نوروز ایرانی(7)
حمل 02, 1396 15:06 Asia/Kabul
در این برنامه با رسم "کاشت سبزه" در نوروز آشنا می شویم.
کاشت سبزه از جمله تدارکات ایرانیان پیش از نوروز است که نشان سبزینگی و نماد زایشی دوباره و آغاز دوباره زندگی در سال جدید است. کاشت نمادین "سبزه نوروز" از روزگاران کهن در بین خانواده های ایرانی مرسوم بوده است. در ایران کهن، بیست و پنج روز پیش از نوروز، درمیدان شهر، دوازده ستون به تعداد ماههای سال از خشت خام برپا می کردند و برفراز هر ستون دانه هایی از حبوبات نظیر گندم، برنج، باقلا، ارزن، لوبیا، عدس، ماش، نخود و ... می کاشتند و خوبی و بدی رویش غلات را در سالی که در پیش بود، از چگونگی روییدن آن پیش بینی می‌کردند.
امروزه درمیان ایرانیان رسم است که حدود دو هفته پیش از نوروز درظرف های مناسب دانه هایی چون گندم، عدس، ماش و ... می کارند تا در هنگام تحویل سال نو آن را در سفره "هفت سین" قرار دهند. به این منظور دانه های گندم، عدس و ... را در ظرفی خیس می کنند و روی آن پارچه نازکی می کشند و هر از گاه روی آن آب می پاشند تا دانه ها اندک اندک جوانه زنند و سبز شوند. سپس جوانه سبز شده را در ظرف دلخواه( معمولا سینی) پهن می کنند بطوریکه ضخامت آن حدود دو سانتیمتر شود و روی آن را با پارچه نازکی می پوشانند و هر روز مقدار مناسبی آب بر روی آن می پاشند. با رشد سبزه، پارچه را از روی آن برمی دارند تا رشد مناسبی داشته باشد. برخی هم این کار را بر روی کوزه های سفالی انجام می دهند، که پس از چند روز با جوانه زدن و ریشه دواندن سبزه ها، کوزه شکل سبز و زیبایی به خود می گیرد. برای رطوبت مناسب هم درون کوزه آب می ریزند. سبزه تازه رسته را موقع سال تحویل بر روی سفره "هفت سین" می گذارند.سپس سبزه را تا روز سیزدهم فروردین نگه داشته، و در این روز، زمانی که برای "سیزده بدر" از خانه بـیرون می روند، سبزه را در آب روان می اندازند تاموجب برکت و باروری کشتزارها شود.
