Մարդկային գեղեցիկ փորձառությունների լավ հիշողություն․ Տեխնոլոգիաներով շրջապատված մարդը
Ժամանակակից աշխարհի եռուզեռում մենք շրջապատված ենք տեխնոլոգիաներով, որոնք ժամանակին ապրել են մեր երազանքներում: Խելացի գաջեթներից մինչև սոցիալական ցանցեր, յուրաքանչյուր նոր գաջեթ, որը հայտնվում է շուկայում, խոստանում է ավելի լավ, արագ և հեշտ կյանք:
Բայց արդյո՞ք այս տեխնոլոգիական առաջընթացը մեզ տանում է դեպի ավելի պայծառ ապագա, թե՞ մենք կորցնում ենք ինչ-որ արժեքավոր բան այդ ճանապարհին: Parstoday-ի այս հոդվածում համառոտ կանդրադառնանք այս հարցին.
Թերևս մակերեսային տեսանկյունից մենք կարծում ենք, որ տեխնոլոգիան միակ գործիքն է մարդկային առաջընթացի համար. Կամուրջ մարդու և անսահման հնարավորությունների միջև: Բայց այս փայլուն երևույթների հետևում մեր և մարդկության միջև խորացող անջրպետ կա. Բաց, որն ամեն օր ավելի է խորանում։ Բաց, որտեղ զգացմունքները, ստեղծագործական ունակությունները և խորը մտածողությունը իրենց տեղը զիջել են մակերեսային և արագ փոխազդեցություններին:
Տեխնոլոգիան, որը ժամանակին ծառայել է մեզ, այսօր թվում է, թե մեզ է ծարայեցնում իրեն։ Այն մեզ պահում է ծանուցումների, հաղորդագրությունների և թարմացումների անվերջ շղթայում: Այս դարում ժամանակն այլևս չի ընկալվում որպես թանկարժեք ռեսուրս, այլ մի բան, որը պետք է լցվի ամեն պահ, նույնիսկ եթե դա նշանակում է կորցնել խաղաղությունն ու խորը միտքը:
Մյուս կողմից, մեր կախվածությունը տեխնոլոգիայից նույնպես ազդել է մեր մարդկային ինքնության վրա: Մարդկային հաղորդակցությունը, որը ժամանակին իմաստ ուներ դեմ առ դեմ շփումների միջոցով, այժմ կրճատվել է և կարճ տեքստային հաղորդագրությունների և սթիքերների տեսքով է իրականացվում: Մենք ապրում ենք մի աշխարհում, որտեղ իրական և խորը հույզերն արտահայտվում են հնարավորինս մակերեսային, բոլորը՝ հանուն արագության և արդյունավետության:
Թերևս այն, ինչ մենք գիտենք որպես «առաջընթաց», շեղում է մարդկության սկզբնական ուղուց: Մարդ լինելը միշտ էլ սահմանվել է մտածողությամբ, ստեղծագործությամբ և աշխարհի և այլոց հետ իմաստալից փոխազդեցությամբ: Բայց մի աշխարհում, որտեղ տեխնոլոգիան գերիշխում է մեր կյանքում, մենք դեռ կարո՞ղ ենք պահպանել մարդ լինելու իսկական իմաստը:
Թվային դարաշրջանում մենք ձգտում ենք առաջընթացի, բայց թերևս պետք է մի պահ կանգ առնել և հարցնել՝ արդյոք այս առաջընթացը մեզ ավելի լավ մարդ է դարձնում: Թե՞ այս կերպ ոչնչացնում է մեր մարդկային իրական էությունը: