تاجران نظامی آمریکا اجازه پایان جنگ‌ها را نمی‌دهند / تغییر معنای پیروزی
-
یک تانک آبرامز ایکس در کنفرانسی نظامی-تجاری (Brendon Smith/Breaking Defense)
پارس‌تودی- در بحبوحۀ جنگ ویتنام، هنری کیسینجر که سخنگوی دولت بود، گفت: «ارتش، در معنای عرفی آن، تنها زمانی پیروز می‌شود که جنگ را ببرد. در غیر این صورت، همیشه بازنده است. اما برعکس، پارتیزان‌ها تنها در صورتی بازنده‌اند که جنگ را رها کنند. در غیر این صورت، همیشه برنده‌اند».
این حرف که بویی از استیصال ارتش آمریکا در برابر ویت‌کنگ‌ها بود، حالا به رمز پیروزی آن تبدیل شده است. البته با این ملاحظه که امروز این ارتش آمریکاست که به شیوۀ پارتیزان‌ها عمل می‌کند.
اکنون، با گذشت چند دهه از جنگ ویتنام، پنتاگون که در طول جنگ در «رودست‌زدن به پارتیزان‌های ویتنام» شکست خورده بود، سرانجام، به راه‌حل ساده‌ای رسیده است. راه‌حل از این قرار است که خیلی بی‌سرو‌صدا -بدون اینکه کسی متوجه شود- تعریف پیروزی را تغییر دهد و آن را با همان تعریفی که پارتیزان‌ها از پیروزی داشتند جایگزین کند و باور داشته باشد که:
شکست‌خوردن در جنگ تنها با دست‌کشیدن از جنگ رخ می‌دهد و بس. با این تدبیر، فرماندهان آتش‌به‌اختیار ارتش مجاز می‌شدند جنگ‌هایی بی‌معیار و بی‌پایان راه بیندازند و از نظارت‌ها و اِعمال محدودیت‌ها از جانب کنگره نیز، تا حدود زیادی، در امان باشند.
بااین‌حال در سال ۲۰۲۱، با وجود چنین سازوکار محکمی، باز هم پنتاگون در جنگ در افغانستان شکست خورد، زیرا طالبان در جنگ پارتیزانی دست بالا را داشت. بنابراین پنتاگون مجبور شد که این جنگ را نیز به سیاهۀ بلند شکست‌های ویرانگرِ پس از جنگ جهانی دوم (ویتنام، لائوس و کامبوج را در نظر داشته باشید) و هم‌زمان به فهرست «پیروزی»های نامطلوبش (گرانادا و پاناما را در نظر بگیرید) اضافه کند. اما در این اثنا، به دور از چشم مردم و نظارت کنگره، جنگهای غیررسمی و نبردهای سایه‌وار دیگری همچنان ادامه دارند.
برای نمونه، جنگ در سوریه تازه ده‌ساله شده، مداخلۀ آمریکا در عراق از سال۱۹۹۰ یا ۲۰۰۳ یا ۲۰۱۴ -برحسب اینکه چگونه دلمان بخواهد حساب کنیم- تاکنون ادامه داشته است، درگیری‌های آمریکا در سومالی و ساحل آفریقا دو دهه است که جریان دارد. حدود ۲۴ سال پیش، آمریکا، به‌همراه سایر شرکایش در ناتو، پروژۀ بمباران صربستان را اجرا کرد که باعث شد این کشور جری و وارد جنگ کوزوو شود. امروزه، آمریکا همچنان تأمین‌کنندۀ سربازهای نیروهای حافظ صلح کوزوو در ناتوست.
ارتش آمریکا، هنوز، حدود ۳۰هزار نیروی نظامی‌اش را در شبه‌جزیرۀ کره به صف نگاه داشته است، زیرا صلح موقت که وقفه‌ای در جنگ ۱۹۵۳ در این کشور بود هرگز به یک معاهدۀ صلح نینجامیده است. حتی شکست آمریکا در افغانستان، در سال ۲۰۲۱، نیز نقطۀ پایان ماجرا نبود زیرا جنگ «از آن سوی افقِ» جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا، در سال ۲۰۲۲، با حملۀ پهپادی آمریکا به رهبر القاعده، ایمن الظواهری، و قتل او همچنان در آنجا ادامه یافت.
ممکن است پنتاگون نتواند در میدان جنگ روی دست پارتیزان‌ها بلند شود، اما این شیوۀ جنگ نامتقارن -که در واشنگتن و دیگر جاها پیش گرفته است- موجب می‌شود آتش مبارزه همواره، آهسته و پیوسته، زنده بماند و، بااین‌حال، بودجۀ نظامی پنتاگون نه‌تنها کم نشود که مدام بیشتر هم بشود. این ترفند شگفت‌انگیز است.
از این رو شکست‌های آمریکا در این جنگ‌ها پیروزی‌های ویژه‌ای برای مقامات عالی‌رتبۀ غیرنظامی، ژنرال‌ها، شرکای آن‌ها در صنعت و سایر پیروان این دار‌ودسته بوده است.
عبارات کلیدی: آمریکا در ویتنام، جنگهای آمریکا در جهان، شکست‌های نظامی آمریکا، جنگ آمریکا با ایران، تلفات نظامی آمریکا
برگرفته از:
نیک تِرس. آمريکا تنها وقتی شکست می‌خورد که از جنگ دست بکشد. مهگل جابرانصاری. پایگاه ترجمان.
Nick Turse. The U.S. Military is Winning. No, Really, It Is!. Tomdispatch.