Կապիտալիզմը և սպառողականության խթանումը
Կապիտալիզմը, հենվելով զանգվածային արտադրության, ազատ մրցակցության և լայնածավալ գովազդի վրա, սպառողականությունը դարձրել է իր գոյատևման հիմնական հենասյուներից մեկը:
Լիբերալ տնտեսության շրջանակներում սպառողականությունը համարվում է զարգացման վերջնական փուլը. փուլ, որի ընթացքում զանգվածային սպառումը ներկայացվում է ոչ միայն որպես տնտեսական աճի ցուցանիշ, այլև որպես սոցիալական հաջողության նշան: Ստեղծելով արհեստական կարիքներ՝ այս համակարգը մարդկանց մղում է գնել ավելին, քան իրականում անհրաժեշտ է, և օգտագործում է այնպիսի գործիքներ, ինչպիսիք են թիրախային գովազդը, նորաձևությունը և ապրանքների միտումնավոր հնացումը՝ պահանջարկը խթանելու համար:
Սպառողականությունը պարզապես տնտեսական երևույթ չէ։ Այն ունի խորը սոցիալական, մշակութային և հոգեբանական հետևանքներ: Գովազդը ներմուծում է ավելի շատ սպառում՝ որպես կարգավիճակի և բարգավաճման հոմանիշ, և խթանում է ցուցադրական սպառման ձևավորումը. մի օրինաչափություն, որը սրում է դասակարգային անհավասարությունը և մեծացնում տնտեսական ճնշումը ցածր եկամուտ ունեցող խմբերի վրա: Բնապահպանական առումով զանգվածային արտադրությունը և չափազանց սպառումը հանգեցրել են բնական ռեսուրսների ոչնչացմանը, աղտոտվածության աճին և թափոնների կուտակմանը:
Քննադատները պնդում են, որ սպառողականությունը ո՛չ բնական է, ո՛չ էլ կայուն, այլ մշակութային և լրատվամիջոցների մանիպուլյացիայի արդյունք է: Հետևաբար, սպառողական կապիտալիզմի բացասական հետևանքներին հակազդելու այլընտրանքային տարբերակներ են առաջարկվում այնպիսի մոդելներ, ինչպիսիք են պատասխանատու սպառումը, պարզությունը և չափավորությունը։