بررسی مطبوعات چاپ کابل 15 دلو 1357

"طالبان به دنبال صلح مسلح"،"چرا طالبان با دولت گفتگو نمی کنند؟" و "دوبرابر شدن جمعیت و ته کشیدن منابع و فرصت ها" عناوین سرمقالات روزنامه های امروز چاپ کابل است.

"طالبان به دنبال صلح مسلح" عنوان سرمقاله ی روزنامه ی افغانستان ما است که در آن چنین آمده است:

صلح مسلح اصطلاحی است در علوم سیاسی که بر حالت آرامش بین دو جنگ اطلاق می گردد. گفته شده است که صلح مسلح زمانی به وجود می آید که یا دو طرف از جنگ خسته شده باشند و ناگزیر تن به صلح اجباری دهند و یا زمانی که دو طرف جنگ دوران صلح را عامدانه و صرفا برای تجدید قوا و آمادگی های بیشتر برای جنگ به وجود آورند. این اصطلاح به دوران ماقبل جنگ جهانی اول استعمال شده است. در آن زمان نوعی آرامش قبل از طوفان بر اروپا حاکم بود. 
اکنون طالبان نیز به دنبال چنین صلحی هستند. کنفرانس مسکو در راستای مشروعیت بخشی به طالبان و نیز با هدف نوعی زمینه سازی برای احیای مجدد نظام طالبانی است. سخنگویان و مذاکره کنندگان طالبان به طور واضح خواستار انحلال اردوی ملی و نیز از بین بردن نهادهای امنیتی شده اند.

نویسنده می افزاید : 

برای روسیه حمایت از طالبان اصلا یک هدف نهایی و استراتژیک نیست. بلکه مهم این است که چگونه می تواند نقش گذشته این امپراتوری را در عرصه های بین المللی احیا کند. مقابله با طرح های آمریکایی در منطقه و گسترش قلمرو کشور در عرصه ها و مناطق مختلف از مهم ترین اهداف روسیه است. پوتین رییس جمهور این کشور از سال ها پیش خواب احیای یک امپراتوری شرقی در برابر آمریکا را می بیند؛ اما اکنون احساس می کند که زمان این کار فرا رسیده است.

روزنامه ی انصار نیز در سرمقاله ای تحت عنوان "چرا طالبان با دولت گفتگو نمی کنند؟" چنین نوشته است:

عباس استانکزی؛ رئیس پیشین دفتر سیاسی طالبان در قطر اخیرا در گفتگویی رسانه‌ای با "وبسایت نن تکی آسیا" گفته است که این گروه با حکومت افغانستان گفتگو نمی‌کند؛ اما با مردمـ افغانستان مثل سیاسیون، احزاب سیاسی، بزرگان مذهبی و قومی گفتگو می‌‌کند.

منطق مقاومت طالبان در برابر هرگونه گفتگوی مستقیمـ میان نمایندگان آن گروه و دولت افغانستان، هرگز قابل درک نیست. طالبان برای زیر سؤال بردن استقلـال دولت کابل، ابتدا باید استقلـال خود را به اثبات برسانند؛ گروهی که رهبران، پایگاه‌هـا و اردوگاه‌هـای آن در پاکستان قرار دارد و دفتر سیاسی آن از سوی یک کشور عربی، میزبانی میشود، چگونه میتواند از استقلـال حرف بزند و استقلـال دولت رسمی افغانستان را زیر سؤال ببرد؟

انصار می افزاید:

طالبان همچنین خواستار حذف نام رهبران شان از لیست سیاه سازمان‌هـای بین المللی هستند. آنها اگر برای سازمان‌هـای بین المللی، اعتبار و مشروعیت و وجاهت حقوقی قایل هستند، پس باید با دولت افغانستان نیز که از سوی همان سازمان‌هـا، به عنوان نماینده مشروع و قانونی مردم افغانستان، به رسمیت شناخته شده، وارد مذاکره شوند و استقلال و حاکمیت ملی آن را زیر سؤال نبرند.اگر مبنای عدم مذاکره طالبان با دولت، خصومت‌هـا و خونریزی‌هـای ۱۸ ساله اخیر است، پس منطق آن گروه برای گفتگو با گروه‌هـای سیاسی و جهادی که پیش از این با آن گروه جنگیده اند، چیست؟

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی ماندگار که در سرمقاله ای تحت عنوان "دوبرابر شدن جمعیت و ته کشیدن منابع و فرصت ها" چنین نوشته است:

وزارت صحت عامه، از دوبرابرشدنِ جمعیتِ افغانستان تا ده سالِ دیگر خبر داده است. این پیش‌بینی که بر اساس نرخ رشدِ جمعیت صورت گرفته، می‌گوید: در سال ۲۰۳۰ جمعیت افغانستان به ۶۰ میلیون نفر می‌رسد. این گزارۀ ظاهراً کوچک، خبر از حادثه‌یی بسیار بزرگ و وحشتناک در آینده‌یی نزدیک می‌دهد؛ از این‌رو می‌سِزد پرداختن به آن را بر هر موضوعِ دیگری ترجیح دهیم و با یادآوریِ تبعاتِ رشد بی‌رویۀ نفوس، هشدار دهیم که پیروزی در جنگ‌وصلح و سازنده‌گی، همه به مدیریتِ منابع و نیروهای انسانیِ ماهر و مجربی‌ وابسته است که نه‌تنها کارگزارانِ امروزِ جامعه باشند، بل بتوانند به فرداها و نسل‌های آینده و نیازهایِ‌ِ حتمی و احتمالی‌شان بیندیشند.

در پایان ماندگار می افزاید :  

بخش بزرگی از جمعیتِ سی‌میلیونی افغانستان چنان در غمِ جان و نان گرفتارند که آینده را فراموش‌ کرده‌اند. در این حالت، اگر ده سال بعد این جمعیتِ ضعیف و آسیب‌پذیر دوبرابر شود، معنای دوبرابر شدنِ مشکلاتِ افغانستان در تمام عرصه‌ها را درحالی می‌دهد که اولاً منابع طبیعی فرسوده و شرایط اقلیمی بسیار دشوار شده؛ ثانیاً جامعۀ جهانی توانایی و علاقۀ کمتری به حمایت از افغانستان دارد و ثالثاً ماشینِ جنگ راحت‌تر از گذشته، از لشکر شصت‌میلیونیِ گرسنه‌گان سربازگیری می‌کند.
اگر مجموعۀ دولتِ افغانستان گزارش وزارت صحتِ عامه را جدی بگیرد، دست‌کم کاری که می‌توان برای جلوگیری از این حادثه صورت داد، تقویتِ برنامه‌های آگاهی‎‌‌دهی و تبلیغات در جهت کنترلِ موالید در پهلوی بسته‌های تشویقی و تنبیهیِ کم‌هزینه است.