Իրանահայ հանրահայտ բանաստեղծ Ալբերտ Մինասյան

Ժողովուրդների միջև բարեկամությունը ձևավորվում է Սիրո և փոխադարձ հարգանքի ճանապարհով: Եթե չլինի միմյանց նկատմամբ ճանաչողություն այդ սերը կլինի ու կմնա մակերեսային մակարդակում:

Մարդիկ սկսում են գրել այն ժամանակ, երբ կյանքում կուտակված փորձը դառնում է կյանքի անբաժանելի մասը: Նրանք ցանկանում են այդ փորձը կիսել ժողովրդի հետ: Արձակագիրները կամ բանաստեղծները հաճախ գրում են իրենց մայրենի լեզվով՝ բացառությամբ մի քանի գրողների, որոնք ապրելով հայրենի երկրից հեռու իրենց մտքերը ավելի լավ են շարադրում ծննդավայրի լեզվով:

Ասում են թե պոետը ժողովրդի հայելին է և իր ստեղծագործություններում արտացոլում է նրա՝ ապրումներն ու զգացումները, նրա կյանքն ու սովորությունները և առհասարակ ժողովրդի հետ կապված ամեն ինչ:

Արվեստը մարդկային կյանքի այն երևույթն է, որ մարդուս մաքրում, ազնվացնում ու հաղորդակից է դարձնում հոգևորի հետ: Հնարավոր չէ լինել արվեստի սիրահար ու չծառայել Աստծուն և մարդկությանը: Արվեստագետը սիրվում ու միշտ հիշվում է այն պահին, երբ ողջ էությամբ նվիրվում և ապրում է այդ արվեստով: Այդպիսով նա հավերժանում է ու նրա ստեղծագործությունները դառնում են նրա մտքերի, ապրումների, գաղափարների ու աշխարհայացքի հավերժական վկաները:

Կյանքը լի է անարդարություններով ու զրկանքներով: Դրանց հետևանքով ընկճվող մարդը երբեք չի կարողանա ապրել որպես լիարժեք մարդ ու դրա կողքին նաև ստեղծագործել: Բայց մարդս փայլում ու մեծ հաղթանակների է հասնում երբ դրանց ոչինչ է համարում, պայքարում է այդ ամենի դեմ ու իվերջո հասնում է հաղթանակի:

Կյանքը գնացքի նման առաջ է ընթանում և մեկը մյուսին հաջորդելով մարդու աչքերի արագությամբ փոխվում են տեսարանները: Գնացքի արագությունը մերթ բարձրանում է և մերթ դանդաղում: Մերթ այնքան արագ է ընթանում, որ դու չես էլ հիշում քո տեսածներն ու ապրած օրերը և մերթ այնքան հաճելի ու սահուն է ընթանում, որ ամեն ինչ քանդակվում է քո մտքում:

Աշխարհում հնարավոր չէ գտնել միմյանց կրկնօրինակը հանդիսացող մարդիկ, մի խոսքով բոլորը տարբերվում են միմյանցից, աjնպես որ ամեն մի մարդ յուրօրինակ ստեղծագործություն է:

Կյանքը կարճատև ընթացք է: Այն որպես պարգև Բարձրյալի կողմից տրվում է մարդուն: Ոմանք ապրում են 60 տարի, մի մասը 70, 80 կամ ավելի, սակայն կարևորը ոչ թե կյանքի տևողությունը, այլ ապրած կյանքի բովանդակությունն ու այդ ընթացքում կատարած հանրօգուտ գործերն են: Քիչ են այն մարդիկ, որ իրենց կյանքի ընթացքում սեփական անձին մատուցած ծառայությունից բացի ծառայում և օգտակար են լինում ողջ մարդկությանը:

Իրանահայ համայնքը Իրանում ապրած դարերի ընթացքում ծնել, դաստիարակել և այս հողին ու ջրին է ընծայել նվիրյալ զավակներ: Զավակներ, որոնք ստացած դաստիարակության արդյունքում իրենք իրենց համարել են իրանական մեծ ընտանքի անքակտելի մասը: