افکار عمومی با تلاش های برخی نهادهای بین المللی برای به رسمیت شناسی طالبان همراه نیست
کارشناس سیاسی افغان تاکید کرد: افکار عمومی با تلاش های برخی نهادهای بین المللی برای به رسمیت شناخته شدن طالبان همراه نیست و واکنش های تندی به این تلاش ها نشان داده می شود.
سرور جعفری در گفت و گو با برگزاری نشستی در مورد افغانستان در دوحه قطر توسط سازمان ملل متحد که گمانه زنی هایی در خصوص بررسی مساله به رسمیت شناختن طالبان در آن وجود دارد، گفت: یکی از بحث های بسیار جدی در مورد نشست دوحه واکنش های مردمی و مقاومت افکار عمومی نسبت به این نشست و موضوع احتمالی به رسمیت شناسی طالبان است.
وی تصریح کرد: تظاهرات عمومی و گسترده ای از طرف شهروندان افغانستان انجام شده و شاهد تظاهرات افغانستانی ها در کشورهای مختلف دنیا هم بودیم و ممکن است با ادامه تلاش های سازمان ملل متحد برای به رسمیت شناخته شدن طالبان دامنه اعتراضات گسترده تر شود و نهادهای مختلف حقوق بشر و مدافعان حقوق زنان نسبت به این اقدامات سازمان ملل متحد واکنش های تندی نشان دهند.
به گفته این کارشناس سیاسی پیشتر نشست شورای امنیت سازمان ملل متحد هم در مورد افغانستان برگزار و قطعنامه ای با اکثریت آراء صادر شد که در آن مساله حقوق زنان مورد تاکید جدی قرار گرفت و از رویکرد طالبان نسبت به مساله زنان و حقوق اجتماعی شان انتقاد شد که این اقدامات سبب شده سازمان ملل متحد، شرکای بین المللی و همکاران نزدیکش در رابطه با اقدامات و تصمیم گیری هایشان محتاط تر باشند.
جعفری با اشاره به دعوت نشدن نمایندگان طالبان در نشست دوحه عنوان کرد: در صورتی که نمایندگان طالبان در نشست دوحه حضور می داشتند ممکن بود مساله به رسمیت شناسی آنان تسریع شود زیرا به نظر می رسد سازمان ملل متحد و بازیگران مختلف بین المللی به نوعی آمادگی پذیرش طالبان را پیدا کرده اند اما اگر چنین شود شرایط اجتماعی در افغانستان به ویژه برای زنان که حقوق خود را تضییع شده می دانند دشوار تر می شود.
وی اظهار کرد: اگر سازمان ملل برنامه مشخصی برای افغانستان داشت و با شرکای بین المللی خود وضعیتی را مانند آنچه پس از سال 2001 برای این کشور تعریف شد، تعریف می کرد، اقشار مختلف جامعه افغانستان در آن دعوت می شدند و فشارهای لازم هم از سوی جامعه جهانی برای برقراری صلح و ثبات دایمی در افغانستان وارد می شد، تاثیرگذار بود یعنی اگر سازمان ملل متحد یک برنامه از قبل تعیین شده برای حل بحران افغانستان می داشت، برگزاری نشست ها هم می توانست خروجی خوبی برای افغانستان و منطقه داشته باشد.
جعفری همچنان خاطرنشان کرد: این تصور که سازمان ملل متحد و شرکای بین المللی اش که قبلا حکومت دموکراسی را در افغانستان ایجاد کردند، راهی جز تعامل با طالبان ندارند اشتباه است. راه حل های زیادی وجود دارد، ابزارهای فشار لازم هم موجود است و سازمان کنفرانس اسلامی و سازمان های منطقه ای مانند شانگهای نیز چنین ابزارهایی را در اختیار دارند تا طالبان را وادار کنند که به برنامه مشخصی تن دهند. اما در گفتار و رفتار مقامات سازمان ملل و کشورهای غربی در مورد طالبان تناقض وجود دارد.
وی تصریح کرد: از یک طرف کشورهای غربی و به ویژه امریکا به طالبان کمک های مالی می کنند و از طرف دیگر آنان را تحریم می کنند و این به معنای آن است که از یکسو تلاش می کنند حکومت طالبان، هم به شکل کنونی باقی بماند و هم توانمندی ا ش در حدی نباشد که به عنوان یک بازیگر مستقل تبارز کند و از سوی دیگر با چنین وضعیتی زمینه تقویت گروه های تروریستی در افغانستان ایجاد شود تا بتوانند مرزهای شمالی افغانستان را ناامن کنند و بخشی از برنامه های راهبردی امریکا و هم پیمانانش را در منطقه پیش ببرند.
