Ramazani, muaji i Zotit (18)

Në këtë emision do të flasim për Natën e parë të Kadrit, apo madhështinë e kësaj nate, në të cilën i Plotfuqishmi e ndriçoi me Kur'anin e shenjtë zemrën e Profetit Mohammed (savs). Quhet Kadr, sepse në këtë natë Zoti i Plotfuqishëm vendos çdo gjë për krijesat e Tij gjatë tërë vitit. Kështu, Nata e Kadrit, qoftë nata e 19-të e Ramazanit, apo e 21-ta ose e 23-ta, tejkalon të gjitha netët e tjera të vitit. Është më mirë se një mijë muaj.

Siç kemi thënë, sipas hadithit nga Profeti dhe Ehli Bejtit, Nata e Kadrit bie në njërën nga netët e 19, 21 dhe 23 të muajit të bekuar të Ramazanit. Është koha të meditojmë dhe të marrim pjesë m veprat tona dhe duke filluar nga kjo natë, besimtarët rrijnë zgjuar gjithë natën, duke u lutur.

Nata e 19 e Ramazanit shënon periudhën e zisë për Komandantin e Besimtarëve, Imam Ali ibn Abi Taleb (as). Ky personalitet i pashoq, pasi kaloi gjithë natën në adhurimin e Zotit, u godit me shpatën e  helmatosur mbi kokën e tij, ndërsa ishte duke kryer lutjet në agimin e ditës së 19-të të Ramazanit. Ai arriti martirizimin e pavdekshëm në orët e vona të natës së 21-të të Ramazanit, duke rritur kështu rëndësinë e kësaj nate të Kadrit.

Me datën 18 të Ramazanit, komandanti i besimtarëve vizitoi shtëpinë e vajzës së tij më të vogël Umm Kulthum për Iftar. Ashtu siç e kishte zakon, Imami hante një vakt të lehtë dhe më pas ngritej për lutje. Ai kaloi gjithë natën në një gjendje të shqetësuar. Herë pas here, ai vështronte qiellin dhe sapo afrohej agimi, Imam Aliu as) bëhej gjithnjë e më shumë i entuziazmuar. Ai tha: "As unë nuk them gënjeshtra as nuk më është thënë gënjeshtër, kjo është nata në të cilën unë jam premtuar për martirizëm".

Para ardhjes së agimit, Imami u nis për në xhaminë, për të kryer namazin me xhemat. Ndërsa ai dilte nga dera e shtëpisë së vajzës së tij për t'u nisur për në xhami, rosat në oborr filluan të thërrisnin tinguj të çuditshëm që dukeshin si vajtime dhe u përpoqën ta parandalonin atë. Kur dikush u përpoq t'i largonte rosat, Imami tha: "Lëri të qeta, tani po bëjnë zhurmë por shumë shpejt do të mbajnë zi".

Umm Kulthumi u shqetësua me këto fjalë të babait të saj të dashur dhe kërkoi që ai të mos shkonte në xhami këtë mëngjes, por të dërgonte dikë tjetër që të drejtojë namazin.

Por Imam Aliu (as) tha, "Dekreti Hyjnor nuk mund të shmanget." Pastaj ai u nis për në xhami.

Imam Ali (as) hyri në xhami dhe qëndroi në namaz. Kur ra në sexhde, renegati Ibn Molxham Moradi e goditi në kokë me një shpatë helmuese. Koka e Imamit u ça në ballë dhe u derdh gjak. Në këtë moment Komandanti i Besimtarëve tha: "Nga Zoti i Qa'bes kam arritur".

Në këtë çast toka dridhej dhe një zë i trishtueshëm u dëgjohej: "Për Zotin, shtyllat e udhëzimit janë shembur, shenjat e devotshmërisë u ulën, litari më i fortë i udhëzimit u këput dhe kushëriri i  Mustafasë, Ali Murtaza, përfaqësuesi i dashur i Zotit në tokë, u martirizua nga më të mjerët e të mjerëve".

Imam Aliu (as) u shoqërua në shtëpi në këtë gjendje. Në dy ditët e ardhshme ai kishte dhimbje të mëdha, por me durim kreu të gjitha detyrat. Në shtratin e vdekjes, ai i këshilloi familjen dhe miqtë e tij me fjalët: "Nga Zoti, me anë të Zotit, kini kujdes me lutjen rituale, pasi ajo është shtylla e fesë". Ky ishte me të vërtetë pjesë e vullnetit të tij të fundit.

Shejh Ebu Bekr Shirazi, një dijetar i shekullit të 4-të h.xh, shkruan: "Ajeti i 17 dhe 18 i sures Zarijat, që përshkruajnë të devotshmit të cilëve u është dhënë lajmi për parajsë, janë për Aliun (as), sepse ai flinte vetëm në një të tretën e natës dhe kalonte dy të tretat e saj në adhurim".

Në veprat e tyre mbi hadithin dhe historinë, dijetarë të shquar, qofshin sunitë apo shiitë, kanë transmetuar se Imam Aliu (as), ka thënë: "Para se edhe një person i vetëm të bëhej musliman ose të falte namaz, unë jam lutur me të Dërguarin e Zotit për 7 vjet".

Imam Aliu (as) me fjalët e tij në Xhaminë e Kufës tregoi qartë dashurinë e tij për martirizimin dhe për të takuar Zotin. Ndërsa njerëzit e Kufes u shqetësuan, ai tha: "Për Zotin, nuk ka pasur ndonjë gjë të papritur për mua dhe kam arritur dëshirën time, domethënë martirizimin. Shëmbëlltyra ime është ajo e një personi që kërkon ujë gjatë një nate të errët në shkretëtirë dhe papritur e gjen një burim të keq, shembulli im është ai i një kërkuesi që ka arritur idealin e tij".

Këto netë janë koha më e mirë për t'u lutur në oborrin hyjnor dhe duke qenë në bashkësi me të dashurit e vërtetë, Zotin.

Në përgjithësi, lutja nënkupton shprehjen e nevojave të dikujt në Gjykatën Hyjnore. Është gjithashtu një shprehje e njohjes së brendshme të dikujt. Një nga lutjet më të mira quhet Dua Kumiil, të cilën Imam Aliu (as) i mësoi shokut të tij Kumail ibn Zijad dhe që është ndër përshkrimet më të mira të Madhërisë së Zotit, Mëshirës së Tij dhe faljes së Tij nga pendimet. Kur'ani i shenjtë ka përmendur lutjet e Profetit Ibrahim dhe të Profetit Isa, si dhe të profetëve të tjerë, si shenja të arritjes së dinjitetit të brendshëm. Sahifa as-Saxhadia e Imamit të 4-të, Imam Zein ul-Abedin (as), përmban lutjet që përplasen me konceptet e diturisë dhe mbushin frymën e freskët të besimit në zemrat e recituesve. Lutja, pra, është mjeti i bashkimit që Zoti u ka dhënë shërbëtorëve të Tij për t'i shprehur ndjenjat e Tij të brendshme tek Ai në çdo vend dhe në çdo kohë.