Pars Today

در این برنامه به بمباران شیمیایی سردشت و نقش ایالات متحده امریکا در تجهیز و استفاده رژیم صدام از سلاحهای شیمیایی پرداخته شده است

 29 ژوئن یادآور یکی از تلخ ترین روزهای تاریخ برای مردم ایران و بشریت است.  این روز به نام روز جهانی مباره با سلاحهای شیمیایی و میکروبی نامگذاری شده است. در تاریخ بیست و هشتم  و بیست و نهم ژوئن سال 1987 جنگنده بمب افکنهای رژیم بعثی عراق چهار نقطه متراکم و پرجمعیت شهر سردشت در غرب ایران را بمباران شیمیایی کردند. در اثر این جنایت بزرگ دهها نفر بلافاصله کشته و هزاران نفر مجروح شدند.

آنها که در فاصله کوتاهی از بمباران شیمیایی مردند،  درد و رنج کمتری را تحمل کردند. اما آنها که تحت ثاتیر بمبهای شیمیایی قرار گرفتند مرگ تدریجی را تحمل کرده و می کنند. بیش از هشت هزار نفر از مردم شهر سردشت تحت تاثیر بمباران شیمیایی قرار گرفتند. بسیاری از آنها کودکان و زنان هستند و برای تمامی عمر خود گرفتار اثرات مرگبار گازهای شیمیایی شدند. رژیم صدام برای اولین بار نبود که از بمبهای شیمیایی علیه جمهوری اسلامی ایران در هشت سال تجاوز به خاک ایران استفاده می کرد. پیش از بمباران شیمیایی شهر سردشت رژیم صدام که در صحنه میدانی در نبرد با ارتش و نیروهای مردمی ایران در موضع دفاعی قرار گرفته و مجبور به عقب نشینی از مواضع خود شده بود برای شکستن صفوف نظامیان ایران بارها از سلاحهای شیمیایی استفاده کرد . در طول هشت سال جنگ تحمیلی رژیم صدام علیه جمهوری اسلامی ایران بیش از صد هزار نفر از افراد نظامی و غیر نظامی در اثر گازهای شیمیایی شهید و یا مجروح شدند. بسیاری از مجروحامن شیمیایی با وجود گذشت سه دهه از پایان جنگ تحمیلی همچنان گرفتار اثرات مرگبار بمبهای شیمیایی هستند. بسیاری از این مجروحان شیمیایی در سالیان گذشته به شهادت رسیدند و ماهی نیست که خبر شهادت یکی از مجروحان شیمیایی اعلام نشود. نکته قابل توجه در قبال استفاده مکرر صدام از سلاحهای شیمیایی سیاست دولت آمریکا و دولتهای اروپایی مدعی بشر دوستی در جهان است. آنها که اکنون در استفاده از سلاحهای شیمیایی از سوی ارتش سوریه که هنوز به اثبات نرسیده است این کشور را آماج موشکهای خود قرار می دهند. در هشت سال تجاوز صدام به خاک جمهوری اسلامی ایران  نه تنها کوچکترین انتقادی از رژیم صدام نکردند بلکه جلوی صدور قطعنامه در سازمان ملل در محکومیت رژیم صدام را گرفتند.

  آمریکا  و همپیمانان اروپائیش برای جلوگیری از شکست صدام در جنگ با جمهوری اسلامی ایران در دستیابی رژیم صدام  به سلاحهایی شیمیایی از هیچ کمکی دریغ نورزیدند. همین کمکها و بی تفاوتی به جنایات مکرر صدام در استفاده از سلاحهایی شیمیایی حتی علیه غیر نظامیان باعث شده بود که صدام به بدون هیچ دغدغه و نگرانی از تبعات جهانی انتشار تصاویر وحشتناک از قربانیان سلاحهایی شیمیایی به طور مکرر از سلاحهای شیمیایی استفاده کند. حمله شیمیایی به سردشت  در بستری از بی تفاوتی ایالات متحده نسبت به استفاده عراق از سلاح‌های شیمیایی علیه ایران صورت گرفت. بی تفاوتی همراهانه‌ای که مدتی بعد، به بمباران شیمیایی حلبچه با بیش از ۵ هزار کشته منجر شد. حمله شیمیایی رژیم صدام به این شهر، 9 ماه  پس از آن صورت گرفت که واشنگتن، حتی تلاش اکثریت اعضای شورای امنیت را برای صدور یک بیانیه و نه قطعنامه در محکومیت استفاده از سلاح‌های شیمیایی از سوی عراق را وتو کرده بود. همین دولت آمریکا که جلوی صدور بیانیه ای را در شورای امنیت سازمان مل در محکومیت رژیم صدام در استفاده از سلاحهای شیمیایی را گرفت، استفاده صدام از سلاحهای شیمیایی را توجیهی برای حمله به عراق در سال 2003 اعلام کرد. شش ماه مانده به سرنگونی حکومت صدام ، جورج بوش در بخشی از سخنرانی ۷ اکتبر ۲۰۰۲ خود در توجیه حمله به عراق گفت: "صدام حسین دستور انجام حملات شیمیایی علیه ایران و بیش از ۴۰ روستای عراق را داد. این حملات، منجر به کشته و زخمی شدن حداقل ۲۰ هزار نفر شد."  استفاده رژیم صدام از سلاح های شیمیایی علیه جمهوری اسلامی ایران، موضوعی نبود که دولت ایالات متحده به تازگی در جریان آن قرار گفته باشد. با وجود این، واشنگتن تا زمانی که جنگ تحمیلی عراق علیه جمهوری اسلامی ایران ادامه داشت، درعمل مخالفتی با استفاده صدام از اسلحه شیمیایی نشان نداد. نشریه فاینانشال تایمز در ۲۳ فوریه ۱۹۸۳، به گزارشی از سازمان اطلاعات نظامی ایالات متحده (دی آی ای) در سال ۱۹۸۰ اشاره دارد که مطابق آن، بغداد حتی از پیش از پیروزی انقلاب ایران، یعنی از اواسط دهه ۱۹۷۰ میلادی، "فعالانه" در صدد به دست آوردن سلاح های شیمیایی بوده است.

  در سال 1082 که جمهوری اسلامی ایران در عملیات بزرگ بیت المقدس موفق به وارد کردن ضربات سهمیگنی به ارتش عراق و آزاد کردن شهر مهم و استراتژیک خرمشهر از اشغال نظامیان بعث عراق شده بود معادلات در عرصه میدانی و سیاسی به طور کامل به نفع جمهوری اسلامی ایران تغییر کرد . این تغیبر معادله نگرانی حامیان غربی و شرقی صدام را نسبت به متزلزل شدن رژیم بعث صدام و سقوط این رژیم را برانگیخت. روزنامه واشنگتن پست، در گزارشی در ۴ سپتامبر ۲۰۱۳، یادآوری کرده که دولت رونالد ریگان از سال ۱۹۸۳ و به دنبال تلاش های ایران برای تصرف بصره، مصمم شده بود جلوی پیروزی تهران را در جنگ بگیرد. تصمیم دولت ایالات متحده برای حمایت از عراق، در دستورالعمل امنیت ملی شماره ۱۱۴ ایالات متحده به تاریخ ۲۶ نوامبر ۱۹۸۳ توضیح داده شده و تصریح دارد باید با استفاده از "هر اقدام لازم و قانونی" جلوی شکست عراق در مقابل ایران گرفته شود.  واشنگتن پست، در گزارش جداگانه ای که سه ماه پیش از حمله ایالات متحده به عراق در ۳۰ دسامبر ۲۰۰۲ منتشر شده، از وجود اسناد حاکی از موافقت رونالد ریگان و سپس جورج بوش (پدر) با فروش "مواد شیمیایی سمی و ویروس های کشنده بیولوژیک" به دولت صدام حسین خبر داده است.  این کمکها در حالی از سوی دولت آمریکا و هم پیمانان اروپائیش به عراق برای دستیابی به سلاحهای شیمیایی انجام می شد که در طول جنگ تحمیلی عراق علیه جمهوری اسلامی ایران چند بارروسای وقت شورای امنیت با صدور بیانه های غیرالزام آور عراق را به خاطر استفاده از سلاح های شیمیایی محکوم کردند. اما این شورا، به خاطر نفوذ و حق وتوی قدرت های بزرگ به خصوص آمریکا ، هیچ گاه نتوانست با صدور قطعنامه الزام آور، عراق را به خاطر استفاده از این سلاح ها محکوم کند. در یکی از آخرین تلاش ها پیش از حمله سردشت، در ۲۱ مارس ۱۹۸۶، تلاش اکثریت اعضای شورای امنیت برای تصویب یک بیانیه در محکومیت حملات شیمیایی مکرر عراق علیه نیروهای ایرانی، با رای منفی ایالات متحده ناکام ماند. ۱۰ کشور دیگر عضو شورا به این متن رای مثبت دادند و کشورهای بریتانیا، فرانسه، استرالیا و دانمارک، در رای گیری شرکت نکردند.

    رفتار حمایت گرانه آمریکا از رژیم صدام  در قبال استفاده مکرردر استفاده از سلاح شیمیایی و کمک به این کشور و بعد بهانه قرار دادن دستیابی صدام به سلاحهای کشتار جمعی برای تجاوز به عراق نشان می دهد شعارهای بشر دوستانه کاربردی دوگانه در سیاست داخلی و خارجی آمریکا دارند و آنها هیچ ابایی از دو رویی و افشای دروغهایشان برای افکار عمومی آمریکا و جهان ندارند. چشم پوشی ایالات متحده نسبت به سلاح های شیمیایی رژیم صدام ، پس از حمله عراق به کویت در سال ۱۹۹۱ به پایان رسید.  بعد از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ طیفی از سیاستمداران تاثیرگذار آمریکایی، از دیک چنی معاون اول رئیس جمهور و دونالد رامسفلد وزیر دفاع گرفته تا نهایتا شخص جورج بوش (پسر)، به دفاع از حمله به عراق به بهانه در اختیار داشتن سلاح های کشتار جمعی و نیز ارتباط با القاعده پرداختند. مدافعان این حمله، از همان حوادث روز ۱۱ سپتامبر 2001 ، تصمیم خود را برای زمینه سازی چنین حمله‌ای گرفته بودند. تصمیمی که در فرصت یک و نیم ساله میان حملات ۱۱ سپتامبر تا حمله به عراق، دولت و سازمان های اطلاعاتی آمریکا و بریتانیا، به توجیه آن بر مبنای "ادعاهای جاسوسی" به‌کلی بی‌اعتبار پرداختند.