Pars Today

شرکت مالک مجله آمریکایی " تایم " TIME، این نشریه را به قیمت دو میلیارد و هشتصد میلیون دلار به گروه انتشاراتی مردیت فروخت. این معامله به صورت نقد و با پشتیبانی مالی چارلز و دیوید کوک، دو برادر میلیاردر آمریکایی انجام شده است. اما چرا دلایل سیاسی این رویداد رسانه ای، از دلایل اقتصادی آن قوی تر است ؟

گردانندگان مجله تایم اعلام کرده اند که درآمد تبلیغاتی مجله تایم از زمان جدا شدن از شرکت تایم وارنر در سال 2014  به شدت کم شده است. به عنوان نمونه در ماه گذشته میلادی برای ششمین سه‌ماهه متوالی درآمد پایینی داشته و با حدود ده درصد کاهش، 679  میلیون دلار درآمد ثبت شده است. "جان فیهی"،(John Fahey) رئیس تایم در بیانیه‌ای گفت: این معامله تمام نقدی با ارزشی که به صورت فوری و مشخص فراهم می‌کند، از هرلحاظ به نفع شرکت و سهام‌داران آن است.
گروه انتشاراتی مردیت (Meredith)  که صاحب چند نشریه و شبکه تلویزیونی در سرتاسر آمریکا است می‌گوید، این معامله حدود 700  میلیون دلار از طریق تبلیغات دیجیتال برای این شرکت درآمدخواهد داشت و دسترسی بی‌نظیری به مشتریان جوان فراهم خواهد کرد.

کمپانی رسانه‌ای مردیت با حمایت مالی برادران میلیاردر کوک برای هر سهم تایم، 18 دلار و 50 سنت پرداخت خواهد کرد. نخستین بار نشریه نیویورک تایمز از حمایت مالی برادران کوک از این معامله خبر داد که برای بسیاری از جمله کارمندان تایم جای شگفتی داشت. این معامله که به صورت نقدی صورت گرفت در سه ماه نخست سال 2018 به سرانجام می‌رسد. کمپانی رسانه‌ای مردیت با این معامله به غیر از نشریه مشهور تایم ، کنترل گروهی از مشهورترین نشریات آمریکایی از جمله «People» ، «Sports Illustrated»، «Fortune» و «Entertainment Weekly» را در دست خواهد گرفت.

در نظام های کاپیتالیستی، پول حرف اول را می زند و نظام حاکم در آمریکا یک نظام کاپیتالیستی است. با این حال، پول هر چه‌قدر هم که زیاد باشد، به تنهایی نمی‌تواند منافع صاحبش را تأمین کند، به ویژه اگر این منافع با منافع عموم مردم در تضاد باشد. این‌جاست که نقش یک بازیگر بی‌اندازه مهم برجسته می‌شود؛ بازیگری که حتی از پول هم مهم‌تر است: رسانه.

به همین دلیل  در آمریکا، هر کس پول و رسانه داشته باشد، می‌تواند منافع خود را تأمین کند. این همان واقعیتی است که یک خانواده میلیاردر در آمریکا به خوبی نشان داده‌اند: برادران کوک  ثابت کرده‌اند که با پول و رسانه در آمریکا می‌توان منافعی را پیش برد که حتی حیات روی کره زمین را به خطر می‌اندازد. نمونه آن هم به سخره گرفتن تغییرات اقلیمی با  ابزار رسانه ای و سیاسی  است .

اما این ابزارها چگونه در دست آنان قرار می گیرد ؟ 

خانواده "کوک" یک خانواده آمریکایی با اصلیت آلمانی هستند که عمده فعالیتشان در صنایع نفت، تجارت و کارآفرینی است. شهرت این خانواده بیش از هر چیز به دو دلیل است: فعالیت‌های سیاسی (از جمله لابی‌گری و حمایت مالی سیاسی به ارزش صدها میلیون دلار) و مالکیت شرکت نفتی "صنایع کوک" که دومین شرکت خصوصی بزرگ جهان محسوب می‌شود . خانواده کوک که سال 1888 به آمریکا مهاجرت کردند ، طبق گزارش سال 2015 مجله  " فوربز " با مجموع ثروت 86 میلیارد دلار، پس از خانواده 149 میلیارد دلاری  "والتون "،  دومین خانواده ثروتمند آمریکا هستند.

بنیان‌گذار شرکت صنایع کوک،  "فِرد کوک"  بود و چارلز و دیوید – دو پسر وی-  اکنون به " برادران کوک " (Koch brothers)  مشهور و به ترتیب به عنوان مدیرعامل و معاون اجرایی مدیرعامل در صنایع کوک مشغول به کار هستند. آن‌ها علاوه بر صنایع کوک، چندین بنیاد دیگر نیز دارند که هر کدام به نوبه خود منافع و دستورکارهای سیاسی و ایدئولوژیک آن‌ها را پیش می‌برند. این بنیادها با عنوان بنیادهای خانواده کوک شناخته می‌شوند. کوک‌ها از حامیان پروپاقرص جمهوری‌خواهان و مخالفان سرسخت اوباما هستند. 

اما قدرت این دو برادر تنها از دلارهای این افراد آب نمی‌خورد؛ اگرچه ثروت آن‌ها در شکل‌دهی به این قدرت نقش کلیدی را ایفا کرده است. آنها برای رسیدن به قدرت سیاسی امروز خود در آمریکا، به روش‌ها و ابزارهایی متوسل شده‌اند که البته منحصر به آن‌ها نیست، بلکه بسیاری از میلیاردرهای آمریکایی از آن‌ها استفاده کرده‌اند.

خانواده کوک نفوذ سیاسی بالایی در آمریکا دارند و در موارد زیادی توانسته‌اند افکار عمومی این کشور را نیز آن‌گونه که خواسته‌اند، شکل دهند. برادران کوک از طریق همین رسانه‌ها توانسته‌اند منافع و دستورکار خود را پیش ببرند و به هر کسی که سر راهشان بایستد، حمله کنند. استراتژی خانواده کوک، پنج مرحله بسیار ساده دارد: 1- خریدن شخصیت‌های محافظه‌کار در رسانه‌ها برای تبلیغ پیام آن‌ها  2- تأمین مالی گروه‌هایی که کمپین‌های رسانه‌ای علیه حامیان محیط‌زیست را اداره می‌کنند 3- ایجاد رسانه‌های خبری جناح راستی  4- کنترل دقیق و سخت‌گیری در اعطای مجوز به خبرنگارانی که قصد حضور در جلسات و برنامه‌های آن‌ها را دارند (به منظور مخابره خبرها و گزارش‌های مطابق میل خودشان) و 5- ارعاب و حمله به خبرنگارانی که به هر شکلی جرأت پیدا کنند گوشه‌ای از فعالیت‌های آن‌ها را افشا نمایند. 

" دیک آرمی"  نماینده جمهوری‌خواه سابق تگزاس در کنگره آمریکا و کسی که قبلاً ریاست یکی از گروه‌های روابط عمومی خانواده کوک را به عهده داشت، درباره نفوذ کوک‌ها در رسانه‌های آمریکایی می‌گوید: آن‌ها به جای به دست آوردن حمایت رسانه‌ها، هزینه آن را می‌پردازند. به عنوان نمونه کمپانی صنایع کوک از سال 2011  "مایکل گلدفارب"  کارشناس سیاسی جمهوری‌خواه را استخدام کرد تا وجهه این شرکت را در جامعه آمریکا بهبود بخشد. گلدفارب آن زمان دبیر ستون نظرات مجله محافظه‌کار "ویکلی‌استاندارد" بود و مدت کوتاهی پس از استخدام وی، این نشریه یک مقاله طولانی در دفاع از کوک‌ها منتشر کرد که "لی فانگ" خبرنگار آمریکایی، آن را " 8000 کلمه شرح حال قدیسین! " توصیف کرد .  

طی چند سال اخیر برادران کوک چند رسانه به اصطلاح  "خبری" ساخته‌اند که دیدگاه‌های محافظه‌کارانه و پیام ضددولتی کوک‌ها را منعکس می‌کنند:  "دیلی‌کالر"، "واشنگتن‌فری‌بیکن" و "فرانکلین‌سنتر. آنان کلید موفقیت خود را  تیمی رو به رشد و موظف به  بسیج افکار عمومی می دانند که برای  مقابله با هرگونه اقدامی آماده است که یکی از اصلی ترین آنها در زمینه محیط‌زیست است.  برادران کوک به همین منظور اقدام به تأمین مالی و حمایت از مؤسسات آموزشی و اندیشکده‌ها در سراسر آمریکا کردند تا دیدگاه آن‌ها را ترویج کند. "تدا اسکاکپول"، جامعه شناس و محقق دانشگاه هاروارد در این‌باره می‌گوید: پس از حمایت های مالی آنان، غفلت از تغییرات اقلیمی زمین  تعمداً و به سرعت، از اندیشکده‌ها و رسانه‌های عمومی به تمام آمریکا گسترش یافت و حدود 30 تا 40 درصد از مردم آمریکا را در برگرفت.

در این میان گروه‌هایی مانند "آمریکایی‌های حامی رفاه"  و "مؤسسه کیتو"  (Cato Institute) شاید مهم‌تر از بقیه باشند که  رهبری یک جنبش ملی برای جلوگیری از اقدام در مورد تغییرات اقلیمی را بر عهده گرفتند . حتی مؤسسه کیتو ، نقش اصلی را در حمله به یک واقعیت علمی درباره نقش انسان‌ها در تغییرات اقلیم انسانی داشت. کیتو طی یک سری گزارش های دروغین در رسانه‌های تحت حمایت کوک‌ها، ادعا کرد که کارشناسان اقلیم‌شناسی برای فریب مردم ، اطلاعات را دست‌کاری کرده‌اند. از سوی دیگر اعضای مؤسسه کیتو اغلب به عنوان کارشناسان بی‌طرف ( ! ) در رسانه‌های دیگر حضور یافتند و  یافته های محیط زیستی را غیرقابل باور و دروغ اعلام کردند .  

"جین مایر"  Jane Mayer خبرنگار نیویورکر و نویسنده کتاب "پول سیاه: تاریخ مخفی میلیاردرهای پشت ظهور راست افراطی" Dark Money: The Hidden History of the Billionaires Behind the Rise of the Radical Right  است. وی در بخشی از این کتاب می نویسد: پیش از اینکه باراک اوباما به ریاست‌جمهوری انتخاب شود، عملیات برادران میلیاردر ظریف‌تر شده بود. شبکه آنها گسترش یافت و آنها با هم‌دستی محافظه‌کاران ثروتمند دیگر عملا یک بانک سیاسی خصوصی را ایجاد کرده بودند. همین گروه از حامیان مالی بودند که در اقامتگاهی موسوم به "رنسانس" جمع شدند. اکثر آنها تاجرانی بودند با ثروت شخصی وسیع که آنها را نه‌تنها جزو یک درصد شهروندان ثروتمند کشور قرار داده بود بلکه این افراد جزو گروه بلندمرتبه‌تری بودند که 0.1 درصد جمعیت یا کمتر از آن را شامل می‌شدند. از لحاظ بسیاری معیارها، آنها به طرز خارق‌العاده‌ای موفق بودند. اما برای این دارودسته، انتخاب اوباما نشان‌دهنده یک شکست تحقیرآمیز بود.

طی هشت سالی که جمهوری‌خواهان دولت را در دست داشتند، این نخبگان محافظه‌کار قدرت خود را تثبیت و مستحکم کرده و نفوذ عظیمی در نهاد‌های نظارتی دولت امریکا و قوانین مالیاتی به دست آوردند. تعدادی از اعضای این گروه رئیس‌جمهور بوش را سرزنش می‌کردند که به اندازه کافی محافظه‌کار نبوده است. بسیاری از اعضای این دارودسته طی سال‌های ریاست‌جمهوری بوش، ثروت زیادی جمع کردند و به رئیس‌جمهور منتخب دموکرات به عنوان تهدید مستقیم به همه دستاوردهایشان نگاه می‌کردند.

"جین مایر" پیش از انتشار این کتاب و از سال 2010  زمانی که اولین مقاله مفصل خود را درباره برادران کوک منتشر کرد ، هدف حملاتی برای ارعاب و تلاش رسانه‌های وابسته به خانواده کوک برای بی‌اعتبار کردنش بود . چرا که به طور واضح درباره تاکتیک های رسانه ای برادران کوک برای مقابله با دولت آمریکا مطالبی را منتشر می کرد .

مایر تنها خبرنگاری نیست که تجربه تخریب  برادران کوک را دارد. "تیم دیکنسون" خبرنگار مجله "رولینگ استون" ، کمپانی صنایع کوک را  خشن‌ترین و متوهم‌ترین سازمانی که با آن مواجه شده‌ ، توصیف می‌کند.

صنایع کوک علاوه بر همه این‌ها، از وب‌سایت خود با عنوان "حقایق کوک" نیز برای مبارزه با گزارش‌های خلاف میلش استفاده می‌کند. این وب‌سایت وظیفه دارد تا به خبرنگاران مدنظر صنایع کوک (از خبرنگاران نیویورک‌تایمز گرفته تا پولیتیکو) حمله کند و تخصص و تعهد آن‌ها را زیر سؤال ببرد، صرفاً به خاطر این‌که کوک‌ها از گزارش‌های این خبرنگاران خوششان نمی‌آید.

با تمام این توصیفات، خریدن مجله تایم  بدون تردید در جهت برآوردن مقاصد سیاسی مورد نظر کمپانی مردیت بوده و دور نیست که انعکاس نظرات آنان در حوزه های گوناگون را در این نشریه شاهد باشیم .  

------------------------------------------------------------------------