Pars Today

"نشست ژنو ،شانس اندک و چشم انداز محدود" ،"گفتگوهای صلح دوحه به کدام سمت خواهد رفت؟" و "اعمال فشار بر طالبان نتیجه نمی دهد" عناوین مطالب برخی نشریات چاپ امروز کابل است.

نشست ژنو ،شانس اندک و چشم انداز محدود عنوان سرمقاله ی روزنامه ی اطلاعات روز است که در آن چنین آمده است:

برای نشست سرنوشت‌ساز ژنو (جینوا) زمان زیادی نمانده است. قرار است تا کمتر از دو هفته‌ی دیگر ده‌ها کشور چشم‌انداز تازه‌ای را برای ادامه‌‌ کمک‌ها به افغانستان تعریف کنند. این نشست برای افغانستان مهم و حیاتی است. این‌که هفتاد کشور در سطح وزیر امور خارجه و رؤسای نهادهای بین‌المللی چه تصمیمی در مورد ادامه کمک‌ها به افغانستان می‌گیرند بستگی به این دارد که حکومت افغانستان تا چه میزان تعهدات سپرده‌ی چهار سال پیش را عملی کرده است. در نشست ژنو مهم‌ترین چیزی که باید در کارنامه حکومت افغانستان برجسته باشد، امر مبارزه با فساد است. به‌صورت واضح، باید حکومت برای قانع‌ تمویل‌کنند‌گان در راستای مبارزه با فساد اداری گزارش قابل قبولی ارائه کند؛ زیرا حکومت همیشه برای مبارزه با فساد اداری زیر فشار و توجه جامعه‌ی جهانی قرار داشته است و در سال‌های اخیر جامعه جهانی به‌طور واضح کمک‌های خود را منوط به پیشرفت حکومت افغانستان در امر مبارزه با فساد کرده است.

اطلاعات روز می افزاید:

به‌دلیل ناکامی و ارزیابی‌های منفی از کارنامه حکومت و امر مبارزه با فساد احتمال کاهش کمک‌های بین‌المللی به افغانستان پس از نشست ژنو بسیار زیاد است. خبرگزاری رویترز گزارش کرده است که افغانستان احتمالا از دونرهای بین‌المللی وعده‌ی کمک‌های کمتری را دریافت خواهد کرد. از طرف دیگر، دونرها احتمالا شرایط اهدای کمک‌ها را سخت‌گیرانه‌تر و مدت‌زمان کمک‌ها را کوتاه‌تر خواهند کرد. برایند این تصمیم‌ها کاهش چشم‌گیری کمک‌ها و خالی‌شدن بیشتر سفره‌ مردم افغانستان خواهد بود. حدود ۷۵ درصد بودجه افغانستان به کمک‌های خارجی وابسته است. برای کشوری که از یک طرف فقر و فساد در آن بیداد می‌کند و از طرف دیگر، بار جنگ را بر دوش می‌کشد، این تصمیم هرگز خبر خوبی نیست. پیش‌بینی می‌شود که با توجه به گزارش‌ها و کارنامه‌ی ناکام حکومت افغانستان در مورد عملی‌کردن تعهدات چهار سال پیش، شانس افغانستان اندک و چشم‌انداز کمک‌ها محدود باشد.

"گفتگوهای صلح دوحه به کدام سمت خواهد رفت؟" عنوان سرمقاله ی روزنامه ی هشت صبح است که در آن چنین آمده است:

پس از انتخابات امریکا که در آن پیروزی بایدن قطعی شده است، بگومگوهایی در سطوح گوناگون در افغانستان آغاز یافته است. این بگومگوها بر محور سرنوشت گفت‌وگوهای صلح می‌چرخد. رییس جمهور افغانستان و معاونانش هر کدام با ابراز نارضایتی از توافق‌نامه صلح دوحه میان امریکا و گروه طالبان و سناریوهای احتمالی مورد نظر طالبان، ابراز نظر کرده‌اند. رییس جمهور در جلسه مجازی رهبران سازمان همکاری‌های شانگهای، از لزوم حفظ نظم قانون اساسی سخن گفته است و هشدار داده است که هر سناریوی دیگری افغانستان، منطقه و حتا جهان را وارد بحران تازه می‌سازد.

هشت صبح می افزاید :

از یک‌سو طرف‌های گفت‌وگوهای صلح بر مواضع‌شان تاکید دارند و از سوی دیگر دامنه خشونت‌ها نیز به گونه بی‌پیشینه افزایش یافته است. هر دو طرف منتظر اند تا جو بایدن با ورود به کاخ سفید موضعش را در قبال گفت‌وگوهای صلح بیان کند. چیزی که مسلم است، این است که اداره بایدن نیز راه دیگری جز ادامه این گفت‌وگوها برای پایان جنگ در افغانستان ندارد، آن‌ها میراث ترمپ را ادامه خواهند داد، اما چیز دیگری که مسلم است این است که امتیازهای بی‌حساب و کتاب اداره ترمپ به طالبان در اداره بایدن وجود نخواهد داشت.

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی صبح کابل که در سر مقاله ای تحت عنوان "اعمال فشار بر طالبان نتیجه نمی دهد" چنین نوشته است:

در دولت افغانستان، به نحوی سعی می‌شود، صلح و جنگ افغانستان را مطابق به میل مردم نشان بدهند؛ در حالی که هیچ یک از مواردی که در گفت‌وگوهای صلح پیش آمد و تشکیلاتی که برای رسیدگی به آن درست شد، مطابق به خواست مردم نبود. آزادی زندانیان طالب، معامله‌ای پر از ضرر بود که می‌توانستیم از همان نخست آخر آن را ببینیم.تلاش‌های حکومت برای اعمال فشار بر طالبان، به این دلیل است که می‌خواهد روی سیاه‌کاری‌های گذشته اش رنگ بمالد. آن‌ها از آزادی هزاران طالب به عنوان یک حسن نیت اشتباه یاد می‌کنند؛ اما طالبان، دیگر به آن‌چه که می‌خواستند رسیده اند؛ چه حسن نیست بنامیم چه اشتباه، هدف طالبان از گفت‌وگوهای صلح و برنامه‌ای که ایجاد شده بود، آزادی افرادش بود.

درپایان صبح کابل می افزاید : 

اعمال فشار بر طالبان، معنایی ندارد؛ زیرا آنان هیچ امتیازی به حکومت نمی‌دهند؛ طالبان آماده‌ی جنگ اند برای همین اساسی‌ترین پیشنهاد آنان به امریکایی‌ها، آزادی زندانیان شان بود.گفت‌وگوهای صلح افغانستان، خود بن‌بستی برای رسیدن به صلح است. آن‌چه در این گفت‌وگوها بیش‌تر از پیش رشد کرد و توانست دوباره جان بگیرد، مناقشه‌هایی بود که زمینه‌ی جنگ را گسترش داد. گفت‌وگو با گروهی که شرط نخستین آن زمینه‌ساز جنگ باشد، توافق با آن خود یک جنگ خواهد بود.