Pars Today

" تهدید توقف کمک ها جدی است" ، " چنگال های خونین را از گلوی مردم دور کنید" و " وطن داری" ، مهمترین عناوین سرمقاله روزنامه های امروز چاپ کابل است.

روزنامه ی هشت صبح در سر مقاله ای تحت عنوان تهدید توقف کمک ها جدی است چنین نوشته است:

هشدار قطع کمک‌ها از سوی امریکا بسیار جدی است. بار دیگر وزارت خارجه‌ی امریکا گفته است که اگر تنش‌های سیاسی کابل پایان نیابد و یک حکومت فراگیر و دربرگیرنده‌ی همه‌ی نیروها تشکیل نشود، واشنگتن و متحدانش نمی‌توانند به افغانستان کمک مالی کنند. روشن است که در نبود ثبات سیاسی، هیچ کشوری نمی‌تواند کمک کند. آقای غنی نمی‌تواند با جلب چهره‌های سیاسی فشارهای جناح عبدالله را به کلی خنثی کند. جناح داکتر عبدالله هم باید بداند که حتا تسخیر ارگ در نبود کمک‌های جهانی هم مشکلی را حل نمی‌کند. در شروع دهه‌ی هفتاد هم حکومت وقت بر ارگ تسلط کامل داشت، ‌اما در نبود مشروعیت جهانی و کمک‌های بین‌المللی نتوانست بقای خودش را تضمین کند. هیچ راه دیگری غیر از سازش و توافق سیاسی وجود ندارد.

هشت صبح می افزاید:

حل تنش‌های سیاسی ناشی از تحلیف دوگانه، کمک‌های جهانی را به افغانستان برمی‌گرداند و زمینه‌ی آن را فراهم می‌سازد تا گفت‌وگو با طالبان و دیگر موارد با سکته‌گی بیش‌تر روبه‌رو نشود. در صورتی که این تنش‌ها به پایان نرسد، قطع کمک‌های جهانی حتمی خواهد بود. بودجه‌ی ریاضتی و مسایلی از این دست بیش‌تر به یک شوخی می‌ماند. گسترش ویروس کرونا در ایالات متحده و کشورهای اروپایی اقتصاد جهانی را کم‌رونق ساخته است. دولت‌ها در این وضعیت تلاش می‌کنند که هزینه‌ها را کم کنند تا به مردمی برسند که در خانه‌های‌شان از ترس ویروس حبس‌اند. در چنین وضعیتی، نباید به کشورهای کمک‌کننده بهانه‌ی قطع کمک‌ها فراهم شود.

و چنگال های خونین را از گلوی مردم دور کنید عنوان سرمقاله ی روزنامه ی آرمان ملی  است که در آن چنین آمده است:

شیوع ویروس کرونا، نگرانی ها و مشکلات مردم را ببیشتر کرد و قرنطین سبب شد تا آن لقمه نانی را که با مشکل و عرق ریزی برای قوت شان به دست می آوردند، نیز از دست بدهند. این در حالی است که برخی از مقامات دولت و رهبران سیاسی تنها به قدرت شان توجه دارند که چگونه ابقا شوند و به ظلم، استبداد و چور و چپاول شان ادامه بدهند. این رهبران بی غم باش، درد و آلام مردم را حس و درک نمی کنند، چون شکم های شان سیر است و خانواده های شان در بیرون از کشور زنده گی مرفه را که بیشتر از خون مردم به دست آورده اند می گذرانند. 

آرمان ملی می افزاید:

 باید آن عده از افراد و گروه هایی که درد کشور و مردم را حس می کنند و توانمندی آن را دارند که ُ در تغییر سرنوشت نقش بازی کنند، بی تفاوت نباشند و تلاش نمایند تا گلوی مردم را از چنگال های خونین ظالمان نجات دهند و نگذارند تا کشور به سوی نابودی کامل پیش برود.

و به سراغ روزنامه ی راه مدنیت می رویم که در تحلیلی تحت عنوان وطن داری چنین نوشته است : 

جنجال‌های سیاسی پساانتخابات به‌وضعیت بدی رسیده که ماحصلش تاوان برای مردم و بی‌آبرویی برای کشور است. هر دوطرف دعوای مدارا دارند، اما قبل از این‌که فاجعه رقم بخورد باید این قصه ختم به خیر شود.داکتر عبدالله، ظاهرا دوباره بر حکومت شریکی اصرار دارد؛ حکومتی که ضررش را در چند سال گذشته شاهد بودیم.

در پایان راه مدنیت می افزاید : 

مملکت و شرایط جهان در حال سابق نیست. دورۀ کشمکش هم تمام شده و امریکا به راحتی حاضر است کشور را به طالبان بسپارد که هم شریک قابل اعتماد و ثابتی است و هم اصولش مشخص که پاکستان آن را ارایه می‌کند.برای امریکا فرقی نمی‌کند که چه کسانی بر افغانستان حاکم باشند؛ مگر در قطر و عربستان با حکومت‌های بنیادگرا نساخته است؟منتها نتیجۀ اول چنین بازی، نابودی همۀ دست‌آوردها و خون قربانیان و شهدای این نوزده‌‌سال و البته واگذاری کشور به‌طور کامل به پاکستان است.توپ در زمین داکتر عبدالله است که چطور می‌تواند با یک قرارداد جدی، جای خود و یارانش را تضمین و مملکت را نجات دهد و یا آن را به قهقرایی پیش از سال دوهزار سوق دهد