Pars Today

در جمهوری اسلامی ایران به دلیل عدم آگاهی دقیق از روز تولد این امام زاده شریف، در چندسال اخیر روز ششم ذی القعده روز میانی دهه کرامت که باولادت حضرت معصومه(س) آغاز و با روز تولد امام رضا(ع) به پایان می رسد، به عنوان روز بزرگداشت حضرت احمدبن موسی(ع)  نامگذاری شده است.

زیارت دیدار است با آن‌کس که بزرگش می شمارند و دوستش دارند. همانطور که در حال حیات او را بزرگ  شمرده و به صورت های مختلف ادای احترام می کنند، پس از فوت نیز به تعظیم و تکریم مدفن و آثار بر جا مانده اش، پرداخته و به زیارتش می روند. این زیارت بین تمام ملل و پیروان همه مذاهب به اشکال گوناگون رایج است. چنانکه در باب زیارت اقوام آشور و بابل به ایام زیارتی و داستان های زیارت اماکن مقدسه بر می خوریم، و در می یابیم که در دو هزار سال قبل از میلاد مسیح در شهرهای سومری زیارت گاه های بزرگی بوده است. زیارت گاه های بزرگ در چین، تبت، سیلان، هند، برمه و کره همگی از گسترش و عمومیت زیارت حکایت می کند. شهرهای اروپایی نیز مملو از مقابر قدیسین و اولیای مسیحی است. در قرون وسطا کاروان های عظیمی از قلب اروپا برای زیارت بیت المقدس، به راه می افتادند که با سختی ها و مشکلات مسافت زیادی را طی می کردند تا خود را به فلسطین برسانند. لذا با اندک تأمل در می یابیم زیارت قبور بزرگان، همچون عبادت ریشه در فطرت دارد و به انگیزه ای درونی انجام می گیرد و مخصوص ملت و قومی معین نیست، و همین علاقه فطری باعث ساختن زیارت گاه ها و معابد در دنیا شده است.

در اسلام نیز  زیارت به عنوان یک فرهنگ و باور، در دل و جان همه مسلمانان، به ویژه شیعیان قرار دارد و آن را جزو یکی از مهم ترین برنامه های زندگی خود می داند. آنان  با ساختن گنبد و بارگاه بر مقبره ی بزرگان خویش و رفتن به زیارت آنان، یاد و خاطره ی بزرگان دین خویش را زنده نگه می دارند. این بزرگان که از نوادگان پاک رسول خدا هستند و راهنمای مردم در عصر خویش بوده اند، عموماً به دست حکومت های ظالم به شهادت رسیده اند. در زیارت این بزرگان انسان به یاد مجاهدتهای رسول خدا(ص) و بزرگان دین اسلام همچون امام حسین(ع) می افتد و این  امامزادگان گرامی را ادامه دهنده ی راه آنان می یابد. اینجاست که زائر با محبت و اشتیاق خاصی به زیارت امامزادگان می شتابد و در کنار مقبره ی آنان، به راز و نیاز با پروردگار می پردازد . زائر از خدا می خواهد که او نیز مانند این بزرگان، اهل تقوا شود و در راه تعالیِ آرمانهای والای اسلام مجاهدت نشان دهد.

مردم ایران از همان ابتدا که اسلام را از روی آگاهی و شناخت به اسلام گرویدند، توصیه های پیامبر (ص) را در تمسک به قرآن و عترت را به جان و دل پذیرفتند. از سوی دیگر، خاندان پاک رسول خدا(ص) به خاطر ظلم و ستم، تعقیب و شکنجه های هولناکی که به آنان روا می داشتند، به ستوه آمده بودند ، و عرصه زندگی در سرزمین مادری لحظه به لحظه برای آنان تنگ تر و تنگ تر می شد. از این رو آنان به سرزمین های اسلامی دیگر پناه می آوردند.  یکی از این مناطق؛ سرزمین ایران اسلامی بود، که آغوش خود را برای این مهمانان شریف گشود. این بزرگان نه تنها در دوران حیات، بلکه پس از مرگ نیز، مقبره هایشان مورد احترام و تکریم ایرانیان واقع شده است. مقبره هایی که امروز نیز در کنار آرامشی که در قلب ها ایجاد می کنند، به عنوان جایگاه و محل تجمع و گردهمایی انسان های خداجوی، زمینۀ‌ حضور و فعالیت‌ گسترده‌ زائرین خود را در صحنه‌های‌ اجتماعی‌ و فرهنگی فراهم‌ می کنند. یکی از این پناهگاه های مهم ، حرم امامزاده سید امیر احمد (س) ملقب به شاهچراغ فرزند بزرگوار امام هفتم و برادر امام رضا (ع) است.

در جمهوری اسلامی ایران به دلیل عدم آگاهی دقیق از روز تولد این امام زاده شریف، در چندسال اخیر روز ششم ذی القعده روز میانی دهه کرامت که باولادت حضرت معصومه(س) آغاز و با روز تولد امام رضا(ع) به پایان می رسد، به عنوان روز بزرگداشت حضرت احمدبن موسی(ع)  نامگذاری شده است.

حضرت سید امیر احمد (س) شاهچراغ، یکی از شخصیت های عالی مقام و پرهیزگاری بود که پدر وی همواره او را به بخشندگی و دلیری می ستود و پس از شهادت حضرت امام موسی کاظم(ع)، مردم مدینه به خانه او رفتند و با وی بیعت کردند اما پس از آن، حضرت سید میر احمدبن موسی(ع) در فضائل برادرش امام رضا(ع) سخن ها گفت و همگان را بر آن داشت تا به خدمت وی برسند و با او به عنوان هشتمین امام شیعیان بیعت کنند.

(تصاویری زیبا از شاه چراغ)

دوران امامت امام هشتم، همزمان با اختناق و ظلم حکومت عباسیان بویؤه خلیفه وقت ، مامون بود. در پی ظلم و ستم بسیار ، زمینه های قیام علیه خلیفه فراهم شده بود. مامون به منظور فرو نشاندن این مبارزات و تحکیم خلافت متزلزل عباسی تصمیم گرفت تا ولایتعهدی خود را به امام رضا(ع) واگذار کند و علیرغم میل باطنی امام، ایشان را از مدینه به طوس انتقال دهد. حضور پر برکت امام در خراسان سبب شد که شیعیان و محبان اهل بیت(ع) برای زیارت امام  و پیوستن به ایشان از نقاط مختلف جهان به سوی ایران حرکت کنند . حضرت سید میر احمدبن موسی(ع) برادر آن بزرگوار نیز از جمله کسانی بود که به همراه دو تن از برادرانش و گروه زیادی از برادرزادگان و شیعیان، بالغ بر دو یا سه هزار نفر، از طریق بصره عازم خراسان شد. هنگامیکه آنان به شهر شیراز رسیدند، مصادف با شهادت حضرت رضا (ع) و زمانی بود که مأمون، تغییر سیاست داده و نیت باطنی خود را نسبت به برخورد با علویان آشکار ساخته بود. مأمون که ورود برادران امام را به مرکز حکومت، تهدیدی جدی برای موقعیت حساس خود می دید و از هم دست شدن برادران و پیروان امام با وی هراسناک بود، ‌به همه حکمرانان خود، دستور داد که: در هر کجا قافله بنی هاشم را یافتند، مانع از حرکت آنها شوند ویا آنها را به مدینه بازگردانند یا بکشند.

هنگامیکه حضرت سید میر احمد بن موسی (ع) به نزدیکی شهر شیراز رسید و از خبر شهادت امام رضا (ع) مطلع شد، برای خونخواهی برادر، با یاران خویش در مقابل سپاه حاکم فارس صف کشید. وی با شهامتی بی نظیر با آنان مبارزه کرد اگرچه در این نبرد، عده ای از امامزادگان و اصحاب حضرت سید میر احمدبن موسی(ع) زخمی و تعدادی نزدیک به سیصد نفر به شهادت رسیدند اما حاکم فارس، قتلغ خان، شکست خورد و به سمت دروازه های شیراز گریخت. حضرت سید میر احمدبن موسی(ع) با یاران خود در پشت دروازه های شهر شیراز خیمه زدند تا بتواند با پیکاری دوباره پیروز میدان نبرد باشد. قتلغ خان که در خود توان مبارزه را نمی دید، ناجوانمردانه دستور داد تا سربازانش شب هنگام به جایگاه او حمله برند. در این نبرد نابرابر حضرت شاهچراغ(ع) شجاعانه جنگید اما دست ستم سربازی به همراه شمشیری بر فرق سر مبارک ایشان وارد آمد و ایشان را در هفدهم رجب سال 203 هجری قمری به شهادت رساند و برای همیشه سرزمین شیراز را میزبان خود ساخت.

قبر این امامزاده بزرگوار سال ها مخفی بود تا اینکه در اواخر قرن چهارم هجری در زمان حکومت عضدالدوله دیلمی آشکار گردید. اما بار دیگر بر اثر حوادث مختلف از جمله زلزله های پی در پی قبر وی از دیده ها مخفی گردید. اما  مجدداً در اواسط  قرن هشتم  مقبره ایشان آشکار گردید. پیکر ایشان که چندین قرن از شهادت او می گذشته هنوز سالم و تازه به نظر می رسید و انگشتری در دستش بود که نگینش منقش به جمله «العزة للّه احمد بن موسی» بود و همین انگشتری سبب شناسایی او شد.

علاقه و محبت دوست‌داران اهل بیت سبب شده است که حرم مطهّر و روضه‌ی منوّره‌ی حضرت شاهچراغ (ع) در اعصار مختلف، تعمیر شده و توسعه یابد. پس از پیروزی انقلاب، عملیاتی چون احداث و تکمیل سالن بزرگ بالای سر و آینه‌کاری سقف و دیوارهای قسمت قدیمی حرم. منبر بزرگی نیز در قسمت جنوبی این سالن نصب شده است.

زائران شاهچراغ همانند دیگر زوار اماکن مذهبی، در زیارت این مکان مقدس، احساس نزدیکی به خدا کرده و به آرامش درونی مطلوبی می رسند. در حقیقت ارتباط با خدا از طریق حضور در مکان هاى مذهبى و زیارت انسان هاى کاملى که براى بشر در هر دوره و زمان به عنوان الگوى نیکو از سوى خداوند معرفى شده اند، می تواند مرهم دل هاى بیمار وآرامش بخش قلب انسان ها باشد. زیارت قبور امامان معصوم و امامزادگان که برقرار کننده ارتباط و پیوند قلبی با اولیای خداست، تأثیر انکارناپذیرى بر سلامت روح و جسم انسان ها دارد، چرا که خاستگاه اصلى آن در قلب انسان است و شوق و اراده انسان را جهت می دهد.

(صلوات خاصه شاه چراغ به همراه تصاویری از حرم ایشان)