Тавсифи охирин лаҳазоти зиндагии ҳазрати Имом Хумайнӣ (раҳ)
Раҳбари муаззами инқилоб дар тавсифи охирин лаҳазоти зиндагии ҳазрати Имом Хумайнӣ (раҳ) мефармоянд: Эшон зикри Худо мегуфт, ин барои мо дарс аст ва рӯҳиёти эшонро бояд идома бидиҳем.
Ҳазрати оятуллоҳ Хоманаӣ: “Оқои ҳоҷи Аҳмадоқо, фарзанди азизи ҳазрати имом як чизе гуфтанд, гуфтанд: пеш аз зуҳрӣ, имом рӯйи тахт шуруъ карданд намоз хондан, пайдарпай намоз хонданд, эшон мегуфтанд: намедонам нофила мехонданд, чӣ мехонданд, баъд пурсиданд, ки зуҳр шуд? Гуфтем, бала, он вақт шуруъ карданд намози зуҳрро бо нофилаи он хондан, намози зуҳр ва асрашонро хонданд, баъд шуруъ карданд ба зикр гуфтан”.
Эшон гуфтанд, ки то он лаҳзае, ки имом ин ориза барояшон пайдо шуд ва дар ҳолати кома рафтанд, мураттаб пуштисар ҳам мегуфтанд: "Субҳоналлоҳ, алҳамдулиллоҳ ва ло илоҳа иллаллоҳу Аллоҳу Акбар....То охирин лаҳза, эшон зикри Худо мегуфт, ин барои мо дарс аст. Мо ки раҳбарамонро дӯст дорем, яъне ин, яъне ин корҳои ӯро, ин рӯҳиёти ӯро бояд идома бидиҳем”.