Հանուն գթած և ողորմած Աստծո: Ողջույն հղելով բարության մարգարե Մոհամմադի անմար հիշատակին եւ բարեւելով Ձեզ հարգելի ռադիոլսող բարեկամներ, ներկայացնում ենք «Ելք դեպի լույս» հաղորդումը, Ղուրանի մատչելի մեկնաբանությամբ:

Սաջդե սուրահի 20-րդ և 21-րդ այաներ

وَأَمَّا الَّذِینَ فَسَقُوا فَمَأْوَاهُمُ النَّارُ ۖ کُلَّمَا أَرَادُوا أَنْ یَخْرُجُوا مِنْهَا أُعِیدُوا فِیهَا وَقِیلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّذِی کُنْتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ

وَلَنُذِیقَنَّهُمْ مِنَ الْعَذَابِ الْأَدْنَىٰ دُونَ الْعَذَابِ الْأَکْبَرِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ

Իսկ չարերը պետք է նետվեն դժոխքի կրակների մեջ ու ամեն անգամ, որ ցանկանան դուրս գալ, կրկին ներս պիտի նետվեն, ու այս խոսքը պիտի ասվի նրանց. «Կրեք կրակի պատիժը, որին չէիք հավատում»:

Անկասկած, բացի մեծ պատժից, նրանց հրամցնելու ենք աշխարհի պատիժներից: Գուցե վերադառնան:

Նախորդ հաղորդման մեջ նշեցինք, որ Աստված ասում է. «Հավատացյալն ու անօրենը հավասար չեն: Հավատացյալները դրախտի են արժանանում»: Այս այաները հավելում են, որ նրանք, ովքեր հայտարարում են, թե հավատացյալ են, սակայն իրականում չեն  հնազանդվում Աստծուն, իրականում փախուստ չեն ունենալու դժոխքից: Նրանք այս աշխարհում պատժվում են, որպեսզի թերևս խորհեն իրենց մեղքերի մասին և ապաշխարեն, որպեսզի չարժանանան Աստվածային պատիժներին: Սակայն Դատաստանի օրը վերադարձի հնարավորություն չի լինելու:

Որոշ աղբյուրների համաձայն, այն տանջանքները, որ կրում է մարդն այս աշխարհում, նախազգուշացում են, որ  նա հրաժարվի սխալ արարքներից:

Այս այաներից սովորում ենք.

1. Սխալն ու մեղքն այնպես են պարուրում մարդուն, ասես նա չի հավատում հանդերձյալ կյանքին:

2. Աստվածային պատիժները միայն հանդերձյալ կյանքին չեն վերաբերում: Այս կյանքում նույնպես Աստված մարդկանց պատժում է, որպեսզի ապաշխարեն ու գտնեն ճիշտ ճանապարհը:

3. Աստվածային պատիժը մարդուն դաստիարակելու համար է և բխում է աստվածային գթությունից:

Սաջդե սուրահի 22-րդ այա

وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُکِّرَ بِآیَاتِ رَبِّهِ ثُمَّ أَعْرَضَ عَنْهَا ۚ إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمِینَ مُنْتَقِمُونَ

Կա՞ արդյոք ավելի մեծ հանցավոր, քան նա, ով հեռանում է իր Արարչի այաներից, երբ արդեն քարոզվել են իրեն: Մենք ամբարիշտներից  վրեժ պիտի լուծենք:

Այս այայում, նրանք, ովքեր ճշմարտությունը ճանաչելով ժխտում են աստվածային պատվիրանները, չարագործներ են, որ պիտի պատժվեն: Ղուրանն ասում է, որ երբ մարդն անհավատություն է անում, առաջին հերթին իր նկատմամբ է չարիք գործում: Դա շատ վտանգավոր է, քանի որ դրանից հետո մարդը սկսում է չարություն անել ուրիշների նկատմամբ: Սակայն հավատացյալ մարդը չի փորձում նեղություն պատճառել որևէ մեկին կամ չարագործութուն անել: Սակայն  նա, ով հեռացել է աստվածային ճանապարհից, կարող է  հեշտությամբ չարիք գործել ուրիշների նկատմամբ:

Այս այայից սովորում ենք.

1. Գոռոզամտությունը պատճառ է դառնում, որ երբ մարդուն որևէ տեսակի հորդոր ուղղվի, այն լսելու փոխարեն, շարունակի իր սխալն ու ավելի խորտակվի իր մեղքի մեջ:
2. Հանցագործների նկատմամբ վերաբերմունքը հենց այդպիսին պետք է լինի: Նախ պետք է նախազգուշացվեն, և արդեն հետո նրանք պետք է պատժվեն:

Սաջդե սուրահի  23-25-րդ այաներ

 وَلَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ فَلَا تَکُنْ فِی مِرْیَةٍ مِنْ لِقَائِهِ ۖ وَجَعَلْنَاهُ هُدًى لِبَنِی إِسْرَائِیلَ

وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا ۖ وَکَانُوا بِآیَاتِنَا یُوقِنُونَ

إِنَّ رَبَّکَ هُوَ یَفْصِلُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فِیمَا کَانُوا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ

Մովսեսին տվեցինք Հնգամատյանը: Անկասկած, նա ստացավ աստվածային այաները, և այդ (Գիրքը) կանխորոշեցինք որպես Իսրայելի ժողովրդի առաջնորդության աղբյուր:

Հաստատակամությամբ դժվարություններին տոկալու ու մեր այաներին հավատալու շնորհիվ մենք նրանց տվեցինք առաջնորդներ, որպեսզի ժողովրդին առաջնորդեն մեր հրահանգների համաձայն:

Արդարև, Աստված Հարության օրը դատելու է նրանց վեճերը:

Այս այաները նախ անդրադառնում են մարգարեի հայտնվելուն և Աստծու կողմից  երկնային գրքի ուղարկվելուն, նշելով. «Անկասկած, մենք էինք, որ Մովսեսին գիրք տվեցինք, որ Իսրայելի ժողովրդին ճշմարիտ  ուղին ցուց տա: Նրանց մեջ եղան ոմանք, որ հետևեցին Մովսեսին և համբերություն ցուցաբերեցին ու չվարանեցին: Նրանք հավատում էին Աստծու խոստումներին և Հնգամատյանին ու կարողացան հաղթել թշնամուն ու ղեկավարել հասարակությունը: Այս ճշմարիտ հավատացյալները, որ դիմացկունության շնորհիվ իշխանության հասան, նրանց գործի հիքմում ընկած էին աստվածային հրամանները:  Նրանք Աստծու հրամանները վեր էին դասում մարդկանց կարծիքներից  ու որոշումներից և միայն իշխում էին Աստծու գրքի ու աստվածային  օրենքների հիման վրա: Իհարկե, Իսրայելի ժողովրդի մեջ կար տարաձայնություն, որը պատճառ դարձավ, որպեսզի նրանք մասնատվեն:

Իսկ տարաձայնությունների պատճառն այն էր, որ դրանց հիքմում ընկած էր ճշմարտությունից հրաժարվելը: Ուստի Աստված նրանց զգուշացնում էր, որ այն խումբը որ պառակտում է սերմանում  մարդկանց մեջ, պետք է իմանա, որ դատաստանի օրը պետք է կանգնի Աստծու առջև և նրանց նկատմամբ արդարություն կիրառի:

Այս այաներից սովորում ենք.

1.Մարգարեների հայտնվելը պատմության ընթացքում շարունակական է եղել: Այն եղել է նաև իսլամի մարգարեից առաջ: Երբեք չպետք է կասկածել մարգարեների մասին:

2. Հավատքն ու տոկունությունը հանուն Աստծու, շատ կարևոր են երկիրը ղեկավարելու համար: Մարդը պետք  է հավատա իր նպատակին և տոկունություն ցուցաբերի, որպեսզի կարողանա ղեկավարել հասարակությունը:

3. Կրոնական առաջնորդները երբեք չպետք է հուսահատվեն և տարաձայնությունների պատճառով հուսալքվեն: