Սիոնիստական ռեժիմի պարտությունը Գազայում. Դիմադրության հաղթանակը պատերազմի դաշտում և քաղաքականության մեջ
Pars Today - Պաղեստինյան դիմադրության խմբերը շեշտում են իրենց և պաղեստինյան ժողովրդի օրինական պահանջների իրականացումը հրադադարի բանակցություններում։
Պաղեստինի ազատագրման ժողովրդական ճակատի քաղաքական բյուրոյի անդամ Մարվան Աբդոլալը նշել է, որ դիմադրության զենքի հարցը երբեք չի բարձրացվել բանակցությունների սեղանին, և որ Գազայի կառավարումը մնում է ազգային հարց: Աբդոլալը նաև անդրադարձել է սիոնիստական ռեժիմի բնույթին և հավելել է. «Մենք գործ ունենք մի թշնամու հետ, որը վստահելի չէ և անընդհատ խախտում է համաձայնագրերը»
Գազայում հրադադարի բանակցությունները տեղի են ունենում Եգիպտոսի Շարմ էլ Շեյխ քաղաքում և կարող են դիտվել որպես սիոնիստական ռեժիմի պարտության նշան, քանի որ սիոնիստների սկզբնական ռազմական և քաղաքական նպատակները չեն իրականացվել, և նրանք ստիպված են եղել նահանջել ներքին և միջազգային ճնշման տակ։
Սիոնիստական ռեժիմի դեմ պաղեստինյան դիմադրության հաջողությունը ռազմական ուժի, ժողովրդական աջակցության, թշնամու նպատակների պարտության և տարածաշրջանային ու համաշխարհային հավասարումների փոփոխության համադրության արդյունք է։ Այս հաջողությունը կարելի է տեսնել ոչ միայն մարտադաշտում, այլև քաղաքական և լրատվական ասպարեզներում։ Չնայած Ռմբակոծություններին և պաշարմանը՝ Գազայի ժողովուրդը պահպանեց և նույնիսկ ամրապնդեց դիմադրության սոցիալական հիմքերը։ Դիմադրության տարածաշրջանային առանցքը, որը ներառում էր Լիբանանը, Եմենը և Իրաքը, նույնպես մեծացրեց Պաղեստինին տրվող բարոյական և քաղաքական աջակցությունը։
Երուսաղեմի օկուպացիոն ռեժիմը սկսեց Գազայի պատերազմը և սահմանեց այս գործողության համար կոնկրետ նպատակներ: Պատերազմի առաջին իսկ օրվանից սիոնիստները հայտարարեցին, որ ձգտում են ոչնչացնել Համասին, դադարեցնել Գազայից օկուպացված տարածքների վրա հրթիռների արձակումը և, իհարկե, ուժի միջոցով ազատ արձակել իրենց գերիներին: Սակայն նրանք ձախողեցին իրենց բոլոր նպատակները:
Իսրայելցի պաշտոնյաները և նույնիսկ Իսրայելի վարչապետ Բենիամին Նեթանյահուն խոստովանել են, որ Համասը դեռևս կենդանի է և հզոր։ Իսրայելի ռեժիմը ոչ միայն չկարողացավ հասնել իր նպատակներին Գազայի պատերազմում, այլև ստիպված եղավ ընդունել Համասի ցանկալի պայմանները տարբեր ոլորտներում։
Համասի ակտիվ նախաձեռնությունը հրադադարի բանակցությունների գործընթացում և այն փաստը, որ ամերիկացիներն ու սիոնիստները հրադադար հաստատելու համար պաղեստինյան դիմադրության կարիքն ունեին՝ Պաղեստինի ժողովրդի և դիմադրության հաղթանակի ամենակարևոր փաստաթղթերն են։ Պաղեստինի դիմադրությունը կարողացավ ամրապնդել իր դիրքերը տարածաշրջանային հավասարումներում և ճանաչվել որպես անկախ և հզոր դերակատար։
Պաղեստինի դիմադրությունը իր կայծակնային գործողություններով կասկածի տակ դրեց իսրայելական բանակի անպարտելիության առասպելը: Չնայած «Երկաթե գմբեթ» համակարգին, Պաղեստինի դիմադրությունը կարողացավ հարյուրավոր հրթիռներ արձակել օկուպացված տարածքների խորքում՝ պատճառելով զգալի վնասներ:
Պաղեստինի դիմադրությունը վերջապես կարողացավ հրադադարի համաձայնագրում ներառել այնպիսի պայմաններ, ինչպիսիք են բանտարկյալների ազատ արձակումը, հարձակումների դադարեցումը, անցակետերի բացումը և օկուպացիոն բանակի դուրսբերումը Գազայի բնակելի տարածքներից։
Շատ երկրներ և միջազգային կառույցներ ճանաչեցին և աջակցեցին դիմադրությանը որպես Պաղեստինի ժողովրդի ներկայացուցիչ։ Դիմադրությունը կարողացավ ստեղծել ճնշման և օկուպացիայի դեմ դիմադրության պատմություն և լայն աջակցություն ստանալ աշխարհի ժողովուրդների շրջանակում։ Համաշխարհային լրատվամիջոցները լուսաբանեցին սիոնիստական ռեժիմի բանակի ռազմական հանցագործությունները և մոբիլիզացրին հասարակական կարծիքը դրա դեմ։
Չնայած Միացյալ Նահանգների աջակցությունը Իսրայելի բանակի կողմից իրականացվող ավերածություններին, ճնշմանը և շարունակական հարձակումներին՝ Գազայի ժողովուրդը աջակցեց դիմադրությանը և պահպանեց իր դիմադրության ոգին։
Գազայի պատերազմը ցույց տվեց, որ Պաղեստինի դիմադրությունը ոչ միայն բարելավել էր իր ռազմական և մարտավարական կարողությունները, այլև հասել է նշանակալի հաջողությունների քաղաքական, լրատվական և սոցիալական ասպարեզներում: Այս պատերազմը շրջադարձային կետ էր պաղեստինյան պայքարի պատմության մեջ՝ ազդելով տարածաշրջանային և համաշխարհային հավասարումների վրա: