تا زمانی که سیاست تفرقه قومی در افغانستان دنبال شود خطر پراکندگی قومی این کشور را تهدید می کند
کارشناس سیاسی-فرهنگی افغان گفت: تا زمانی که سیاست تفرقه قومی در افغانستان دنبال شود خطر پراکندگی قومی و حتی تجزیه این کشور را تهدید می کند.
داکتر شمس الحق آریانفر در گفت و گو با خبرنگار رادیو دری اظهار داشت: به نظر می رسد طالبان هم چنین سیاستی را دنبال می کند در حالیکه اگر آنگونه که ادعا می کنند به دنبال اتحاد اقوام هستند باید از رفتارهایی که خلاف آن را ثابت می کند دست بردارند.
وی با اشاره به اظهارات برخی سران مخالفان حکومت طالبان در مورد طرح این حکومت برای انتقال نیروهای تحریک طالبان پاکستان به شمال افغانستان و اختصاص شهرک هایی به آن ها در آن منطقه، عنوان کرد: برنامه استقرار اقوام پشتون در شمال افغانستان و یا مناطق غیر پشتون نشین از حدود یکصد سال قبل و از زمان امان الله خان پادشاه وقت افغانستان که برنامه ناقلین را ایجاد کرد تا اقوامی را از جنوب به شمال این کشور انتقال دهد، جریان داشته است.
به گفته این کارشناس افغان دولت به آن ها زمین، پول و هم قدرت سیاسی می داد و همه امکانات را در اختیارشان می گذاشت. آن ها قرار می داد، در دیگر دوران ها هم اینگونه بوده و حتی اگر در مناطق جنوب افرادی بازنشسته می شدند در شمال افغانستان زمین و امکانات در اختیارشان قرار داده می شد تا در آنجا ساکن شوند.
آریانفر بیان داشت: حکومت ظاهر شاه هم بیشتر مناطق کوهستانی و دشتهای شمال افغانستان را با اسناد در اختیار اقوام کوچی قرار داد و اکنون هم آن ها از مناطق مختلف و حتی پاکستان می آیند و اسناد خود را نشان داده و مناطقی را متعلق به خود می دانند و مشخص نیست که این اسناد را بر چه اساسی به دست آورده اند.
وی تصریح کرد: طالبان هم با همین ترفندها ایجاد شدند و به عنوان یک نیروی نیابتی غربی ها مورد استفاده قرار گرفتند. به آن ها القاء شده بود که می روید و قدرت و حاکمیت خود را به دست می آورید و افغانستان متعلق به شما می شود تا آن ها هم بر اساس منافع قومی خود بجنگند و منافع آن به قدرت های خارجی مانند امریکا برسد. بنابراین سیاست قومی و ایجاد تفرقه قومی از حدود یکصد سال قبل در افغانستان جریان داشته و تا زمانی که از این موضوع دست برداشته نشود، خطر پراکندگی قومی و حتی تجزیه افغانستان را تهدید می کند.
این کارشناس سیاسی اظهار کرد: اکنون هم که گفته می شود طالبان پاکستانی به شمال افغانستان انتقال داده می شوند، هم طالبان پاکستانی انتقال داده می شوند و هم تحت این نام تا جایی که بتوانند افرادی را مسلح و در محور پروژه بزرگ آبرسانی قوش تپه مستقر می کنند چنانکه در گذشته ها هم در بغلان، تخار، قندوز و برخی مناطق دیگر پروژه هایی راه اندازی شده بود و اقوامی از جنوب افغانستان منتقل و در اطراف این پروژه ها مستقر شده بودند.
آریانفر گفت: اقداماتی هم که اکنون انجام می شود در همان راستا می باشد و این برای وحدت ملی افغانستان بسیار خطرناک است، طالبان هم ذهنیت و رفتارهای قوم گرایی دارند. به هر صورت طرح انتقال طالبان پاکستانی به شمال افغانستان بسیار خطرناک است.
وی با اشاره به اظهارات سراج الدین حقانی سرپرست وزارت داخله حکومت طالبان در مورد اینکه جدا کردن شمال از جنوب افغانستان دسیسه دشمنان است، گفت: کسی در افغانستان خواستار تجزیه نیست اما اگر رفتارهای طالبان به گونه ای باشد که دیگر اقوام نتوانند در کنار آن ها زندگی کنند، ناگزیر ممکن است عده ای به همان سمت پیش بروند، به نظر می رسد که طالبان نه به فکر جدایی بلکه به فکر تصاحب و راندن دیگران هستند.
این کارشناس افغان یاد آور شد طالبان در دوره حکومت قبلی خود با شدت عمل بیشتری رفتار می کردند و علنا می گفتند، تاجیک ها به تاجیکستان، ازبک ها به ازبکستان و هزاره ها و شیعیان به ایران بروند تا افغانستان برای پشتون ها بماند.
آریانفر همچنان خاطرنشان کرد: پاکستان ویرانی و تجزیه افغانستان را به سود خود می داند به همین دلیل مرتب نیرو ایجاد کرده و به افغانستان می فرستد تا این کشور را از نظر سیاسی، نظامی، اقتصادی و نیروی انسانی تاراج کند، طالبان هم خود را مدیون پاکستان دانسته و منافع آن کشور را منافع خود می دانند. اکنون هم ظاهرا گفته می شود طالبان پاکستانی به شمال افغانستان انتقال داده می شوند تا دیگر پاکستان را هدف حملات خود قرار ندهند اما در حقیقت نیروهای پاکستانی را در شمال افغانستان مستقر می کنند.
این کارشناس افغان گفت: تروریست ها از کشورهای مختلف دنیا از سال ها قبل در شمال افغانستان مستقر شده اند و اکنون که در نظر است طالبان پاکستانی هم به آنجا فرستاده شوند به این معنی است که یک نیروی دیگر را هم بسیج می کنند تا با آن ها همکاری کند، در کنار این استقرار قومی را هم دنبال می کنند. این مسایل کشورهای شمالی افغانستان را هم با تهدید مواجه می کند.
وی اضافه کرد: بهتر است کشورهای منطقه در یک اتحاد بزرگ منطقه ای به امریکا و متحدینش اعلام کنند که نباید چنین پروژه ای را در منطقه پیاده کنند و اگر این کشورها زودتر به یک تصمیم واحد نرسند در آینده مقابله با این برنامه ها دشوار خواهد بود.
