اجتناب از محرمات و آزار مومنین و غیبت

در ادامه به فراز دیگری از درس اخلاق آیت الله خامنه ای گوش می دهیم.

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم

الحمدلله رب العالمین

واعلم انه لا ورع انفع  من تجنب محارم الله ، ورع به معنای پرهیز و  اجتناب کردن از هر چیزی است. فرض کنید کسی از لذات مباح و حلال دنیوی پرهیز می کند، از غذای خوب، لباس خوب ، مناظر خوب یا اموال مشتبه پرهیز می کند، این ورع است. همه اینها هم خوبه یعنی پرهیز در حد اعتدال از همین ظواهر و لذات و تمتعات دنیوی فی نفسه چیز بسیار خوبی است، اگر به حد افراط نرسد. لکن یک ورع است از همه اینها بالاتر است و آن ورع از محارم الله ،  ورع از گناه است. بعضی هستند مستحبات را بجا می آورند اما واجبات را انجام نمی دهد. از بعضی مکروهات صرف نظر می کنند اما از برخی از محرمات اجتناب نمی کنند. این چه فایده ای دارد.

پس از همه ورع ها بالاتر و اجتناب هایی که انسان می تواند بکند و دارای فضیلت است. بسیاری از این اجتناب ها فضیلت هم دارد. برگزیدگان ، بزرگان و اصفیاء از این اجتناب ها می کنند. لکن آنچه از همه اینها بالاتر است و اساس کار اینهاست، اجتناب از گناهان است. گناهان صریح، چیزی که صریحا حرام شرعی است. انسان از این اجتناب کند. ورعی بالاتر از اجتناب از محرمات نیست. و بدان این ورع از همه نافع تر است. تعبیر روایت انفع است. یعنی این بیشتر بدردت می خورد . یعنی  چنانچه ورع های دیگر را انجام دادی اما از محارم الله تبرع نکردی،  فایده ای ندارد یا کم فایده است.

پس ورعی نافع تر نیست از اجتناب از محارم الله و کف ان اذی المومنین،  حالا یا این ذکر خاص بعد از عام است برای بیان اهمیت این امر است یا منظور گناهان متعارف و معمول و رایج میان مردم است و  این را بخصوص کنار آن ذکر می کند. به هر حال بازداشتن خویش از آزار مومنان و غیبت کردن آنها،  باز آزار مومنان را خاصی را به دنبالش می آورد که آن غیبت کردن است. گویی از میان انواع آزار مومنین، غیبت کردن از همه اینها بالاتر است.