Ramazani, muaji i Zotit (12)

Në këtë emision të nderuar miq do të flasim mbi funksionin shoqëror të Ramazanit dhe bekimet e këtij muaji në atmosferën e përgjithshme të shoqërive islamike.

Agjërimi i muajit të bekuar të Ramazanit është një mundësi për të gjithë muslimanët që të reflektojnë mbi ecurinë e lavdisë dhe përparimit për veten dhe shoqërinë e tyre. Agjërimi është një lloj stërvitje për të pastruar veten dhe është një rrugë e përshtatshme për ta bërë njeriun të jetë në kontrollin e vetes së tij dhe për të luftuar dëshirat epshore. Agjërimi është një faktor efektiv për të materializuar qëllimin përfundimtar të krijimit të njeriut, d.m.th. arritjen e përsosmërisë dhe afërsisë së Zotit.

Agjërimi i muajit të Ramazanit ndihmon një person për të shmangur mëkate, sepse Zoti i shpërblen të gjithë ata që në emër të Tij, nuk hanë e nuk pinë gjatë ditës dhe shmangin të gjitha dëshirat epshore gjatë kësaj periudhe. Agjërimi i muajit të bekuar të Ramazanit është mjet për të ringjallur ndjenjën e simpatisë me të varfrit dhe nevojtarët.

Imam Hasan Askeri (as), Imami i 11-të i pagabueshëm u pyet, pse agjërimi është i obliguar; Ai u përgjigj: "Kështu që i pasuri të kuptojë vuajtjet e të uriturve dhe t’i kushtojë vëmendje të varfërve".

Imam Xhafer Sadek (as),  në një pyetje të ngjashme u përgjigj: "Zoti e ka detyruar agjërimin në mënyrë që të pasurit dhe të varfrit të bëhen të barabartë, sepse të pasurit nuk kanë përjetuar vuajtje dhe uri, prandaj të pasur kini mëshirë për të varfrit dhe sa herë që ai ka dëshiruar diçka që ai ka arritur ta arrijë me fuqinë që ka, Zoti ka synuar të krijojë ekuacion midis shërbëtorëve të Tij dhe ka dashur që i pasuri të ndihet t uritur, përndryshe, të pasurit nuk do të kishin mëshirë ndaj të varfërve dhe të uriturve".

Një përfitim tjetër shoqëror i agjërimit të muajit të bekuar të Ramazanit është të luftojmë kundër shpenzimeve të tepërta. Agjërimi shkatërron diskriminimin dhe hendekun e klasës.

Komandanti i Besimtarëve, Imam Aliu (as) thotë, "Varfëria dhe plaga është një vdekje shumë e madhe dhe e mjerueshme".

Në deklaratat e tij, Imam Aliut (AS) thotë që dikush përballet me ashpërsinë e vdekjes vetëm një herë, ndërsa vuajtjet e varfërisë dhe të epshit janë të panumërta. Agjërimi i jep njeriut që të kënaqet me dëshirat e epshit dhe hedonizmin. Një person i tillë do të ndihet i panevojshëm për të tjerët dhe nuk do të japë kërkesa të padrejta. Agjërimi rrit shpirtin e rezistencës tek ne.

Një nga dimensionet më të rëndësishme të agjërimit është drejtësia shoqërore, pasi ajo rrit ndjenjën e altruizmit. Iftari në xhami dhe vende të tjera demonstron bashkëpunim dhe barazinë sociale, pasi të pasurit dhe të varfrit ulen së bashku për të ndarë ushqimin. Ramazani i sjell njerëzit me shtresa të ndryshme shoqërore në një tavolinë të përbashkët.

Agjërimi i Ramazanit forcon vlerat morale të tilla si ndershmëria, besnikëria, besueshmëria, vëllazëria, trimëria dhe kështu me radhë. Kjo çon në një shoqëri dinamike. Ndikimi më i rëndësishëm i Ramazanit është forcimi i ndërgjegjes shoqërore. Me fjalë të tjera, kur një individ i largon veset etike të tilla si  gënjeshtra, përgojimet, talljet, thashethemet, shpifjet, etj., toka është vendosur për rifreskimin e shoqërisë dhe ringjalljen e moralit.

Në ditën e Bajramit, një frymë kolektive mund të shihet pasi njerëzit mblidhen së bashku pas një muaji të adhurimit për të festuar festën duke kryer namazin e veçantë me xhemat të Bajramit. Kjo mund të çojë në unitet dhe solidaritet mes komuniteteve myslimane.

Shoqëritë industriale, pavarësisht përparimit material, ndjejnë një vakum të madh që është paralajmëruar nga mendimtarët e tyre. Ky vakum është mungesa e fesë dhe mungesa e spiritualitetit. Sociologu francez, August Comte, beson se themeli i rendit dhe unitetit shoqëror është i fshehur në fe. Bashkatdhetari i tij, David Emile Durkheim, pohoi që sa më shumë të ketë konsistenca dhe unitet midis individëve të një shoqërie, aq më e ulët do të jetë shkalla e vetëvrasjeve.

Ndërsa konsistenca sociale është më e larta në Ramazan, shkalla e vetëvrasjeve me siguri do të jetë në pikën më të ulët. Sipas hulumtimeve, krimet sociale dhe veprat penale janë zvogëluar dukshëm në Ramazan. Kjo është për shkak të prirjes së njerëzve drejt spiritualitetit dhe moralit. Kjo mund të veprojë si një model për shoqëritë dekadente perëndimore që ballafaqohen me imoralitete.

Shkurt, muaji i bekuar i Ramazanit i bën njerëzit të mendojnë më mirë për Zotin sesa të ndjekin dëshirat e tyre personale, pasi muaji i agjërimit nxit një atmosferë shpirtërore në shoqëritë muslimane. Personi i cili synon një jetë të virtytshme, përpiqet më shumë për të fituar kënaqësinë e Zotit të Gjithëmëshirshëm. Kështu, një person i tillë, qoftë mashkull apo femër, ndjen një ndjenjë të pastërtisë dhe gëzimit thellë në shpirt, e cila është e pamatshme, pasi ai apo ajo e gjen veten të zhytur në një jetë të pafundme që çon drejt progresit dhe prosperitetit në kuptimin e vërtetë të këtyre termave.