Që nga fillimi i profetësisë së hz. Muhammed (s.a.v.s) deri në largimin e tij nga Meka, u deshën 13 vjet dhe gjatë kësaj periudhe i kanë ndodhur shumë ngjarje Profetit dhe ndjekësve të tij. Në këtë emision të dashur miq do të flasim mbi disa nga këto ngjarje.

Faqet e historisë përfaqësojnë gjurmët e profetëve hyjnorë që kanë punuar shumë për t'i sjellë njerëzit në prosperitet dhe paqe e miqësi dhe për të ndërtuar një botë të bukur dhe të sigurt. Pas asaj që anija e Nuhut pas Tufanit u vendos në malin Xhudi, Nuhu (as) dhe pasuesit e tij filluan të rindërtojnë botën dhe të fillojnë përsëri historinë. Pas tij, thirrja për monoteizëm nga hz. Ibrahim filloi në territorin e Babilonisë. Musa (as), me një shkop të mrekullueshëm, erdhi te Faraoni, një Faraon rebel, për të populli popullin nga kthetrat e faraonëve, të cilët trajtonin popullin si shërbëtor të tyre. Pas tij, hz. Isa (as), në mes të zemërimit të sinqertë të skllevërve dhe plagëve të dhimbshme të tyre, foli nga mëshira e Zotit dhe mëshira e pafundme dhe premtoi ardhjen e të dërguarit të fundit të Zotit. Së fundi, kur popujt e botës adhuronin shumë zotra dhe injoranca dhe egërsia mbizotëroi kudo, profeti i fundit i Zotit, Muhammedi, erdhi në Mekë. Ai shkroi mesazhet më të qarta për dinjitetin njerëzor, të drejtat dhe liritë e njeriut dhe caktoi shembullin e drejtësisë. Zoti i Plotfuqishëm këtë të dërguar të Tij e ka përshkruar kështu në Kur'an: " Ju erdhi i dërguar nga mesi juaj. Atij i vinte rëndë për vuajtjet tuaja. I brengosur për besimtarët, i butë dhe i mëshirshëm".  (ajeti 128 i sures Teube).

Që nga fillimi profetësisë së të Dërguarit të Zotit (s..v.s) e deri në kohën sa u largua nga Meka, u deshën 13 vite. Gjatë kësaj periudhe, Profeti (s.a.v.s) përdori çdo mjet të mundshme për të zhvilluar konceptin e monoteizmit. Më shumë se çdo gjë, ai siguroi pasurinë e tij materiale dhe familjen e tij me mundësinë më të vogël për të shpërndarë Islamin. Mes njerëzve, Aliu (as) ishte i pari që i besoi Profetit, ndërsa në atë kohë ai ishte një adoleshent. Kur Profeti ia paraqiti Islamin Aliut, ai me entuziazëm dhe me vendosmëri i vendosi duart e tij të vogla në duart e Profetit (s.a.v.s) dhe tha me një zemër plot besim: "Nuk ka zot tjetër përpos All-llahut dhe Muhammedi është i dërguari i Tij". Kështu, shoqëria e parë islame është përbërë nga tre persona: Profeti, Hatixhja dhe Aliu dhe u themelua në qytetin e Mekës. Një komunitet i përqendruar rreth monoteizmit për të luftuar simbolet e politeizmit dhe injorancës.

Politika e parë propaganduese e Profetit (as) ishte publikimi i Teuhidit jo përmes një ftesë e zyrtare. Autorët të shumtë myslimanë e konsiderojnë periudhën trembëdhjetë vjeçare të profetësisë e konsiderojnë se përbëhet nga një periudhë prej tre vitesh dhe një periudhë prej dhjetë vitesh. Karakteristika kryesore e tre viteve të para ishte se Muhamedi (s.a.v.s) nuk e zbuloi ftesën e tij përveç në pak raste. Ai rekrutoi vetëm ata që u kthyen nga adhurimi i idhujve dhe idhujtaria. Këta njerëz të dëshpëruar po kërkonin monoteizëm dhe nxituan tek ai sapo dëgjuan mesazhin e profecisë së Profetit (s.a.v.s). Ata u dashuruan me ftesën e re.

Tre vjet pas fillimit të profetësisë, Profeti (s.a.v.s) u urdhërua që t'a zbulojë ftesën e tij dhe të luftojë me besimet e diskutueshme. Gjatë kësaj periudhe, një numër njerëzish që thuhet se ishin 40, u konvertuan në Islam  dhe disa prej tyre përhapën islamin në fiset e tyre. Pejgamberi (savs) i mblodhi të afërmit e tij në hapin e parë për t'i paralajmëruar ata për përfundimin e punës së tyre, siç i kishte thënë Zoti: " Kujdes nga të afërmit e ngushtë".

214, Dhe tërhiqju vërejtjen farefisit tënd më të afërt. 

215. E të jeshë i butë ndaj besimtarëve që të pranuan ty. 

216. E nëse ata (jobesimtarët) të kundërshtojnë, ti thuaj: “Unë jam i pastër nga ajo që punoni ju”. 

217. Dhe mbështetu në të plotfuqishmin, Mëshiruesin. 

218. I cili të sheh kur të ngritesh në këmbë. (Shu'ara, 214-218)

Natyrisht, në atë kohë, ishte shumë e vështirë për të ftuar monoteizmin dhe për të prishur sistemin e politeizmit dhe idhujtarisë. Për këtë arsye, ishte e qartë se në fillim se një grup do të kundërshtonte ashpër. Por Zoti i kërkoi Profetit (s.a.v.s) që të mos trembej nga turmat e armiqve dhe talljet dhe të bëjë ftesën e tij të qartë dhe të hapur. Në ajetet 94 dhe 95 të suresë Hixhr thuhet: " 94. Publiko haptas atë për të cilën urdhërohesh, e hiqu idhujtarëve.  95. S’ka dyshim se Ne të mjaftojmë ty kundër atyre që tallen".

Kështu, Profeti (s.a.v.s) filloi ftesën e tij publike  dhe këtë herë, me një zë të lartë, pranë malit Safa, i ftoi njerëzit në unitet, duke thënë: Adhurojeni vetëm Zotin, sepse Ai është Një dhe s'ka tjetër pos Tij!

Ai foli për sfondin dhe pozitën e tij midis njerëzve. Pastaj tha:

" "Pozicioni im në mes jush është si një pozicion vëzhgimi që sheh armikun nga një pikëpamje dhe do të përshpejtohet për të shpëtuar njerëzit e tij. Ruaji kurejshitët nga Zjarri i Xhehennemit. "Kur arritën këtu fjalët e Profetit, xhaxhai i tij Abu Taleb, i cili ishte një nga krerët e mosbesimtarëve, shkaktoi zemërim dhe kaos mes turmave, duke mos lejuar që Profeti të vazhdonte fjalimin dhe turma të shpërndahej".

Misioni i Profetit çdo ditë e më shumë hynte në një fazë më të ndjeshme dhe të re. Që atëherë, opozita e dukshme dhe e shëmtuar ndaj kurejshëve kishte filluar dhe ata përdorën një varg komplotesh për të parandaluar përparimin e Islamit. Por vullneti i Zotit ishte që feja e Muhammedit kalonte shpejt kufijtë e vendit të Arabisë Saudite dhe u përhap në të gjitha pjesët e botës. Kaluan shtatë vjet nga fillimi i profetësisë së Muhammedit (s.a.v.s). Politeistët, me talljen e Pejgamberit  dhe të gjitha llojet e akuzave si magjia dhe çmenduri të ndryshme, madje duke derdhur gjemba mbi të, tentuan t'i dëmtojnë ata dhe të shkatërrojnë moralin e muslimanëve. Por Pejgamberi, me durimin e mrekullueshëm që karakterizoheshin të gjithë profetët hyjnorë, vuajtët dhe dhimbjet e tilla i duroi për hir të Zotit. Adhuruesit e idhujve u bënë aq të ashpër ndaj myslimanëve dhe shtuan presionet dhe sanksione që disa prej tyre duhej të migronin në Habshe. Por muslimanët gëzonin mbështetjen e mbretit dhe jetuan të qetë dhe të këndshëm për sa kohë që ishin në Habshe. Hixhreti i Muhammedit (s.a.v.s) nuk ishte nga frika për vetveten e tij, por për të ngritur lart flamurin islam, për të ngritur një shtet islam mbi parimet dhe ligjet hyjnore, në të cilin njerëzit do të adhuronin vetëm Allahun dhe do të çliroheshin nga robëria e adhurimit të idhujve. Një shtet ku njeriu i rëndomtë nuk do të frikësohej nga padrejtësia e njeriut të pushtetshëm, gruaja dhe fëmija si dy krijesat më të brishta, do të gëzonin të drejtat e tyre dhe do të ndjeheshin të respektuar dhe të vlerësuar.

Myslimanët sakrifikues të Mekës, së bashku me familjet e tyre, u shpërngulën duke e realizuar hixhretin. Kur shkuan në Medinë, ata dolën nga Meka fshehurazi, nuk shkonin në grup por nga një ose dy veta. Me ndihmën e ensarëve, ata u vendosën në periferi të Medinës, në fshatrat e quajtura “Avali”.  Në vitet e qëndrimit të tij në Medine Muhammedi (s.a.v.s) do të ndërtonte një bashkësi islame të shëndoshë me vlera dhe parime të larta hyjnore, një shtet që funksiononte plotësisht mbi ligjet e All-llahut të Gjithëdijshëm. Pas rreth dhjetë vitesh kishte ardhur momenti që Profeti (s.a.v.s) të kthehej në Meke, por me një ushtri të madhe pasi që më parë kishte dalë i vetëm prej saj, fshehurazi dhe i nënçmuar e përbuzur nga banorët e saj. I kthyer plot lavdi dhe madhështi ai do të hynte në Meke plot modesti, me kokë të përulur dhe duke i garantuar paprekshmëri çdokujt që nuk gren shpatën kundra myslimanëve.