بررسی مطبوعات چاپ کابل 8 اسد 1397

"چرا غنی به نهاد ها بی باور است؟" ،"به مردم اعتماد کنیم" و "مرا به خیر تو امید نیست، شرمرسان"عناوین سرمقالات برخی روزنامه های امروز چاپ کابل است.

روزنامه 8صبح در سرمقاله خود به پاسخ این سوال که "چرا غنی به نهاد ها بی باور است؟" پرداخته وبا مقایسه دوران ریاست جمهوری حکومت وحدت ملی وزمامداری کرزی نوشته که  بی‌باوری به نهادها، امری برخاسته از دانش نهایت خشک و شالوده‌شکن غربی است که در سه‌ سال حکومت وحدت ملی، به خوبی چهره‌ی زشتش را به مردم نشان داد.

در دوران ریاست جمهوری کرزی، با آن‌که نهادها ضعیف بودند، اما احترام به نهادها وجود داشت و کار نهادهای حکومتی به رسمیت شناخته می‌شد  اما در دوران حکومت وحدت ملی ، احترام به نهادها و به رسمیت شناختن‌شان به صورت انقلابی و با عصبیت تمام تغییر کرد و نهادهایی که سال‌ها از عمر‌شان می‌گذشت، یکی از پی دیگر جای‌گاه و اقتدار‌شان را از دست دادند.

نویسنده با اشاره به تغییرات ادارات مختلف از جمله اداره امور  می نویسد که در کنار آنهارییس جمهور با ایجاد کمیسیون‌ها و کمیته‌های متعدد، دست به ایجاد ادارات و نهادهای موازی با اداراتی زد که سال‌ها تجربه‌ی کار در ساختار حکومت را داشتند این کار باعث شد تا صلاحیت و اعتبار نهادها از دست برود و کار نهادها هم نتیجه‌ی موثر و ملموسی به مردم نداشته باشد.

نگارنده  مقاله می نگارد با تعدادی از وزیران حکومت وحدت ملی صحبت کردم و دریافتم که اکثر این وزیران از نداشتن صلاحیت کافی به شدت رنج می‌برند و اشتراک‌شان در مجالس کابینه نیز توام با ترس و نگرانی است، زیرا نمی‌دانند از کدام اجراییاتشان صحبت کنند و چگونه توازن را در کارهای‌شان با نهادهای موازی‌ای که در چارچوب ارگ ایجاد شده است، رعایت کنند تا فضای مجالس کابینه متشنج نشود.

نویسنده در پایان ضمن نگرانی از تورم در ادارات تاکید دارد کهمقایسه‌ اشرف غنی با حامد کرزی گرچه به دلیل این که هردو دارای اشتباهات یکسانند، زیاد موجه نیست، اما از این‌که این دو رییس جمهور پی‌هم در افغانستان حکومت می‌کنند و یکی میراث دار دیگری است، این مقایسه تنها در حوزه‌ی حفظ احترام و اقتدار نهادها انجام گرفت.

حامد کرزی فرصت‌های طلایی را از دست داد و اینک اشرف غنی فرصت‌هایی را که می‌توانند به طلا مبدل شوند، بار دیگر به مس تبدیل می‌کند.

اما روز نامه افغانستان ما زیر عنوان "به مردم اعتماد کنیم" در سرمقاله خود

فساد اداری در افغانستان از پدیده شناخته شده که تاروپود نظام را پیچانیده وضربه های سنگین وغیر قابل جبران را در بخش های مختلف وارد کرده خوانده می نگارد: تا اکنون مبارزه با فساد به دلیل فقدان یک میکانیزم مشخص و عادلانه ناکام بوده و ره بجایی نبرده است.

حکومت توانایی برخورد با دانه درشت های فساد را ندارد و برخورد با کارمندان پایین رتبه و بی پشتوانه در کاهش حجم بزرگ فساد اداری تأثیری ندارد.
سرمقاله نویس افغانستان ما تاکید می کند حکومت همانطوری که خود بارها اعلام کرده و به تجربه نیز ثابت شده، توانایی دستگیری و به محاکمه کشانیده شدن دانه درشت های فساد را ندارد؛ لذا برای این کار ناچار است که از رسانه ها، جامعه مدنی و علمای سراسر کشور کمک بگیرد.

اگر حکومت روی حمایت علما، رسانه ها و اقشار مختلف مردم حساب کند و همگام با آنها راهکار مؤثرتر، مفیدتر و عادلانه تری را برای مبارزه با فساد آغاز کند، بدون شک به پیروزی نزدیک خواهد شد.

روزنامه دولتی انیس از اظهارات نماینده روسیه در پروسه صلح انتقاد نموده زیر عنوان "مرا به خیر تو امید نیست، شرمرسان" می نگارد:

هرچند عده ای از افراد گروه طالبان بعد از اعلام عملیات بهاری تحت نام خندق  سعی کردند تا پروسه ای صلح دولت افغانستان را به دستور حامیان شان سبوتاژ نمایند، اما امیدواری های وجود دارد که شماری زیادی از افراد این گروه به روند گفتگوهای صلح باورمندند، علی رغم این امیدواری ها، حالا ضمیرکابلوف نماینده ویژه ی رئیس جمهور روسیه در افغانستان گفته است که ایالات متحده ی امریکا به دوگزینه در افغانستان مواجه است یا با طالبان به گونه ای مستقیم وارد گفتگو شود یا هم جنگ با آنان را ادامه دهد، این روزنامه با اشاره به نشست های متعدد وحمایت روسیه از پروسه صلح به حاکمیت افغانها اشاره نموده واین

پرسش  رامطرح کرده که چرا با وجود حمایت و پشتیبانی این کشورها به خصوص روسیه از پروسه  صلح افغانستان به رهبری و مالکیت افغانان، ضمیر کابلوف تأکید بر مذاکرات مستقیم امریکا با گروه طالبان دارد، در حالی که افغانستان یک کشور مستقل، آزاد و دارای حاکمیت ملی و  تمامیت ارضی است، پس در این صورت چه نیازی است که گفتگوی مستقیم گروه طالبان با کشور خارجی انجام شود.

روی این اساس مردم افغانستان از کشورهای همسایه، منطقه و جهان انتظار دارند که دولت افغانستان را در آوردن صلح و ثبات همانند تعهداتی که در نشست های صلح چه در کابل و یا هم بیرون از کشور می سپارند، صادقانه یاری رسانند و گرنه پیچیدگی و بن سبت جنگ در افغانستان به نفع هیچ کشوری نخواهد بود، زیرا رد پای قدرت های بیرونی در جنگ و نا امنی افغانستان، کاملاً مشهود است و اگر نه هیچ گروهی به تنهایی قادر به ادامه جنگ در این کشور نخواهد بود.