بررسی مطبوعات چاپ کابل 17 اسد 1396

"میرزا ولنگ ، فریادی که به جایی نرسید "و" نا امنی محصول شرکت های امنیتی امریکایی"،عناوین سرمقاله روزنامه های مهم چاپ امروز کابل است .

میرزا ولنگ ، فریادی که به جایی نرسید عنوان سرمقاله ی روزنامه ی افغانستان است که در آن چنین آمده است : در میرزاولنگ ولسوالی صیاد ولایت سر پل بر اساس گزارش های رسیده یک فاجعه انسانی به تمام معنی رخ داده است.

تا کنون بر اساس گزارش های موثق 51 نفر به شمول زنان و کودکان و افراد سالخورده به شهادت رسیده اند.

کشتار به صورت بی رحمانه و غیر انسانی و به سبک داعش بوده است. کسی سر بریده شده و کسی تیر باران شده و کسی زیر شکنجه جان داده و کسی نیز در شعله های آتش سوخته، کسی از کوه پایین انداخته شده و کسی هم سلاخ گردیده است.

به احتمال زیاد هدف کشتار نیز کاملا یک تصفیه قومی و مذهبی بوده است و تمام کسانی که جان باخته اند متعلق به قوم و مذهب خاص بوده اندنویسنده می افزاید : فریادهای میرزاولنگ پیش از وقوع حادثه برخاسته بود و ناقوس مرگ پیش از آن که اتفاق بدی بیفتد، به صدا در آمده بود.

هم مردم و هم مقامات محلی در اولین ساعات روز شنبه که شبش حادثه اتفاق افتاد، به طور متواتر از مرکز کمک خواسته بودند و مردم نیز به انحای مختلف فریاد شان را به گوش همه رسانده بودند.

اما کسی ظاهرا به این فریادها توجه نکرده است. سکوت غمگین بعد از حادثه بیانگر این مساله است. نه نهادهای امنیتی و نه سخنگویان و نه هم مقام های محلی چیزی در مورد میرزاولنگ ، ندارند. نخستین آدرسی که واقعا در دفاع از مردم بی گناه کوتاهی کرده اند، مقامات محلی و نهادهای امنیتی ولایت سرپل هستند.

آن ها می توانستند از تمام قدرت و توانی که در اختیار دارند استفاده کنند و از یک فاجعه انسانی جلوگیری کنند. اما نمی دانیم که واقعا در ولایت سرپل و میان مقامات محلی آن ولایت چه گذشته است که نتوانسته اند از مردم دفاع کنند؟ در هر صورت اکنون نیاز به یک تحقیق همه جانبه و گزارش واقعی از فاجعه است. در دومین مرحله حکومت مرکزی و نهادهای امنیتی به خصوص وزارت دفاع باید پاسخگو باشند.

اگر گفته های والی ولایت سر پل درست باشد که پیش از وقوع حادثه با تمام نهادهای امنیتی در مرکز موضوع را شریک ساخته است، چرا به خواسته های او پاسخ داده نشده است؟ در کدام مرحله غفلت صورت گرفته است و چه کسی مرتکب غفلت به این بزرگی شده است که اکنون شاهد آن هستیم. 

و نا امنی محصول شرکت های امنیتی امریکایی عنوان سرمقاله ی روزنامه ی انصار است که در آن چنین آمده است :  شرکت بلک واتر امریکا که برخی آن را نیرومندترین و ثروت‌مندترین ارتش خصوصی جهان می‌دانند، در جنگ عراق، افغانستان، اسرائیل، لیبی، امارات، بحرین و... شرکت داشته و ارائه دهنده خدمات امنیتی ـ نظامی به ارتش امریکا و این کشورها می‌باشند.

شرکت‌های امنیتی خصوصی متعددی نیز در افغانستان فعالیت می‌کنند که به گفته حامد کرزی، رئیس جمهور سابق کشور، در بسیاری از جرمـ و جنایات و قاچاق مواد مخدر در افغانستان دست دارند. به نوشته روزنامه انگلیسی (گاردین) شرکت امنیتی خصوصی بلک واتر (آکادمی) علـاوه بر عایدی که از طریق مواد مخدر افغانستان به دست می‌آورد بالغ بر یک چهارمـ هزینه‌هایی را که امریکا ادعا می‌کند برای مقابله با مواد مخدر در افغانستان هزینه کرده به دست آورده است.انصار می افزاید :

آکادمی یا بلک واتر سابق، در افغانستان تاریخ بدنامی دارد.

با توجه به گزارش مجلس سنای امریکا، بلک واتر زمانی یک شرکت سایه را راه انداخته بود تا فعالیت‌هایش را مخفی نگهدارد؛ به طوری که کشتار افراد غیرنظامی عراقی و افغان توسط کارمندان این شرکت، مانع قراردادهای آن نشود.

مشکل اصلی شرکت‌های امنیتی خصوصی که از سوی قدرت‌های غربی در مناطق جنگی فعالیت می‌کنند این است که از مصونیت بسیار بالـایی برخوردار هستند که هیچ مرجع قانونی نیز نمی‌تواند در مورد جنایاتی که آنها مرتکب می‌شوند تحقیقات انجامـ دهد و به همین دلیل است که این شرکت‌ها به راحتی مرتکب جنایت و خشونت علیه شهروندان کشوری که در آن فعالیت می‌کنند، می‌شوند. بسیار طبیعی است که افغان‌ها چنین برنامه‌ای را نپذیرند و زیر بار چنین طرخی نروند. به نظر می‌رسد تا زمانی‌که شرکت‌های خصوصی امنیتی و افراد آنها در افغانستان حضور داشته باشند، به غیر از بی‌امنیتی نتیجه دیگری را شاهد نخواهیمـ بود.