داشتن این نشانه‌ها یعنی بدن‌تان به منیزیم بیشتری نیاز دارد

منیزیم ماده ای معدنی است که برای عملکرد بدن ضرورت دارد. این ماده در بدن وجود دارد و در استخوان ها، بافت های نرم و سلول ها یافت می شود و در بیش از 300 سیستم آنزیمی که مسئول همه چیز، از کنترل فشار خون گرفته تا سنتز DNA و ایجاد انرژی برای عملکرد بدن هستند، نقش دارد.

به گزارش بهداشت نیوز، بعضی از دلایل کمبود منیزیم عبارتند از مصرف طولانی مدت الکل، بیماری های دستگاه گوارش، سن بالا و دیابت نوع 2. علایم اولیه ی کمبود منیزیم بی اشتهایی، تهوع، استفراغ، خستگی و ضعف است. می توان کمبود منیزیم را با خوردن غذا هایی مثل سبزیجات برگی، آجیل و دانه هایی که حاوی منیزیم زیادی هستند، درمان کرد.

این مقاله از لحاظ پزشکی، توسط سامانتا کاسِتی، متخصص تغذیه و سلامتی، بازبینی شده است.

منیزیم ماده ای معدنی است که برای عملکرد بدن ضرورت دارد. این ماده در بدن وجود دارد و در استخوان ها، بافت های نرم و سلول ها یافت می شود و در بیش از 300 سیستم آنزیمی که مسئول همه چیز، از کنترل فشار خون گرفته تا سنتز DNA و ایجاد انرژی برای عملکرد بدن هستند، نقش دارد.

از آنجا که این ماده ی معدنی مسئول بسیاری از عملکرد های بدن است، کمبود منیزیم می تواند برای سلامتی مضر باشد. آنچه باید در این مورد بدانید، در این مقاله آمده است.

دلایل کمبود منیزیم
کمبود منیزیم زیاد شایع نیست، اما گاهی اتفاق می افتد. تخمین زده می شود که 2.5 تا 15 درصد جمعیت دچار کمبود سطح منیزیم در خون هستند. بعضی از دلایل این کمبود عبارتند از:

بیماری های گوارشی: بعضی از بیماری های گوارشی مثل سلیاک یا سندرم روده ی تحریک پذیر منجر به اسهال مزمن و کم شدن توان بدن در جذب مواد مغذی می شود.
پیری: بر اساس پژوهشی که در سال 2008 انجام شد، پیری خود یکی از عوامل خطرساز کمبود منیزیم است. در حقیقت، کسانی که بیشتر در معرض کمبود منیزیم هستند، افراد پیر و افراد بسیار بیمار هستند. با افزایش سن، بدن به خاطر تغییر در اسید معده، در جذب منیزیم و سایر مواد مغذی دچار مشکل می شود. از طرف دیگر، بیشتر افراد پیر دارو هایی مصرف می کنند که ممکن است در جذب منیزیم تداخل ایجاد کنند.
دیابت نوع 2: دیابت، مخصوصاً نوع 2، یکی از عوامل خطرساز است. افراد مبتلا به دیابت نوع 2، دچار مقاومت به انسولین هستند که احتمال دفع مقادیر زیاد منیزیم از طریق ادرار را افزایش می دهد.

نشانه های کمبود منیزیم
به گفته ی دکتر تایلر لادو، پزشک خانواده در دانشگاه لوما لیندا، نشانه های کمبود منیزیم به شرح زیر است.

نشانه های اولیه:
از دست دادن اشتها
تهوع
استفراغ
خستگی
ضعف
نشانه های کمبود پیشرفته ی منیزیم:
بی حسی و مورمور شدن بدن (خواب رفتگی)
انقباض و گرفتگی عضلات
تشنج
تغییر شخصیت
ضربان غیرعادی قلب
اسپاسم عروق کرونری

به گفته ی مجله ی پزشکی کلیولند کلینیک، نشانه های شایع آن خستگی، ضعف و تهوع است. دلیل ضعف و خستگی این است که وجود منیزیم برای تبدیل غذا به انرژی مورد نیاز بدن، ضروری است.کمبود منیزیم می تواند منجر به پایین آمدن سطح دیگر مواد معدنی هم بشود. لادو می گوید: «کمبود شدید منیزیم می تواند خود را به شکل کمبود کلسیم یا پتاسیم نشان دهد که دلیل آن نقش مهم منیزیم در هم ایستایی یا تعادل مواد معدنی است».

البته کمبود شدید منیزیم شایع نیست، هرچند ناکافی بودن سطح منیزم زیاد دیده می شود. وی می گوید: «با این که بیشتر آمریکایی ها مقدار میانگین روزانه ی منیزیم مورد نیاز را دریافت نمی کنند، نشانه های بالا در جمعیت کلی با رژیم غذایی متعادل به ندرت دیده می شود».

کمبود منیزیم چطور درمان می شود؟
درمان کمبود منیزیم نسبتاً آسان است، چون غذا های زیادی سرشار از منیزیم هستند. مؤسسه ی ملی سلامت توصیه می کند که مردان روزانه 400 تا 420 میلی گرم و زنان 310 تا 320 میلی گرم منیزیم دریافت کنند.

غذا های سرشار از منیزیم عبارت انداز:
سبزیجات برگی (مثل اسفناج یا کلم برگ)
آجیل (بادام، بادام هندی، بادام زمینی)
لوبیا ها و حبوبات (لوبیای سیاه، لوبیا قرمز، اِدامامه (سویای نارس پخته شده)، بادام زمینی)
میوه ها (آووکادو، موز، سیب)
غلات غنی شده (یعنی غلاتی که ویتامین ها و مواد معدنی به آن ها اضافه شده)

البته می توان از مکمل های منیزیم هم استفاده کرد، اما بهتر است که مواد مغذی مستقیماً از غذا ها دریافت شوند، چون غذا ها دارای مواد مغذی هماهنگ دیگری هستند که می توانند به جذب منیزیم توسط بدن کمک کنند و این مواد در مکمل های غذایی وجود ندارند.

اگر می خواهید از مکمل استفاده کنید، حتماً با پزشکتان یا یک متخصص تغذیه مشورت کنید. مکمل های منیزیم در انواع مختلف با سطوح جذب مختلف در بازار وجود دارند. بعضی از رایج ترین انواع این مکمل ها، به سختی جذب می شوند و ممکن است باعث مشکلات ناخوشایند گوارشی، مثل گاز، نفخ و اسهال شوند.

لادو توصیه می کند که اگر در معرض کمبود منیزیم هستید، از مسئول مراقبت های بهداشتی تان بخواهید سطح منیزیم خون شما را اندازه بگیرند. علاوه بر آن، اگر علایم بالا را دارید و فکر می کنید که کمبود منیزیم باعث آن ها شده، به پزشکتان مراجعه کنید تا از شما آزمایش بگیرد. پزشکان می توانند با اندازه گیری منیزیم در بزاق، ادرار، پلاسما یا سرم خون، به کمبود منیزیم پی ببرند.