Су дағдарысы және сионистік режимнің жалған болмысының дағдарысқа тірелуі
ParsToday - Палестина оккупацияланған аумақтарындағы су дағдарысы қоршаған орта мәселесінен тыс, сионистік режим үшін болмысының дағдарысына айналды.
Бір кездері суды басқару саласындағы озық технологияларды қолдану арқылы құрғақ шөлді өңдеуге қабілеттіміз деп мәлімдеген сионистік режим бүгін бір тамшы су үшін Сирия бөгеттерін басып алып, палестиналықтардың үйлерінің крандарын жауып тастады, осылайша су тапшылығы мәселесін өтеуге тырысуда.
ParsToday хабарлауынша, сионистік режимді су жетпіспеушілігі бойынша әлемде сегізінші орынға қойған су тапшылығы дағдарысы ащы шындықты ашты. Режимнің «ауыл шаруашылығы кереметі» тұрақты инновацияға емес, аймақ елдерінің ресурстарын жүйелі түрде тонауға және палестиналықтарға қарсы су апартеидін жүзеге асыруға негізделген. Бүгінде бұл модель шыңына жеткенде, Тель-Авив аман қалу үшін Сирия бөгеттерін басып алып, кемсітушілікті күшейтуге бет бұрды.
Идеологиялық баяндаудың күйреуі және даму моделінің сәтсіздігі
Сионистік режим ондаған жылдар бойы «шөлдің гүлденуі» және шөлдің баққа айналуы туралы әңгімеге сүйенді, бірақ қазіргі деректер бұл әңгімені жоққа шығарады. Әлемдік ресурстар институтының (WRI) мәліметтері бойынша су тапшылығы бойынша әлемде сегізінші орында тұруы, оккупацияланған Палестинадағы Тиберия көлінің (Киннерет) тарихтағы ең төменгі деңгейге дейін кебуі және Баниас өзенінің салыстырмалы түрде құрғауы құрғақ географияда қарқынды ауыл шаруашылығы мен шамадан тыс қоныстануға негізделген даму моделінің тұрақсыз болғанын көрсетеді. Тіпті тұщыландыру сияқты технологиялық шешімдер де энергия шығындарының күрт өсуімен және үй шаруашылығының қаржысына түсетін ауыртпалықтың артуымен уақытша шешімдер болып табылады және түпкі мәселені шешпейді.
Су басып алу қаруы және апартеид құралы ретінде
Батыс жағалау мен Газа секторында су дағдарысы әдейі жүргізіліп жатқан саясат және қысым құралы болып табылады. Жүйелі кемсітушілік, яғни қоныстанушының палестиналыққа қарағанда орта есеппен 4-7 есе көп су тұтынатындығы, сондай-ақ әл-Халил сияқты Палестина қалаларында судың үзіліспен тоқтатылуы адам құқықтарының бұзылуының жалғыз мысалы емес. Бұл «көк апартеид» палестиналықтардың өмір сүру аясын тарылтуға, олардың экономикасын әлсіретуге және түптеп келгенде, бұл біртіндеп қуып жіберуді жеңілдету және қоныстанушылардың билігін орнату механизмі болып табылады. Бұл тәсіл басқыншылықтың негізгі аспектісін құрайды.
Экспансионизмнің логикасы: жерді басып алудан суды тонауға дейін
Ішкі ресурстар жеткіліксіз болған кезде, режимнің аумақтық кеңею және аймақтық елдердің ресурстарын тонау сияқты ішкі логикасы іске асады. 1967 жылы Сирияның Голан төбелерін басып алуы көбінесе режимнің тұщы суының үштен бірін бақылауға деген ұмтылыстан туындады. Бүгінде Сирияның тұрақсыздығын пайдаланып, бұл логика Сирияның оңтүстігіндегі Әл-Мунтара және Әл-Вахда сияқты стратегиялық бөгеттерді әскери басып алумен жаңа деңгейге көтерілді. Бұл әрекет қарапайым шекара операциясы емес, миллиондаған Сирия мен Иордания азаматтарының қауіпсіздігіне қауіп төндіретін және аймақтағы гуманитарлық және экологиялық апатты ушықтыратын «су үшін үнсіз соғыс».
Тиберия көлінің жағасындағы «жаңбыр дұғасы» рәсіміндегі мыңдаған адамның бейнесі режимнің технологиялық талаптарына мүлдем қарама-қайшы, оның үмітсіздігі мен заңдылық дағдарысының тереңдігін көрсетеді. Су дағдарысы сионистік жобаның қазіргі түрінде өмір сүруі негізінен басып алу мен агрессияға байланысты екенін дәлелдеді. Осы логика үстемдік еткенше, кез келген шешім – қымбат тұзсыздандырудан бастап жаңа бөгеттерді басып алуға дейін – тәуелділік құйынын тереңдетіп, апаттың ауқымын кеңейтеді. Тіршілік көзі болып табылатын су бұл режимнің қолындағы өзінің өмір сүруі және басқалардың жойылуы үшін қаруға айналды, бұл аймақтың болашағын тұрақсыздық пен қақтығысқа тірелуін одан әрі тереңдетті.
