بررسی مطبوعات چاپ کابل 26سنبله 1398

انتخابات ریاست جمهوری امسال در تاریخ 6 میزان برگزار می شود. سازمان ملل و جامعه جهانی از برگزاری انتخابات اعلام حمایت کرده و از هر نوع کمک و همکاری خود برای تأمین امنیت و ایجاد شفافیت انتخابات خبر داده اند. تا زمان توقف مذاکرات صلح از سوی رییس جمهور امریکا، برگزاری انتخابات به دلیل پیشرفت هایی که در پروسه صلح قطر به وجود آمده بود، قطعی به نظر نمی رسید. بسیاری از سیاستمداران و حتا کشورهای خارجی چشم به مذاکرات صلح دوخته بودند و پروسه انتخابات را جدی نمی گرفتند.

نویسنده می افزاید: 
اگرچه حکومت افغانستان همواره برگزاری انتخابات را خط قرمز عنوان کرده و آن را اجتناب ناپذیر می دانست؛ اما با آن هم تعدادی از رهبران احزاب، گروه ها و کاندیداهای ریاست جمهوری اولویت را به مذاکرات صلح می دادند و استدلال می کردند که بدون امنیت برگزاری انتخابات به نفاق داخلی منجر می گردد.
همه مردم افغانستان به صلح اولویت می دهند، به شرطی که آن صلح به امنیت، آزادی و ثبات سیاسی بینجامد. ولی اگر مذاکرات صلح، این کشور را به عقب برگرداند و دستاوردهای اخیر را که با خون میلیون ها شهید به دست آمده از بین ببرد، آن مذاکرات صلح، امنیت و ثبات را در پی نخواهد آورد. 

و ناامنی، بی برقی و انتخابات چرتکه یی عنوان سرمقاله ی روزنامه ی ماندگار است که در آن چنین آمده است:

 تذکرِ بی‌برقی صرفاً از این منظر صورت می‌گیرد که شدتِ جنگِ نیروهایِ طالبان علیه حکومت، باعثِ این بی‌برقیِ تقریباً سرتاسری شده و این ناامنی و بی‌برقی نیز مصادف شده با برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوریِ ششم میزان که نظر به حوادث و معادلاتِ سیاسی‌یی که بر افغانستان گذشته، می‌توان آن را حساس‌ترین انتخابات در هجده سالِ اخیر کشور خواند.
پرسش اساسی این است: درحالی که برگزاری چنین انتخاباتی وارد شمارشِ معکوس شده، چگونه حکومت می‌تواند امنیتِ لازم را برای انجام این مهم فراهم کـند؛ آن‌هم حکومتی که چند روز است نتوانسته یک محیطِ امن برای استقرار و وصلِ مجددِ پایه‌ها و خطوط برقِ وارداتی در بغلان فراهم آورد؟

ماندگار می افزاید:
قابل توضیح است که امنیتِ انتخابات را نمی‌توان به‌یک‌باره در روز برگزاریِ آن به ارمغان آورد و شاهد صف‌کشیدن‌هایِ مردم در پای صندوق‌های رای‌دهی بود. مبرهن است که آتشِ جنگ و تهدید طالبان، بر روحیۀ مردم جهت حضور در پای صندوق‌های رای تأثیرِ سوء گذاشته و برای محوِ چنین تأثیری لازم است که حداقل ده روز قبل از برگزاری انتخابات، امنیتِ لازم در تمام ولایت‌ها و زیرمجموعه‌های آن‌ها و همۀ مراکز رای‌دهی استقرار یابد تا مردم به‌تدریج به خود جرأت دهند از خانه‌ بیرون شوند و بدون هراس از انتقام طالبان، رای‌شان را به صندوق‌ بریزند.

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی هشت صبح که در سرمقاله ای تحت عنوان تاکتیک کثیف و غیرانسانی  چنین نوشته است:

 در «استراتژی قتل با هزار زخم» آی‌اس‌آی که در دهه‌ی هشتاد تدوین شده بود، اعمال فشار بر کابل از طریق قطع آب و برق آن‌ تجویز شده است. بر مبنای آن استراتژی باید  کابل با راه‌اندازی حمله‌های تخریبی و تروریستی در داخل شهر زیر فشار قرار گیرد و از بیرون راه‌های مواصلاتی و آب و برقش قطع شود،‌ تا باشنده‌گان شهر علیه نهادهای دولتی بشورند و به این ترتیب نهادی به نام دولت باقی نماند. این استراتژی را طالب‌ها هم استفاده می‌کنند. در برخی از موارد، سازش‌های محلی و معامله‌های پشت پرده سبب می‌شود که پایه‌های برق هدف قرار نگیرد، ولی استراتژی اصلی تمام نیروهای ضد نهاد دولت در افغانستان این است که کابل باید زیر فشار شدید قرار بگیرد تا به زانو درآید و از درون منفجر شود.

در پایان هشت صبح می افزاید:

در این هم هیچ تردیدی نیست که ضعف مدیریت حکومت محلی بغلان و تصمیم‌های غلط حکومت مرکزی سبب گسترش قلمرو طالبان در آن ولایت شد. مقام‌های محلی ولایت بغلان نتوانستند هم‌آهنگی و انسجام لازم را میان گروه‌های مختلف ساکن در آن ولایت به وجود بیاورند. برخی از مقام‌های حکومت مرکزی هم با برخورد غیر حرفه‌ای با مشکل بغلان و سازش با شماری از دسته‌های طالبان در برخی از مقاطع، قوس بحران را در آن ولایت تقویت کردند. مقام‌های حکومتی باید به اشتباه‌های‌شان اعتراف کنند و به صراحت بگویند که بار دیگر به آن راه غلط نمی‌روند.