Pars Today

حسین(ع) با ایستادگی در برابر دروغ و نیرنگ، ایثار بزرگ و شهادتی سرخ را رقم زد که شوری در همه دلها ایجاد کرد. خون سرخ حسین جانی تازه در پیکرهای افسرده و منجمد دمید و وحدتی بزرگ برای احیای حق و نابودی ظلم ایجاد کرد. حسین آغاز قصه ای بزرگ شد که تا امروز دلها را مشغول خود ساخته است و همه انسانها را به حقیقتی ناب فرامی خواند.

حسین (ع) مشعل هدایت را در زمانه ای برافراشت که تاریکی و انحراف، مردم و حاکمان را اسیر خود ساخته بود. پاها از حرکت در صراط مستقیم باز مانده بود و غفلت تام و تمامی، همه چیز را از معنی، تهی ساخته بود. غروبِ خورشیدِ حقیقت، از پشت کوههای بلند ظلم دیده می شد و مردم بی آنکه پنجه در تکیه گاهی مطمئن انداخته باشند در فضای غبارآلود نفاق و تباهی، حرکت می کردند.

در اوضاع حاکم آن زمان، دین، زندگی، رهبری و همه امور، معنی واژگونه ای پیدا کرده بود و دستهای آلوده کنندهِ حکومت، تلاش می کرد تا همه مناسبات پلید را، در پوشش و ظاهری فریبنده، زیبا جلوه دهد. گویی همگان دست در دست هم داده بودند تا بر اندام دروغ و نیرنگ، لباس راستی و درستی بپوشانند.

در عصری که جاهلترین حاکم یعنی یزید، زمام امور را به دست گرفته بود و به جای رستگاری ، نگون بختی را نصیب مردم می کرد، حسین(ع) بر خود واجب دید که به پاخیزد، به سویشان رود و حجت را تمام کند.

 او از جای برخاست تا با ایستادگی در برابر سیاهی، دیوارهای غفلت را فرو ریزد و نهادهای خفته را با خواندن داستانی از دلدادگی عاشقانه با خدا، بیدار سازد.

حسین(ع) با ایستادگی در برابر دروغ و نیرنگ، ایثار بزرگ و شهادتی سرخ را رقم زد که شوری در همه ی دلها ایجاد کرد. خون سرخ حسین جانی تازه در پیکرهای افسرده و منجمد دمید و وحدتی بزرگ برای احیای حق و نابودی ظلم ایجاد کرد . حسین آغاز قصه ای بزرگ شد که تا امروز دلها را مشغول خود ساخته است و همه ی انسانها را به حقیقتی ناب فرامی خواند.

اگر بگوییم حسین (ع) تنها متعلق به مسلمانان است به بیراهه رفته ایم. آنچنان که در مراسم اربعین حسینی می بینیم که از مذاهب مختلف و آیین های گوناگون از کشورهای اروپایی، امریکایی و شرق آسیا در راهپیمایی اربعین حاضر می شوند. موکب و حسینیه مسیحیان به نام "عیسی بن مریم" که در راه رسیدن به کربلا به زائران خدمت رسانی می کند، از نمونه های آن است. نمونه ی دیگر، کارکنان بودائی شرکت "ترایم" از چین هستند که در مراسم اربعین حضور دارند. آنها به احترام سید و سالار شهیدان، أبا عبدالله الحسین (ع) کار خود را برای چند روز تعطیل می کنند و با برپایی یک ایستگاه صلواتی، به خدمت کردن به زائرین امام حسین (ع) که با پای پیاده به سمت کربلا در حرکت هستند، می پردازند. آنها در این ایستگاه صلواتی به مردم آب، چای، میوه و حتی شارژ تلفن همراه می دهند تا زائران بتوانند نیازهای خود را برطرف کنند.

 مدیر شرکت "ترایم" می گوید: "امام حسین مرد بزرگی بود. ما می دانیم حسین کیست و چه حادثه ای برای او رخ داد. ما خود را با این مردم (زائرین) یک خانواده می دانیم و با آنان ابراز همدردی می کنیم." اینها نمونه های کوچکی از عاشقان حسین (ع) در سراسر دنیا هستند که مسلمان هم نمی باشند. این حرارت عشق حسین است که در جهان پیچیده و هر انسانی که گرمای این عشق را حس کند مجذوب آن می شود.

«دیانا ترانکو» که در خانواده ای مسیحی در ایالت تگزاس به دنیا آمده و بزرگ شده است به تازگی به دین اسلام روی آورده است. او که شیفته ی شخصیت امام حسین (ع) است، می گوید: "حرکت و اراده امام حسین(ع) برای احیا حقیقت بود. او همه چیز را فدا کرد تا اصل دین و حقیقت انسانیت زنده بماند. در این موضوع ابعاد فکری و عقلی عجیبی نهفته است و مهم ترین دلیل مسلمان شدن من هم همین بود. به نظر من امام حسین(ع)، شخصیتی جهانی دارد."

مبحث کربلا و عاشورا فقط مختص به شیعیان نیست و مودت به امام حسین(ع) محور وحدت مسلمانان است. امام حسین (ع) و شهادت مظلومانه خود، جلوی بزرگترین انحرافات که در سیره پیامبر و دین خدا ایجاد شده بود، گرفت. امام حسین(ع) با خون خود غبارهایی که بر عقیده اسلامی نشسته بود پاک کرد. این فداکاری بزرگ، مسلمانان از فرقه های گوناگون را در برابر امام حسین به خشوع وا می دارد و دلهای مسلمین را به یکدیگر نزدیک می کند.

مولوی عبدالعزیز مجاهد، استاد موسسه تحصیلات عالی خصوصی مشعل در افغانستان و از اهل سنت می گوید: "حضرت امام حسین (ع) در قبال کسانی قیام کرد که خلافت را از سیره پیامبر اسلام خارج ساخته بودند و امام امت اسلامی برای امر به معروف و نهی از منکر قیام کرد... حرکت امام حسین آنچه در شعار بود عملی می کرد و این حرکت در دنیای اسلام تاثیرات خوبی داشته است و ثمره آن، در بیداری اسلامی، واضح و روشن است."

در نگاه این استاد دانشگاه، تجلیل از حرکت آزادی خواهانه ی حضرت امام حسین (ع)، تحکیم کننده وحدت همه مسلمانان است و امام حسین (ع) سرمنشاء وحدت بشریت و قیام آن مورد قبول همگان است.

مرحوم «آیت‌الله سیدرضا صدر» در کتاب «پیشوای شهیدان» می‌نویسد: «شهادت حسین(ع)، وحدت اسلام را تامین کرد. شیعه و سنی را در کنار هم نهاد و حسین قهرمان وحدت اسلام گردید. شیعیان و سنیان، هر دو حسین(ع) را پیشوا می‌شناسند، هر دو گروه، در پیروی حسین(ع)، خود را سعادتمند می‌دانند و هر دو یزید را از اسلام دور می‌دانند.»

پیش از شهادت امام حسین(ع) شکافی ژرف و عمیق میان مسلمانان ایجاد شده بود. گروهی عثمانی شده بودند و گروهی علوی. حرکت آزادی خواهانه امام حسین(ع) این شکاف را برداشت و آزاد مردی همچون زهیر*، که بزرگ عثمانیان بود و مرد نامی آن ‌ها، به امام حسین(ع) پیوست و سردار نام‌دار سپاه حسین گردید.

هم اکنون نیز، حسین(ع) کلید وحدت اسلام و کلید مِهر مسلمانان به یکدیگر است. شور و عشق حسینی، تیرگی ‌های درونی که در میان مسلمانان است از دل می‌ زداید و دل ‌ها را صیقل می‌ دهد. اگر هر مسلمانی را به پیروی از حسین بخوانی، به ندایت لبیک می‌گوید و کیست که از حسین(ع) روی بپیچد و به یزید روی کند.

 اگر قیام امام حسین(ع) در سال ۶۱ هجری و قرن‌ ها پس از آن، موجب وحدت مسلمانان شد، چرا امروز از این ظرفیت مهم در همین مسیر بهره برده نمی‌شود؟ در این جا جا دارد که نامی از امام موسی صدر، رهبر شیعیان لبنان بیان کنیم. ایشان در جلسات ماه محرم علاوه بر روحانیون شیعه، از علمای اهل سنت و حتی چهره‌های متفکر مسیحی دعوت می ‌کرد تا سخنان خود را درباره امام حسین و قیام عاشورا بیان کنند. این شیوه ی امام موسی صدر، حسین(ع) را فراتر از یک مذهب و گروه خاص می‌دید و برای عاشورا مخاطبی به وسعت همه طوایف و سلیقه ‌های موجود در جامعه قائل بود. شبیه این کار را شیخ زکزاکی رهبر مسلمانان نیجریه انجام داده است و دلهای بیشماری را با امام حسین (ع) آشنا کرده است. اکنون در نیجریه و کشورهای اطراف آن دلهای بیشماری به عشق امام حسین(ع) می تپد.

به راستی اگر باور داریم که  اختلاف و تفرقه مذهبی پدیده ‌ای شوم و بنیان برافکن است و معتقدیم امام حسین(ع) با شهادت خود بسیاری از اختلافات فرسایشی در جامعه اسلامی را از میان برد، باید در عمل هم پیرو آن امام راستین باشیم و برای وحدت اسلامی تلاش مستمر کنیم. اگر امام علی(ع) از حق رهبری خود گذشت و سکوت پیشه کرد، و اگر امام حسن(ع) صلح با معاویه را مصلحت امت اسلامی دید، و اگر امام حسین مظلومانه به شهادت رسید، همگی به خاطر مصلحت جامعه اسلامی و حفظ و احیای ارزش ‌های اخلاقی و ناب بعثت بود. در زمانه ای که دشمنان اسلام از هر سو، آتش ستیز و نزاع را در بین مسلمانان برافروخته اند می توان با تکیه بر حرکت عدالتخواهانه امام حسین (ع) دشمن واقعی را بهتر از پیش شناخت و در برابر او یک امت واحد شد و از سوی دیگر با برادران مسلمان خود از هر فرقه ای با مودت و محبت رفتار کنیم.

اکنون اگر همه پیروان راستین ادیان و مذاهب توحیدی امام حسین (ع) را الگوی خویش قرار دهند و برای احیای انسانیّت و فضایل اخلاقی با یکدیگر متحد شوند، قطعاً به اهداف متعالی خود خواهند رسید.

حسین، بزرگ انسانی است که از عاشورای 61 تاکنون بر قله های انسانیت و شرافت همچون شمعی بلند قامت ایستاده است و جهان را به نور خود روشن می کند. تلالو نور حسین، در سرتاسر عالم می تابد و قلبهای آماده را متوجه خود می کند. طنین صدای حسین همچنان در عالم به گوش می رسد که صدا می زند: "هل من ناصر ینصرنی..." آیا یاری دهنده ای هست تا مرا در برپایی دین خدا یاری دهد؟"

ای حسین (ع) ما را نیز فراخوان تا همچون یارانت در کربلا به دور وجود تو جمع شویم و برای احیای اسلام ناب محمدی به تو یاری رسانیم .

------------------------------

* زُهَیر بن قَین بَجَلی