پندهای کهن پارسی | قدر داشته‌هایمان را بدانیم

پارس‌تودی – حکمت‌های کهن ایرانی، چراغ راه زندگی امروزند. یکی از این گنجینه‌های ارزشمند، سخن سعدی در گلستان است که می‌گوید: «آب در کوزه و ما تشنه‌لبان می‌گردیم».

بیت «آب در کوزه و ما تشنه لبان می‌گردیم» در «دفتر هشتم بوستان سعدی» آمده و بخشی از داستان پندآمیزی دربارهٔ مردی بی‌چیز است که از فقر شکایت می‌کرد، در حالی که گنج زیادی در خانه داشت و از آن بی‌خبر بود. سعدی با این مثال، خواننده را به خودآگاهی و کشف منابع درونی فرا می‌خواند.

به گزارش پارس تودی، پند فارسی «آب در کوزه و ما تشنه لبان می‌گردیم» تصویری روشن از غفلت انسان است. ما در جست‌وجوی خوشبختی و آرامش، چشم به دوردست‌ها می‌دوزیم، در حالی که سرچشمه همان نیاز در نزدیکی ماست. کوزه‌ای پر از آب در دسترس است، اما تشنگی ما را به سرگردانی می‌کشاند.

در دنیای امروز، این حکمت بیش از پیش معنا می‌یابد. بسیاری از ما در پی شادی، موفقیت یا آرامش، به دنبال راه‌های پیچیده و دور از دسترس می‌گردیم؛ در حالی که پاسخ در ساده‌ترین چیزهاست: در خانواده، دوستی‌های صمیمی، کار درست و آرامش لحظه‌های کوچک.

این ضرب‌المثل تنها به زندگی فردی محدود نمی‌شود. در عرصه اجتماعی و اقتصادی نیز، ملت‌ها گاه منابع و ظرفیت‌های عظیم درونی دارند، اما چشم به بیرون دوخته‌اند. سرمایه انسانی، فرهنگ غنی و منابع طبیعی همان «آب در کوزه» هستند که اگر به‌درستی دیده شوند، می‌توانند تشنگی توسعه و پیشرفت را برطرف کنند.

در نهایت، این جمله سعدی ما را به خودشناسی دعوت می‌کند. آیا آنچه می‌جوییم، پیش‌تر در اختیارمان نیست؟ آیا به جای جست‌وجوی بی‌پایان، بهتر نیست به داشته‌های خود بنگریم و آن‌ها را قدر بدانیم؟

این پند ایرانی نه فقط یک هشدار، بلکه چراغی است برای بازگشت به اصل، برای دیدن نعمت‌های نزدیک و برای ساختن آینده‌ای که بر پایه آگاهی و قدرشناسی بنا شود.

ms