Pars Today

" درد هرکس به خودش مربوط است" ، " حمله بر دانش آموزان ، حمله بر آینده ی افغانستان" و " تلاش صادقانه برای اجماع داخلی،گذار از خطر و استفاده از فرصت " ، مهمترین عناوین سرمقاله روزنامه های امروز چاپ کابل است.

روزنامه ی راه مدنیت در سرمقاله ای تحت عنوان درد هرکس به خودش مربوط است چنین نوشته است :

ما در افغانستان در واقع، از درد هم‌دیگر بی‌خبریم. دردِ هم‌دیگر را نمی‌بینیم و یا نمی‌خواهیم ببینیم. درد دیگری، درد ما نیست. خیال می‌کنیم «چو عضوی به درد آورد روزگار» دگر عضوها را بماند قرار.بنابراین توجهی به درد دیگران نمی‌کنیم و بی‌تفاوت از کنارش رد می‌شویم. اگر یک حادثه در پکتیا اتفاق می‌افتد، هرات آن درد را چندان احساس نمی‌کند. اگر بهسود صدمه می‌ببیند، اندراب و موساقلعه آن را نمی‌بیند و اگر در «برچی» انفجار می‌شود، قندهار و جوزجان آن را چندان لمس نمی‌کند و متأثر نمی‌شود.ما جزیره‌های بستۀ جدا از هم هستیم. نه‌تنها که درد هم‌دیگر را احساس نمی‌کنیم، بل گاهی در درد هم‌دیگر خوشحالی و مسرت هم می‌کنیم.

اگر در یک حادثه مثلا ده نفر پشتون جانش را از دست می‌دهد، پشتون‌ها می‌گویند چرا فقط پشتون‌ها در این کشور کشته می‌شوند؟ اگر چند نفر هزاره یا تاجیک در این کشور غرق در انتحار و انفجار، تلفات می‌بینند، هزاره‌ها و تاجیک‌ها می‌گویند چرا فقط هزاره‌ها یا تاجیک‌ها کشته می‌شوند؟واقعیت این است که تمام مردم افغانستان از هر قومی که هستند در این خراب‌کده اسیر چنگال قتل، کشتار، چپاول و ظلم هستند، اما یک قوم فقط دردهای خود را می‌بیند و دردهای قوم دیگر را نمی‌بیند.

راه مدنیت می افزاید :

 لازم است که تمام ما از هر قوم، تبار و قبیله‌‌یی که هستیم، برای کاهش خشونت، تضعیف اختلاف‌ها و از میان بردن سوء‌تفاهم‌ها کار کنیم. با جنگ و خشونت، هیچ کس به مقصد نمی‌رسد. طبعا که مسوولیت دولت بیشتر از همۀ ماست.

در دوران اختلاف‌های قومی و ناهنجاری‌های قبیله‌‌یی، یک دولت بی‌طرف، پاسخ‌گو و حامی تمام اقوام، می‌تواند در کنترول وضعیت خیلی مفید باشد.طبعا اگر دولت خودش رفتار قومی و قبیله‌‌یی در پیش بگیرد، بحران به‌زودی فراگیر می‌شود و همه‌جا را فرا می‌گیرد.

دهۀ نود خورشیدی، مثال روشنی از چنین وضعیتی است. وضعیتی که نه به‌خیر مردم است و نه به صلاح دولت.همۀ ما باید مسوولیت خودمان را به‌عهده بگیریم و در کاهش خشونت و ناهنجاری، هم‌دیگرمان را یاری کنیم. بیست‌سال گذشته که دورۀ اتفاق و هم‌پذیری نسبی مردم ما بود، در واقع یکی از بهترین دوران‌های تاریخ کشور ما بوده است. این وضعیت باید بهبود یابد و تقویت شود. در جنگ، همه جناح‌ها ضرر می‌کنند، فقط در صلح و ثبات است که تمام اقوام و جناح‌ها سود می‌برند.

و حمله بر دانش آموزان ، حمله بر آینده ی افغانستان عنوان سرمقاله ی روزنامه ی انیس است که درآن چنین آمده است :

حمله روز شنبه ۱۸ ثور بر مکتب سیدالشهدای دشت برچی شهر کابل، نشانه از قساوت و بی رحمی انسان هایی را به نمایش می گذارد که به انسان، انسانیت و اسلامیت هیچ باور و عقیده ندارند و صرف با ایجاد فضای رعب و وحشت می خواهند باداران شان را خشنود سازند

انیس می افزاید :

این حملات نشان می دهد که دشمنان این سرزمین در کمین نشسته و هر لحظه در تلاش اند تا فضای رعب و وحشت را در جامعه دردمند ما مستولی و از افراد ملکی و بی گناه قربانی بگیرند و از سویی هم توانایی نیروهای امنیتی، دفاعی و کشفی کشور را که در میدان های نبرد دشمنان این سرزمین را سرکوب و مجالی برای ایستادن آنان نمی دهند، زیر سوال ببرند حمله بر غیر نظامیان آن هم در ماه مبارک رمضان نه تنها یک جنایت بشری است، بلکه همچو حملات در تضاد با دین مبین اسلام نیز می باشد و ناگفته نباید گذاشت آنانی که به دستور حامیان شان دست به همچو جنایت های ضد بشری و اسلامی آنهم بر دانش آموزان می زنند از آینده درخشان نسل جوان این کشور در هراس اند و توان دیدن پیشرفت، شگوفایی و ترقی افغانستان را ندارند.

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی هشت صبح که در سرمقاله ای تحت عنوان تلاش صادقانه برای اجماع داخلی،گذار از خطر و استفاده از فرصت چنین نوشته است:

از آغاز حکومت جدید تاکنون فاصله میان دو موتلف سیاسی حکومت به گونه روزافزون افزایش یافته است. این شکاف به حدی بود که در برکناری‌های اخیر در شماری از وزارت‌خانه‌ها با عبدالله عبدالله مشورت نشد و این امر سبب شد که نگرانی از وضع شکننده حکومت به لحاظ سیاسی در میان مردم بیش‌تر شود.رییس جمهور غنی با درک این واقعیت تلاش‌هایی را در جهت ایجاد اجماع سیاسی مطابق توافق‌نامه سیاسی آغاز کرده است.اجماع سیاسی چیزی است که هم جهان به آن تأکید دارد و هم مردم افغانستان از حکومت انتظار عملی‌شدن آن را در شرایط حساس کنونی دارند.امیدواری این است که رییس جمهور غنی این بار با صداقت در این راه گام بردارد و در شرایط حساس کنونی بیش از این در جهت تفرقه سیاسی در چارچوب جمهوریت ریسک نکند. چرا که هر گام ناسنجیده و هر تصمیم خودسرانه در شرایط کنونی عواقب ناگواری برای مردم و کشور در پی خواهد داشت.

در پایان هشت صبح می افزاید :

رییس جمهور افغانستان همان‌گونه که در بیانیه‌اش تأکید کرده است، باید نگاه تاکتیکی‌اش به سیاست را در شرایط کنونی کنار بگذارد و به عنوان یک رییس جمهور مسوول تمام مردم افغانستان را در تصامیم کلان و سرنوشت‌ساز کشوری سهیم سازد.هرگونه حرکت تاکتیکی و استفاده‌جویانه در شرایط حساس کنونی می‌تواند به اعتماد مردم صدمه سنگین وارد کند و سرنوشت مردم را با خطر رو‌به‌رو سازد.تمام تلاش‌ها برای انحصار قدرت و تصامیم یک‌جانبه در سال‌های گذشته پیامدی جز ایجاد فاصله بیش‌تر میان مردم در پی نداشته است. باید از تجارب ناکام گذشته پند گرفته شود.