Shkolla e Sulejmanit (1- biografia)

Me rastin e trevjetorit të martirizimit të gjeneralit të madh të Islami, Haxhi Kasem Sulejmani kemi përgatitur pesë programe speciale dhjetë-minutëshe me titull “Shkolla e Sulejmanit”, të cilat ju ftojmë t’i ndiqni në vazhdim.

Këto ditë përkojnë me përvjetorin e tretë të martirizimit të komandantit të zemrave, dëshmorit Haxhi Kasem Sulejmani. Në ditët e para të martirizimit të tij, lideri i Revolucionit Islamik, Ajetollah Khamenei, në përshkrimin e tij, atë e konsideroi jo një individ, por një shkollë dhe tha: "Ne nuk duhet ta shikojmë Haxhi Kasem Sulejmani, martirin e dashur, me syrin e një individi të thjeshtë, por me syrin e një shkolle, një mënyre dhe të një shkolle mësimore”. Këto fjali janë një nga përshkrimet që lideri i Revolucionit Islamik, Ajetollah Khamenei, shprehu në përshkrimin e dëshmorit Haxhi Kasem Sulejmani.   Në serinë e programeve "Shkolla e Sulejmanit", do t’i hedhim një përshkrim jetës së këtij robi të sinqertë të Zotit.

Ishte 13 Dei i vitit  1389 (3 janar 2020),  kur ndeza radion dhe në makinë u dëgjua zëri i Kuranit. Ndjeva se ishte një zë të veçantë leximi. Dukej sikur toni dhe toni i këndimit të Kuranit ishte ndryshe nga ditët e mëparshme. Për disa sekonda, çështja më pushtoi mendjen; Për një moment leximi i Kuranit u ndërpre dhe u dëgjua zëri i spikerit të radios. Fjalimi ishte i shkurtër dhe lajmi ishte i dhimbshëm. Komandanti i Forcave Kods të Iranit, gjenerali Haxhi Kasem Sulejmani, ndërsa kishte udhëtuar për në Irak me ftesë të qeverisë së atëhershme irakiane, në orët e hershme të mëngjesit në aeroportin e Bagdadit u vu në shënjestër të një sulmi raketor nga dronët dhe helikopterët amerikanë dhe ra dëshmor.  Në këtë mënyrë, jeta e kësaj bote i dha fund një njeriu, jeta e të cilit ishte e mbushur me luftë për të mbrojtur tokat islame dhe për të përhapur emrin dhe fenë e Zotit. Sado që emri i tij ngjallte frikë dhe tmerr në zemrat e luftënxitësve dhe shtypësve, ai ishte ngushëllues dhe forcues i zemrave të atyre njerëzve të shtypur dhe që kanë vuajtur nga luftëra e bëra nga arrogantët dhe shkatërruesit mosbesues dhe ateist të botës.

Dëshmori Haxhi Qasim Sulejmani ka lindur në fshatin Ghanat Malek që ndodhet në provincën Kerman në juglindje të Iranit.  Në autobiografinë e tij, e cila u botua pas martirizimit me emrin “Nuk kisha frikë nga asgjë”, ai tha: “Kam lindur në vitin 1335 (1956). Në një dimër shumë të ftohtë, më kapi fruthi.  Prindërit e mi nuk shpresonin në shërimin tim.  Ata përdorën të gjitha ilaçet lokale, por nuk pati efekt.  Sipas fjalës së babait, ndërsa bora ishte deri në gjunjë, më lidhën në shpinën e nënës sime dhe u shpërngulën në (qytetin) e Raborit për trajtim te mjeku. Megjithatë, pas njëfarë kohe, mëshira e Zotit më lejoi të mbijetoja.»

Fshati ku lindi dëshmori gjeneral, si shumë fshatra të Iranit gjatë regjimit Pahlavi; Ishte një fshat i varfër dhe i privuar. Njerëzit e tij e ishin në vështirësi të mëdha.  Në atë mënyrë që Haxhi Kasimi në moshën 14-vjeçare u detyrua të largohej nga fshati dhe të shkonte në qytet. Ai në kujtimet e tij shkruan: “Kredia e babait në Bankën Kooperative Rural, më shqetësonte më shumë se nëna ime. Kam qarë shumë herë nga frika e burgosjes së babait.  Vendosa të shkoj në qytet dhe të paguaj borxhin e babait tim me çdo kusht. Prindërit e mi nuk ishin dakord. Sapo kisha mbushur 14 vjeç. Isha një fëmijë i dobët që kishte parë vetëm Raborin (qytetin afër fshatit Ghanat Malek).

Përvoja e tij e parë e punës ishte në një ndërtesë gjysmë të gatshme ku mbante tulla.    Ndërsa duart e tij të vogla nuk mbanin dot as edhe një tullë: “Punova gjashtë ditë para ndërtesës gjysmë të ndërtuar nga lindja e diellit deri në perëndim.  Trupi im i hollë dhe mosha e re nuk e duronin dot një punë të tillë. Duart e mia të vogla gjakoseshin.»

Të ardhurat e tij ishin të ulëta.  Me ato kursime duhej shumë kohë që të mund të paguante kredinë e të atit.  Kështu ai filloi të punonte në një hotel.  Përveç kësaj, ai filloi një biznes tjetër. Shitjen e lëngjeve të frutave. Më në fund pas 5 muajsh mundi të shlyente kredinë e babait. Ai nuk kishte më frikë nga qyteti.  Ai ishte në gjendje të fitonte të ardhura për veten e tij.  Ai u regjistrua në kompleksin sportiv Zorkhaneh Xhahan. Ai shkoi në klasën e karatesë dhe mori një rrip të gjelbër (renditja e katërt nga 9 gradat e aftësive të karatesë). Ai stërvitej dy ditë në javë në ngritjen e peshave dhe mbajtjen e trupit në formë.   Në librin e tij “Nuk kisha frikë nga asgjë”, gjenerali dëshmor shkruan: “Sporti ndikoi shumë në etikën time fetare dhe një nga faktorët më të rëndësishëm që më pengoi të futesha në korrupsion moral, pavarësisht se isha i ri, ishte sporti.  Sidomos sporti i lashtë që ka baza dhe parime morale e fetare.

Hera e parë që dëgjoi një fjalë kundër mbretit ishte në vitin 1353 (1974). Në atë kohë djali i punëdhënësit të tij në hotel fliste për qendrat e korrupsionit të Shahut.  Pak kohë më vonë, një nga familjarët, sipas tij, nuk foli për korrupsion, por për shtypjen që bënte mbreti. Dëshmori Haxhi Kasemi në librin “Nuk kisha frikë nga asgjë” shkruante: “Pashë që edhe Behrami fliste të njëjtat fjalë si fjalët e Ali Jezdanit, por jo për korrupsionin e mbretit, por për mizoritë e mbretit, që arrestonte, burgoste, torturonte dhe vriste njerëzit”. Mbreti Shah nuk lejon që mbahej ceremonia e zisë së Imam Huseinit (as).  Unë i cili që në fëmijëri isha rritur me zinë e Imam Huseinit dhe prisja mbajtjen e ceremonisë, me zë të lartë thashë: E ka gabim / Me këtë fjalë Behramit iu zbardh fytyra si shkumë dhe i hutuar tha: Do që  të na kapin?"

Dy vjet më vonë, filloi të shkonte në xhami.  Ai studioi Kuranin dhe interpretimin e tij.  Sipas tij, tek ai po formohej dalëngadalë fryma dhe bindja fetare.  Shahu për të mashtruar rininë, në qendrat e provincave kishte krijuar qendra korrupsioni.  Por asnjë nga këto qendra nuk mund të formohej në Kerman. Në verën e vitit 1355 (1976), në Kerman u mbajt një festë me të ftuar këngëtarë dhe valltarë. Me dy shokët e tij, ai protestoi duke shpuar gomat një sërë automjetesh: “Kur ishim adoleshentë me krenari e bënim këtë lloj lufte kundër korrupsionit dhe nuk kishim frikë nga askush. Natyrisht, unë ende nuk kisha njohuri të hollësishme për SAVAK-un (Organizata e Inteligjencës dhe Sigurisë së Mbretit). Vetëm shumë herë kisha dëgjuar për emrin e Savakut dhe frikën nga Savaku. Por unë nuk kisha frikë nga asgjë”.

Dëshmori gjeneral Haxhi Qasim Sulejmani për konfliktin e tij të parë me policinë në librin “Nuk kisha frikë nga asgjë” shkruan: “Ishte Muharremi i vitit 1355 (1976)...  Kisha ardhur në hotel dhe po shikoja rrugën nga dritarja.  Në anën tjetër të rrugës përballë nesh ishte Bashkia dhe Policia e Kermanit. Një vajzë e re me kokë të zhveshur (pa hixhab) dhe flokë të gjatë po ecte në trotuar.  Ishte një gjë e natyrshme në ato ditë.  Në trotuar, një punonjës policie i hodhi një llaf. Ky veprim i tij i shëmtuar në ditën e Ashures më mërziti. Pavarësisht nga pasojat, vendosa të merrem me të.

Ai doli shpejt në rrugë dhe e rrëzoi policin me disa goditje karateje. Kështu që gjaku nisi t’i rrjedhë nga hunda.  Policia rrugore i ra bilbilit. Dy oficerë policie vrapuan drejt tij.  Ai vrapoi për në hotel dhe u fsheh nën shtratin e njërës prej dhomave.  Një numër i madh policësh pasi kërkuan në të gjithë hotelin nuk arritën ta gjenin atë.  Goditja e policit ia kishte shtuar guximin.  Tani nuk kishte frikë nga asgjë.

Gjatë udhëtimit të tij për në Mashhad ai u njoh me dy të rinj.  Ai prej tyre për herë të parë dëgjoi emrin e Ajetollah Khomeinit.  Në vitin 1357 (1978) me përhapjen e demonstratave në qytetet Qom dhe Tabriz kundër sundimit të Shahut, edhe situata në Kerman ndryshoi. Çdo ditë dëgjohej zëri i lartë i protestës së popullit kundër mbretit.  Për shkak të mungesës së eksperiencës, euforisë rinore, shpirtit sportiv dhe trimërisë së madhe që ishte në natyrën e tij, ai foli në mënyrë të pamatur kundër qeverisë së Shahut dhe familjes së tij dhe në mure shkroi parulla "Vdekje Shahut" dhe "Përshëndetje Khomeinit".  Në librin “Nuk kisha frikë nga asgjë”, ai tha: “Fotografia e Khomeinit ishte pasqyra ime e përditshme.  Unë e shikoja foton e tij disa herë në ditë.  Më dukej sikur unë isha ulur pranë tij dhe ai ishte pranë meje ashtu si në foto ku lexonte Kuranin.  Ai ishte bërë pjesë e imja.»

Të nderuar miq, kemi arritur në fund të këtij programi.

Në këtë program bëmë një pasqyrë të shkurtër të jetës së gjeneralit fisnik të Islamit, dëshmorit Haxhi Kasem Sulejmani, që nga fëmijëria e tij e deri para fitores së Revolucionit Islamik.  Në programin e ardhshëm do të flasim për rolin e gjeneral dëshmorit Sulejmani në 8 vitet e mbrojtjes së shenjtë. Deri në emisionin tjetër, iu lemë nën përkujdesin e Zotit të Madhërishëm.