بررسی مطبوعات چاپ کابل 27 اسد 1398

"انتخابات، آری به جمهوریت، نه به امارت" ،" استقلال، از بنیانگذاری تا پاسداری" و "نگرانی های مشروع" عناوین سرمقالات امروز مطبوعات چاپ کابل است.

انتخابات، آری به جمهوریت، نه به امارت عنوان سرمقاله ی روزنامه ی افغانستان ما است که در آن چنین آمده است:

اکنون که در آستانه انتخابات ریاست جمهوری قرار داریم با وجود بعضی شعارهای یأس آلود و شایعه سازی‌ها از طرف برخی گروه‌ها، جریان‌های سیاسی و تهدیدات طالبان مبنی بر هدف قرار دادن کمپین های انتخاباتی، حضور پر رنگ مردم در گردهمایی‌ها و همایش‌های انتخاباتی گواهی بر این واقعیت است که مردم افغانستان به مرحله‌ای از فهم و بلوغ سیاسی رسیده است که تنها راه بیرون رفت از وضعیت فعلی و فایق آمدن بر مشکلات و چالش‌ها و برقراری ثبات و امنیت در کشور را حضور پر شور و مسئولانه در انتخابات می‌دانند و انتخابات را بهترین مکانیزمی می دانند که سیاست و قدرت را از انحصار افراد و گروه‌های خاص بیرون می‌کشد و در محور اراده ملی قرار می‌دهد.

نویسنده می افزاید: 
کسانی که در این روزها بحث تعلیق انتخابات و صلح با طالبان را به عنوان یک فرصت طلایی مطرح می‌کنند می‌خواهند انتخابات ریاست جمهوری را که مظهر مشارکت ملی، اعتماد ملی و کارآمدی نظام سیاسی است به چالشی امنیتی تبدیل و شرایط را برای فروپاشی نظام سیاسی از درون فراهم کنند و از این طریق به اهداف مورد نظر خویش دست یابند.
چنین شرایطی هوشمندی و مسئولیت شناسی تمام کاندیداهای ریاست جمهوری و هواداران آن‌ها را می طلبد که منافع ملی را قربانی بازی‌های سیاسی نکنند و رسیدن به قدرت را از طریق صندوق‌های رأی جستجو کنند و فلسفه برگزاری انتخابات هم همین است که تعارضات و اختلافات در‌ قالب‌های‌ قانونی‌ قرار گیرند و جامعه با بحران و تنش روبه‌رو نشود و اگر کسانی فکر می‌کنند با بحران سازی و دامن زدن به تنش‌های قومی‌ زمینه‌های رسیدن به قدرت برای آن‌ها فراهم می‌گردد، مطمئن باشند که از این طریق ره به جای نمی برند و مردم افغانستان به هیچ شخص و جریان سیاسی اجازه نخواهد داد که انتخابات را که مظهر مشارکت سیاسی مردم افغانستان است قربانی صلحی موهومی‌نمایند که هنوز نمی‌داند به کجا می‌انجامد.

و استقلال، از بنیانگذاری تا پاسداری عنوان سرمقاله ی روزنامه ی  ماندگار است که در آن چنین آمده است :

امان‌الله خان پادشاه افغانستان نماینده و سلسله‌جنبانِ نسلی شد که آرزویِ استقلالِ کامل و بی‌قیدوشرط در تنظیم امور داخلی و خارجی را در سر پرورانده بودند و به دنبالِ فرصتی مناسب برای تحققِ این مأمولِ بزرگ می‌گشتند. در هیچ حالتی، نمی‌توان و نمی‌باید نقش پُررنگِ امان الله خان در استرداد استقلالِ کشور را نادیده گرفت؛ چه این‌که او در گذشته شاهزادۀ هم‌نشین و شب‌نشینِ مشروطه‌خواهان و منورالفکرانِ استقلال‌طلب و ترقی‌خواه بود و پس از پوشیدن قبای پادشاهی نیز کمر به تحققِ آن ایده‌ها و آرمان‌ها بست.

ماندگار می افزاید:

مسلماً اگر شخصِ اولِ مملکت سودایِ استقلال در سر نمی‌داشت، داعیۀ استقلال‌طلبیِ سایر روشن‌فکران و مبارزان، چانسِ کمتری برای پیروزی می‌یافت. از این منظر، امان‌الله خان کسی‌ست که خلاف سنتِ سیاسی پدر و پدربزرگش، استقلال در سیاستِ داخلی و خارجی را هستۀ آغازینِ پیشرفتِ افغانستان می‌شمارد و به‌جای آن‌که در مقابلِ این آرمان‌ متعالی مردم قرار گیرد، خود را در مسیرِ تحققِ این آرمان‌ و در نقش فرماندهیِ نیروهای استقلال‌طلب قرار می‌دهد و برای خود و مردمش افتخار می‌آفریند و تولدی دوباره را برای افغانستان در نظامِ دولت‌ها رقم می‌زند.

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی اطلاعات روز که در سر مقاله ای تحت عنوان نگرانی های مشروع چنین نوشته است:

پس از نزدیک به دو دهه درگیری ارتش امریکا در افغانستان، کشته‌شدن بیش از ۲۴۰۰ سرباز امریکایی و هزینه‌کردن ۱.۰۷ تریلیون دالر به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم برای جنگ افغانستان، این کشور در بن‌بست قرار دارد و مردم امریکا نیز از این جنگ خسته شده‌اند؛ اما این گروه – طالبان -  به‌راحتی قادر است که نظام مبتنی بر دموکراسی را که در بدل بهای سنگین به‌دست آمده، در افغانستان با تهدید جدی مواجه کند. در شرایطی که انتخابات افغانستان نیز در حال برگزاری است، بدون شک تحمل یک فضای ابهام‌آمیز نگران‌کننده است. در این صورت روند انتخابات در افغانستان نیز صدمه می‌بیند.

در پایان اطلاعات روز می افزاید:

حدود سه هفته از آغاز پیکارهای انتخاباتی افغانستان گذشته، اما فضای انتخابات سرد و بی‌روح است. سایه‌ی سنگین صلح بر سر انتخابات بسیار روشن است. معنای این نگرانی مخالفت با صلح نیست؛ صلح خواست مردم افغانستان است. حدود چهار دهه است که مردم افغانستان جنگ را تحمل می‌کنند. اما معنا و قیمت صلح برای مردم افغانستان باید روشن باشد. از این‌رو انتظار مردم افغانستان از امریکا این است که باید گفت‌وگوهای صلح افغانستان در یک فرایند شفاف به پیش برده شود. نظام مبتنی بر جمهوریت و مردم‌سالاری باید نتیجه‌ی مذاکرات باشد، نه امارت اسلامی. بدون هیچ کم‌وکاستی معنای توافق خوب همین است. بنابراین این نگرانی مشروع است و باید به رسمیت شناخته شود.