Իրաք. Հարստությունը Վաշինգտոնի տիրապետության տակ
Իրաքն ունի 145 միլիարդ բարել նավթ, կամ աշխարհի նավթի 8%-ը։ Գուցե անհավատալի թվա, սակայն նավթի, ոսկու և հազվագյուտ մետաղների իր հսկայական պաշարներով հանդերձ, Իրաքի կառավարությունն ունի ԱՄՆ ֆինանսների նախարարության հաստատման կարիքը՝ իր հաշիվները վճարելու համար։
Բաղդադի անկման առաջին իսկ օրերից ԱՄՆ-ի գլխավորած կոալիցիան վերահսկողություն սահմանեց Իրաքի նավթային բոլոր եկամուտների նկատմամբ: Վաշինգտոնի հրամանով Նյու Յորքի Դաշնային պահուստային բանկում ստեղծվեց հատուկ հաշիվ՝՝ իրաքյան նավթի վաճառքից ստացված բոլոր եկամուտները պահելու համար: Այս կերպ, դոլարային մեխանիզմը, որը պետք է լիներ թափանցիկության գործիք, դարձավ Իրաքի ֆինանսական ինքնիշխանությունը վերահսկելու և զսպելու գործիք:
Պատերազմից հետո, վերակառուցման քողի տակ, DynCorp և Blackwater ընկերությունները մտան Իրաք և ԱՄՆ-ի հետ կնքեցին ավելի քան 148 միլիարդ դոլարի պայմանագրեր: Սակայն, պաշտոնական հաղորդագրությունները ցույց են տալիս, որ այդ պայմանագրերի մեծ մասը նախատեսված էր ոչ թե զարգացման, այլ ամերիկյան կառույցներից ֆինանսական և անվտանգության կախվածությունն ամրապնդելու համար։
Կախվածությունը ժամանակի հետ դուրս եկավ նավթի սահմաններից։ Միացյալ Նահանգները՝ ֆինանսական սահմանափակումների և մեղմ պատժամիջոցների միջոցով Իրաքին թույլ չտվեց շահագործել ուրիշ բնական պաշարներ։ Իրաքի արդյունաբերության և հանքերի նախարարության պաշտոնական տվյալների համաձայն՝ երկիրն ունի ավելի քան 16 տրիլիոն դոլար արժողությամբ հանքային պաշարներ, բայց դրանց միայն մոտ երկու տոկոսն է շահագործվում։
Հյուսիսային Իրաքում՝ Սուլեյմանիեյից մինչև Դոհուկ, հայտնաբերվել է 15-25 կմ երկարությամբ հանքային գոտի, որը պարունակում է նիկելի, պլատինի, ոսկու և սիլիցիումի մեծ պաշարներ: Կենսական նյութ առաջադեմ ռազմական և էլեկտրոնային արդյունաբերության համար: Չնայած դրան, Իրաքում խոշոր հանքարդյունաբերական նախագծեր չեն իրականացվում, քանի որ դրա ֆինանսական և ներդրումային ենթակառուցվածքները գործնականում կախված են Վաշինգտոնի թույլտվություններից:
Պատերազմի ավարտից երկու տասնամյակ անց ԱՄՆ զինված ուժերը լքել են Իրաքը, բայց երկրի ֆինանսական և տնտեսական համակարգի սրտում նրանց ազդեցությունը մնում է: Սա, կարծես, օկուպացիայի նոր դեմքն է: