرت عمدتاً ناظر به از دست رفتن فرصت‌هایی است که قابل برگشت نیست؛ نظیر حسرت یک پیر برای دوران جوانی‌اش. اما گاهی حسرت بسیار بزرگتر است. مانند حسرتی که با مرگ برای انسان گناهکار پیش می آید.  انسان وقتی می‌میرد، برای او تا حدودی از حقایقی پرده‌برداری می‌شود. به همان اندازه که پرده‌ها برداشته می‌شود، حسرت‌هایی ایجاد می‌شود.

یکی از اسامی قیامت، روز حسرت است. در آن روز همه‌ی پرده‌ها کنار زده می‌شود و همه‌چیز دیده می‌شود و آن زمان، زمان حسرت بسیار بزرگی (عظمی) است. این روز آنچنان بزرگ است که خداوند خطاب به پیامبر (ص) می فرماید :" وَأَنْذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَةِ: و مردم را از روز حسرت بیم ده."

در روز قیامت انسان می بیند که چگونه از برخی پاداش ها محروم ‌شده، حسرت بزرگی بر دل اش می نشیند. کسی که می توانسته مشکلی از مشکلات مردم را حل کند، و نکرده؛ کسی که با یک سلام و تبسم ،می توانسته دل یتیمی را شاد کند، و نکرده؛ .... همه و همه باعث حسرت می شود. اما آنان که قیامتی زندگی کرده؛ فرصت‌شناس، ظرفیت‌شناس و موقعیت‌شناس بوده اند، حسرتی ندارند. چنین کسانی اهل ایمان، عمل صالح و جهاد خواهند بود و هیچ فرصتی را از دست نخواهند داد. و جالب اینکه همین افراد هستند که با سوز و گداز فراوان دست به دعا برمی دارند و عرضه می کنند: " وَ نَعُوذُ بِک مِنَ الْحَسْرَةِ الْعُظْمَی، وَ الْمُصِیبَةِ الْکبْرَی وَ أَشْقَی الشَّقَاءِ:  خدایا پناه مى‏ بریم به تو از عظیم ترین حسرت و بزرگترین مصیبت و بدترین بدبختى، که حسرت روز قیامت است. "