Масеҳ дар зодгоҳаш Фаластин; муддаиёни масиҳият дар Ватикан

Порс тудей - Ҷараёни Ғазза, маҳаке барои тамоми азло(абъод)-и ҳувиятии тамаддуни Ғарб буд; аъам аз давлат, дин ва ниҳодҳои байналмилалӣ. Дар ин миён дини масеҳият ғарбӣ шуда, ки ҳамон Калисо бошад ҳам айёри худро нишон дод.

«Агар Исо (а) имрӯз дар миёни мо буд, ҳатто лаҳзае дар мубориза бо сарони зулму истикбори ҷаҳонӣ диранг намекард ва гуруснагӣ ва оворагии миллиардҳо нафарро, ки тавассути қудратҳои султагар ба ҷанг суқ дода шудаандро таҳаммул намекард.» Ин паёме буд, ки оятуллоҳ Хоманаӣ ба муносибати мелоди ҳазрати Масеҳ(а) мунташир кард. Бисёре муътақиданд, ки масеҳияти имрӯз башиддат аз Масеҳу андешаҳо ва ормони ӯ фосила гирифтааст.

Ба гузориши Порс тудей дар ҳамин замина рӯзномаи эронии “Рисолат” дар матлабе бо унвони «Масеҳ фарзанди Фаластин» дар боби масеҳияти воқеӣ ва нақди рафтори Ватикан дар воқеаҳои ҷаҳонӣ, бавижа мавзӯи Фаластин, навишт: Маълум нест, ба кадом далел Ватикан, пойтахти масеҳият башумор меравад ва дар айни ҳол исми Байтулаҳмро аксари қариб ба иттифоқи масеҳиён якбор ҳам дар умрашон нашунидаанд.

Килисои Ватикан мақари аслии дини Исо (а) ҷо афтода ва калисо маҳд, зодгоҳи фарзанди Марям дар муҳосира ва ҷанг танҳо афтода. Ба гузориши Порс тудей ба нақл аз рӯзномаи “Рисолат “, воқеият он аст, ки Ватикан ҳам мисли соири ниҳодҳои байналмилалӣ дар озмӯни Ғазза шикаст хӯрд. Ватикан ба унвони муҳимтарин ниҳоди динии ҷаҳон метавонист таъсири бемонанде дар ҷиҳатдиҳии ҷаҳони масеҳият алайҳи ҷиноёти режими ишғолгар дошта бошад.

Заъфи амалкарди Созмони милал ба унвони бозуи сиёсии ҷомеъаи ҷаҳонӣ барои мудирияти ҷаҳон, танҳо бо мудохилаи Ватикан қобили рафъ буд. Аз тарафи дигар масеҳият ва хосса масеҳияти котолик, дар тайи қарнҳо ба унвони дини раҳмоняту сулҳталабӣ ва меҳр ҷо афтодааст.

Чигуна мумкин аст, муҳимтарин мунодии сулҳ дар ҷаҳон дар ҷараёни яке аз азимтарин ҷиноёти таърихикомилан ба дур аз муъодилот бошад? Ин беҳтарин мавқеъият буд, ки Калисо битавонад аз ҳувияти динии худ дифо кунад. Ҳувияте, ки дар тайи ренессанс ва модернизатсия, ҷаззобияти худро аз даст доду ҳоло навбати он буд, ки дубора худнамоӣ кунад ва ба ёди мардуми Ғарб биоварад, ки ҳеҷ оғӯши амнияте ҷузи адёни илоҳӣ барои башар нест.

Аммо нашуд ва Калисо бори дигар бехосиятии худро исбот кард. Ҳарчанд ин инзивои Попу масеҳияти котолик, ҷомеъаи муътақидони масиҳиро беш аз пеш ба самти тафкики Калисо аз ойини Исо(а) мебарад.

Ҷараёни Ғазза, маҳаке барои тамоми азлои ҳувиятии тамаддуни Ғарб буд; аъам аз давлат, дин ва ниҳодҳои байналмилалӣ. Дар ин миён дини масеҳият ғарбӣ шуда, ки ҳамон Калисо бошад ҳам айёри худро нишон дод.

Масеҳ зодаи Фаластин аст; сарзамине, ки аз тариқи сахт ва аз тариқи нарм дар ҳоли нобудӣ аст. Аз тариқи нарм, бо шаҳраксозӣ ва интиқоли аврупоиҳои саҳюнист ва аз тариқи сахт, ҳамчун ончӣ беш аз як сол аст дар Ғазза шоҳидем. Ончӣ аз Фаластин монда дар ҳоли нобудӣ аст ва на сирфан ишғол.

Қатли оми ваҳшиёнаи ҳазорон инсон ва аз байн бурдани як зист бум, дар рӯзи равшану пеши чашми мардуми ҷаҳон, он қадар воқеияти саҳмгине аст, ки арзиш дорад, инсонҳои масеҳгӯнае дар роҳи он ҷон бидиҳанд. Масеҳ дар осмонҳо мунтазири рӯзи қиём аст; аммо Ғазза имрӯз маслуби масоиб аст, ҳамчун достони Масеҳ. Бояд садо бизананд, масеҳиёне, ки қалбе дар сина доранд, фарзанди Марямро, падаре ки дар осмон аст.

*Бознашри матолиби дигар расонаҳо дар Порс тудей ба манзалаи таъйиди муҳтавои он набуда ва сирфан ҷиҳати огоҳии мухотабони маҷаллаи Порс тудей аст.