Pars Today

محاکمه ی غیابی نقض حاکمیت قانون عنوان سرمقاله ی روزنامه ی هشت صبح است که  در آن چنین امده است:

در موضوع آقای عبدالرزاق وحیدی، وزیر پیشین مخابرات، حاکمیت قانون نقض شده است. آقای وحیدی چندی قبل از سه محکمه، حکم بی‌گناهی دریافت کرد؛ ولی دیروز گزارش‌هایی به نشر رسید که گویا او در یک محکمه‌ی غیابی به سه سال حبس محکوم شده است. پولیس هم آقای وحیدی را بازداشت کرده است. گزارش شده است که ایشان به زندان پلچرخی منتقل شده است تا دوره‌ی محکومیتی را که در یک دادگاه غیابی برای او در نظر گرفته شده است، ‌بگذراند. آقای وحیدی در کابل زندگی می‌کرد. اگر ایشان در کابل نمی‌بود، شاید محکمه‌ی غیابی توجیه داشت، اما ایشان غایب نبودند که دادگاه غیابی برای محکومیت‌شان برگزار شود.

هشت صبح می افزاید:

آقای وحیدی چندی قبل از محاکم ابتدایی، استیناف و تمیز حکم بی‌گناهی خودش را دریافت کرده بود. اگر او پرونده‌ی دیگر هم داشت، ایجاب می‌کرد که در یک دادگاه علنی با حضور وکیل مدافعش، محاکمه شود. محاکم غیابی کار دستگاه‌های سرکوب‌گری است که به حاکمیت قانون و حقوق بشری و شهروندی افراد باور ندارند. باید قاضی‌القضات و شخص رییس جمهور پرونده‌ی آقای وحیدی را مورد ارزیابی قرار دهند. او در سه دادگاه حکم بی‌گناهی گرفته بود. ‌اگر ایشان پرونده‌ی دیگر هم دارد، به حکم قانون باید در یک دادگاه علنی حضور یابد. هیچ دستگاه حکومتی حق ندارد که یک شهروند را محاکمه‌ی غیابی کند.

و روزنامه ی افغانستان در سرمقاله ای تحت عنوان حکومت و مدیریت کارآمد جنگ در سال جاری چنین نوشته است:

تشدید خشونت ها و جنگ ها در سال جاری قابل پیش بینی می باشد. مقامات دولتی و امنیتی نیز از تشدید ناامنی در سال جاری سخن گفته اند. علت تشدید ناامنی، جدی‌تر شدن گفتگوهای صلح در افغانستان است. طالبان آخرین تلاش ها و کوشش های خود را به کار می برد تا با تشدید ناامنی و توسعه قلمروی نفوذ خود، امتیازات بیشتری را در پشت میز مذاکره به دست بیاورد. در سال های گذشته نیز طالبان سعی کرد حد اقل مرکز یکی از ولایت ها را در تصرف خود در بیاورد؛ اما با همکاری مردم و مقاومت نیروهای امنیتی به این آرزوی خود نرسید.
امسال نیز ممکن است یکی از اهداف طالبان رسیدن به این آرزو باشد. طبیعی است وقتی این آرزو برای طالبان دست نیافتنی باشد، این گروه مناطق و ولسوالی های استراتژیک دیگر را هدف قرار خواهد داد. بالا مرغاب یکی از ولسوالی های مهم و استراتژیک در ولایت بادغیس است که یک ماه قبل مورد حمله طالبان قرار گرفت و تاهنوز نیز جنگ های شدید میان نیروهای امنیتی و طالبان در این ولسوالی جریان دارد.
ولایت غزنی و ولسوالی های مهم مربوط این ولایت مانند جاغوری و مالستان نیز ممکن است از مناطقی باشند که توسط طالبان مورد حمله قرار بگیرند

نویسنده می افزاید:

 اگر امسال حکومت استراتژی و راهبردهای مشخص نظامی نداشته باشد و نیروهای امنیتی را از حالت دفاعی به حالت تهاجمی در نیاورد و هماهنگی های لازم را میان نهادهای امنیتی ایجاد نشود و تاکتیک های مؤثر نظامی را با توجه به اقتضائات مناطق جنگی به مرحله اجرا نگذارد، این احتمال بعید به نظر نمی رسد که در سال جاری نیز آمار تلفات نیروهای امنیتی افزایش پیدا کند و حکومت بیشتر تحت فشار حملات طالبان قرار بگیرد.

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی آرمان ملی که در سرمقاله ای تحت عنوان از مذاکره ی طالبان با طالبان حمایت نشود، چنین نوشته است:

اکنون که مذاکره با طالبان ممکن است انجام شود باید دقت شود تا کسانی با طالبان و نماینده گان شان وارد مذاکره شوند که باور و فکر طالبانی نداشته باشند و در گفت و گوها، طالبان را متقاعد بسازند که انعطاف نشان بدهند و این ظرفیت و استعداد را دریابند که در جامعه با افراد گوناگون و باورهای مختلف زنده گی کنند و آزادی های مشروع و مدنی مردم را به رسمیت بشناسند.

در پایان آرمان ملی می افزاید:

اگر حامیان طالبان در ترکیب هیأت مذاکره کننده به مجالس صلح فرستاده شوند، آنها چه گفتنی دارند که آن را با طالبان در میان بگذارند؟
طالبان اگر پیشنهاد بدهند که امارت اسلامی شان را همه مردم بپذیرند، حامیان آنها نیز این پیشنهاد را خواهند پذیرفت و سر انجام مشکل حل نخواهد شد و سرانجام به صلحی که مردم می خواهند نایل نخواهیم گشت.
با توجه به همین ملاحظات، در مذاکرات صلح و گفت و گو با طالبان حامیان طالبان نباید فرستاده شوند و بگذارند افرادی با طالبان مذاکره کنند که از نظر باورها و برداشت های شان با آنها اختلاف دارند تا سر انجام پس از مذاکرات، هر دو طرف با انعطاف شان به یک نقطه برسند و به توافقات دست یابند.

در پایان آرمان ملی می افزاید:

اگر حامیان طالبان در ترکیب هیأت مذاکره کننده به مجالس صلح فرستاده شوند، آنها چه گفتنی دارند که آن را با طالبان در میان بگذارند؟
طالبان اگر پیشنهاد بدهند که امارت اسلامی شان را همه مردم بپذیرند، حامیان آنها نیز این پیشنهاد را خواهند پذیرفت و سر انجام مشکل حل نخواهد شد و سرانجام به صلحی که مردم می خواهند نایل نخواهیم گشت.
با توجه به همین ملاحظات، در مذاکرات صلح و گفت و گو با طالبان حامیان طالبان نباید فرستاده شوند و بگذارند افرادی با طالبان مذاکره کنند که از نظر باورها و برداشت های شان با آنها اختلاف دارند تا سر انجام پس از مذاکرات، هر دو طرف با انعطاف شان به یک نقطه برسند و به توافقات دست یابند.