کنفرانس هایی مانند قلب آسیا کمک خاصی به بهبود وضعیت افغانستان نمی کنند
کنفرانس هایی مانند کنفرانس قلب آسیا در مورد افغانستان نمی توانند کمک خاصی به بهبود وضعیت این کشور کنند
استاد دانشکده اقتصاد دانشگاه کابل گفت: کنفرانس هایی مانند کنفرانس قلب آسیا در مورد افغانستان نمی توانند کمک خاصی به بهبود وضعیت این کشور کنند.
سیف الدین سیحون در گفت و گو با خبرنگار رادیو دری با اشاره به برگزاری هشتمین کنفرانس "قلب آسیا-روند استانبول" در ترکیه و شرکت محمد اشرف غنی رئیس جمهور افغانستان در آن اظهار داشت: نگاه دولت افغانستان بیشتر به کنفرانس های بین المللی است از کنفرانس بن گرفته تا کنفرانس توکیو، بن دوم، لندن و امثال آن و همواره از این کنفرانس ها کمک هایی دریافت کرده است.
این کارشناس اقتصادی با اشاره به شعار کنفرانس قلب آسیا که امنیت، همکاری و رفاه است عنوان کرد: صحبت در مورد صلح و رفاه و آسایش مردم افغانستان و هر کشور دیگری که مشکلاتی شبیه این کشور دارد خوب است اما تبلیغاتی که در مورد کنفرانس قلب آسیا، کنفرانس ریکا و دیگر کنفرانس های منطقه ای و مسیر هایی مانند راه لاجورد و امثال آن ها صورت می گیرد در حد همین تبلیغات باقی می ماند و نتیجه موثر دیگری ندارد.
این استاد دانشگاه کابل عنوان کرد: برخی کشورها مانند افغانستان انتظارات بیهوده ای از کشورها و سازمان های جهانی در مورد کمک به این کشور دارند، اکنون که دولت در برقراری صلح و آرامش و ایجاد رفاه ناکام مانده در این زمینه از کشورهای دیگر کمک می خواهد.
وی اظهار کرد: همکاری های منطقه ای دوجانبه، سه جانبه و چندجانبه یک واقعیت و ضرورت است و جریان هم دارد اما برنامه ها و کنفرانس هایی مانند "قلب آسیا"، "ریکا" یا روند استانبول تاکنون گام عملی خاصی برنداشته اند و مسایلی که مطرح می شوند در حد آرزو هستند.
به گفته سیحون شعار این کنفرانس امنیت، همکاری و رفاه است در حالی که معنای رفاه بهره وری از امکانات توسعه است، چگونه می شود برای کشوری که بیش از پنجاه درصد جمعیت آن زیر خط فقر بسر می برند از رفاه صحبت کرد ضمن اینکه این نشست ها و کنفرانس ها نهاد تصمیم گیرنده و اجرایی خاصی ندارند.
این کارشناس افغان یدآور شد افغانستان بیشتر به این خاطر مورد توجه نهادهای بین المللی است که آن ها هم از نارسایی های این کشور بهره می برند، وجوهی به افغانستان اختصاص می دهند و موسسات مرتبط با آن نهادها و کشورها وارد می شوند و آن مبالغ را دوباره به نوعی به کشورهای خود انتقال می دهند.
سیحون تصریح کرد: بر اساس آمار رسمی وزارت مالیه افغانستان حدود 80 درصد از این کمک ها دوباره به کشورهای کمک کننده برمی گردند. بخش زیادی از بیست درصد باقی مانده هم در قالب قراردادهای غیر شفاف مورد غارت قرار می گیرند و چیزی به مردم افغانستان نمی رسد زیرا برنامه دقیقی برای این کار وجود ندارد.
وی اضافه کرد: قسمت زیادی از کمک ها هم نقدی نبوده و بیشتر کمک های فنی بوده که به عنوان پول محسوب شده است به عنوان مثال به ارزش 500 میلیون دلار کمک تسلیحات نظامی برای افغانستان در نظر گرفته شد و در این میان هواپیماهایی از ایتالیا وارد کردند که در جنگ جهانی دوم استفاده شده بودند، چیزی که به آهن پاره تبدیل شد و ارزش آن بسیار کاهش یافت.
