Ինչո՞ւ են անընդունելի ամերիկացի պաշտոնյաների պնդումները Արևմտյան Ասիայում խաղաղության մասին
«Արևմտյան Ասիայում խաղաղություն» հաստատելու մասին ամերիկացի պաշտոնյաների պնդումը ոչ միայն հավաստի չէ, այլև ակնհայտորեն հակասում է առկա իրականությանը, Վաշինգտոնի գործնական քաղաքականությանը և տարածաշրջանի ժողովուրդների փորձին։ Միացյալ Նահանգները ներկայանում է որպես խաղաղության միջնորդ, մինչդեռ գործնականում այն տարածաշրջանում անկայունության և անապահովության հիմնական գործոններից մեկն է։
Վաշինգտոնի անվերապահ աջակցությունը սիոնիստական ռեժիմին այս պնդման անվավերության ամենակարևոր պատճառն է: Միացյալ Նահանգները ռեժիմի զենքի ամենամեծ մատակարարն է և, Անվտանգության խորհրդում իր վետոյի իրավունքն օգտագործելով, կանխում է Թել Ավիվի կողմից պաղեստինյան ժողովրդի դեմ կատարված հանցագործությունների միջազգային դատապարտումը: Մինչ Գազայի ռմբակոծությունը և հրադադարի բազմիցս խախտումները շարունակվում են, ամերիկացի պաշտոնյաները մեղսակից են դարձել Իսրայելի հանցագործություններին` լռելով և նույնիսկ քաղաքականապես աջակցելով այդ գործողություններին։
Վաշինգտոնի միջամտողական քաղաքականությունը Իրաքում, Աֆղանստանում, Սիրիայում և Լիբիայում նույնպես տարածաշրջանում Ամերիկայի ապակառուցողական դերի հստակ օրինակներ են: 2003 թվականին Իրաքի վրա կատարված հարձակումը, կեղծ պատրվակներով, քանդեց երկրի կառավարական կառուցվածքը և հող նախապատրաստեց այնպիսի ահաբեկչական խմբավորումների ի հայտ գալու համար, ինչպիսին է ԻԼԻՊ-ը: Աֆղանստանում ռազմական ներկայությունը անվտանգության փոխարեն թողել է աղքատություն, կոռուպցիա և ավերածություններ։
Բացի այդ, տարածաշրջանի երկրների միջև պառակտում սերմանելով, Միացյալ Նահանգները կանխում է անկախ կոալիցիաների ձևավորումը։ Իրանի և արաբական պետությունների միջև մերձեցմանը դեմ լինելը կամ որոշ տարածաշրջանային կառավարություններին միլիարդավոր դոլարների զենք վաճառելով սպառազինությունների մրցավազք հրահրելը ցույց է տալիս, որ Վաշինգտոնի նպատակը խաղաղությունը չէ, այլ ազդեցության և տնտեսական շահերի պահպանումը։
Իրականությունն այն է, որ Միացյալ Նահանգները օգտվում է Արևմտյան Ասիայի ճգնաժամերից։ Իրական խաղաղությունը կլինի այն ժամանակ, երբ տարածաշրջանի ազգերը որոշեն իրենց ապագան առանց արտաքին միջամտության՝ հիմնվելով փոխադարձ հարգանքի և ընդհանուր շահերի վրա, այլ ոչ թե ուժի նպատակահարմար տարբերակների վրա, որոնք պատերազմների և անկայունության հիմնական պատճառն են եղել։