Pars Today

روزنامه هشت صبح در سرمقاله ای تحت عنوان "فرصت اندک است" چنین نوشته است :

نشست جینوا قرار است تا دو روز دیگر برگزار شود. ادامه‌ی کمک مالی جامعه‌ی جهانی به افغانستان، موضوع اصلی این نشست است.

جامعه‌ی جهانی، هفته‌ی گذشته، ده شرط خود را برای ادامه‌ی کمک مالی به افغانستان عمومی کرد. این شروط هم با جانب دولت و هم با جانب طالبان شریک شده است.

هشتاد درصد کمک مالی جامعه‌ی جهانی در آینده به افغانستان، مشروط به تکمیل این ده شرط است. طبق اعلام وزارت خارجه‌ی افغانستان، هرگاه دولت و طالبان نتوانند این شرایط را تکمیل کنند، ممکن است تا دو ماه دیگر، این مقدار از کمک مالی جامعه‌ی جهانی به افغانستان قطع شود.

«آتش‌بس فوری، جامع و دایمی»، دومین شرط از مجموع این شروط است. هرگاه این شرط در کنار نُه شرط دیگر، تکمیل نشود، احتمالاً تصمیم جامعه‌ی جهانی در قبال افغانستان متفاوت‌تر اتخاذ خواهد شد. به تعبیر روشن‌تر، تمام این ده شرط با یک‌دیگر وابسته است و نادیده‌گرفتن یکی از آن‌ها می‌تواند تصمیم جامعه‌ی جهانی برای کمک مالی به افغانستان را دست‌خوش تغییر کند

هشت صبح می افزاید :

دولت و طالبان هر دو مسوولیت دارند تا زمینه‌ی ادامه این کمک‌ها را با تکمیل شرایط وضع‌شده، فراهم کنند. یا دست‌کم به اقداماتی متوسل شوند که خاطر جامعه‌ی جهانی نسبت به این‌که شروط آنان در آینده تحقق خواهد یافت، کاملاً جمع شود. بدیهی است که نادیده‌گرفتن کمک مالی جامعه‌ی جهانی در بخش توسعه‌ای به افغانستان و عدم پای‌بندی به شرایط جامعه‌ی جهانی و در نتیجه به هدر دادن فرصت موجود برای کمک به افغانستان، ظلم مضاعف در حق مردم این کشور است. در این فرصت تاریخی، باید همه‌ی جوانب، مسوولانه و با آینده‌نگری تصمیم بگیرند.

" هزینه ی همکاری پاکستان برای صلح ،سنگین تر از جنگ است" عنوان سرمقاله ی روزنامه ی صبح کابل است که در آن چنین آمده است :

بدون امتیازدهی به پاکستان، هیچ توافقی بین طالبان و هیئت افغانستان به امضا نمی‌رسد؛ ولی این که امتیازهای داد‌ه‌شده به پاکستان چه چیزی است، سوال بی‌پاسخ ما تا روزهای آینده خواهد بود.
تاثیر پاکستان بر روند گفت‌وگوها، جدا از نقش این کشور در پابرجایی صلح، نشان‌دهنده‌ی شدت رابطه با طالبان نیز بود؛ رابطه‌ای که در واقع برای چنین روزی به وجود آمده بود و می‌تواند دخالت پاکستان را در امور سیاسی افغانستان بیش‌تر بکند.
پاکستانی‌ها، سال‌ها برای رسیدن به نقشی مستقیم بر افغانستان، تلاش کردند و اکنون این آرزو رو به برآورده‌شدن است.
با حضور این کشور در گفت‌وگوهای صلح افغانستان، امیدی که به پایان جنگ بسته شده بود؛ به نگرانی‌ای بدتر از جنگ بدل شده است. اگر پاکستان، بتواند با استفاده از نقش خود در تامین صلح، منافع خود را بالای مقام‌های حکومتی افغانستان بقبولاند، نظام سیاسی کنونی در خطر جدی می‌افتد

صبح کابل می افزاید :.
چندی پیش، عمران خان از تقاضای خود در مورد کاهش رابطه‌ی افغانستان با هند گفت و در آن از حکومت «آینده در افغانستان»، یاد کرده بود. حکومت آینده به معنای دقیق خود، یعنی حکومتی که پس از صلح افغانستان به وجود خواهد آمد و اگر دقت کنیم، ایجاد هر حکومتی در پس از صلح، تغییری در نظام سیاسی را در پی دارد.
شکی نیست که پاکستان از نظام آزاد در افغانستان هراس جدی‌ای دارد و در تلاش به‌بن‌بست‌کشاندن پیشرفت‌ها در تقویه‌ی آن است. بنا بر این، هزینه‌ی هم‌کاری پاکستان برای صلح افغانستان، سنگین‌تر از جنگ با طالبان است.

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی راه مدنیت که در سرمقاله ای تحت عنوان "آیا یخ های بی اعتمادی ذوب خواهد شد؟"  چنین نوشته است :

 پس از دیدار عمران خان با محمد اشرف غنی، خوشبینی هایی به وجود آمده که ممکن است به زودی بن بست مذاکرات میان هیأت دولت افغانستان و نماینده گان طالبان در دوحه شکستانده شود و مذاکرات رسمی و جدی آغاز گردد.

همزمان با این خوشبینی ها، جنگ میان نیروهای امنیتی کشور و طالبان تقریباً در تمام ولایت های کشور شدت گرفته است.

طالبان روز پنجشنبه به ولسوالی مایمی بدخشان حمله کردند و تعدادی از منسوبان امنیتی این ولسوالی را به گونه بسیار فجیع به شهادت رسانیدند.

موضوع قابل اندیشه این است که حکومت و نظامیان پاکستانی با وجودی که بر گروه طالبان تسلط کامل دارند، اما فشار لازم بر آنها وارد نمی کنند تا افراد مسلح طالبان دست از خشونت و جنگ بردارند.

در پایان راه مدنیت می افزاید :

اگر هردو کشور در برابر یکدیگر صادق باشند، دیر یا زود یخ های بی اعتمادی میان افغانستان و پاکستان ذوب خواهند شد.

اگر در مذاکرات جدی و رسمی میان هیأت دولت و نماینده گان طالبان، موضوع آتش بس مطرح گردد و بر سرآتش بس توافق شود در آن صورت روشن می شود که پاکستان بر طالبان فشار لازم را آورده است، زیرا جلو طالبان هنوزهم به دست نظامیان پاکستانی است که آنها را به کجا و چگونه هدایت کنند.