Agjërimi në fe të ndryshme

Agjërimi shprehet qartë në shkrimet e shenjta dhe të gjithë e konsiderojnë agjërimin si një mjet pastrimi nga mëkatet dhe afrimi spiritual.

Ramazani është muaji i nëntë i kalendarit hënor në të cilin myslimanët janë të detyruar të agjërojnë.  Agjërimi është një nga veprat e mëdha të adhurimit që ka një ndikim të madh në kultivimin dhe pastrimin e shpirtit. Agjërimi është një mundësi për të qenë afër Perëndisë dhe për të pasur një zemër dhe shpirt të pastër. Agjërimi është një mundësi për të kultivuar devotshmëri, sakrificë dhe pastrim nga mëkatet. Agjërimi që është i detyrueshëm për myslimanët gjatë muajit të shenjtë të Ramazanit nuk është vetëm një vepër që njeriu të përmbahet nga ngrënia dhe pirja, por edhe shmangia e epshit, mbrojtja e organeve veçanërisht gjuhës nga shprehja e gjynaheve; evitimi i mëkateve siç janë marrja nëpër gojë, gënjeshtra, shpifja, tallja, blasfemia dhe kështu me radhë. Kështu njeriu, me shmangien e plotë të gjynaheve, arrin pastërtinë e shpirtit dhe afërsinë e tij me Zotin. Por një nga bukuritë e agjërimit gjatë muajit të shenjtë të Ramazanit është se ajo e afron njeriun më afër me qeniet e tjera njerëzore. Këshillat e shkëlqyera të të Dërguarit të Zotit dhe familjes së tij të pastër për të bashkuar qeniet njerëzore mes tyre, veçanërisht duke ndihmuar të varfrit, duke ushqyer nevojtarët, duke dhënë mirësi dhe dashuri për jetimët dhe fëmijët e pastrehë, janë të gjitha për një transformim të madh të brendshëm dhe shoqëror; Një shoqëri në të cilën në këtë mënyrë hendeku midis varfërisë dhe pasurisë zbehet dhe ndjenja shpirtërore dhe njerëzore lëvizin krah për krah; Vetë-pëlqimi i pahijshëm dhe arroganca zhduken dhe virtytet dhe përsosja njerëzore bëhen të dukshme. Në këtë muaj të madh dhe të bekuar, besimtarët që agjërojnë i afrohen kënaqësisë hyjnore duke përkujtuar Zotin, lutur, përgjëruar, duke ushqyer dhe nderuar të varfrit dhe nevojtarët dhe duke pastruar zemrën nën rrezet e burimeve të ndritshme të Ramazanit.

Agjërimi, që do të thotë të përmbaheni nga ngrënia dhe pirja dhe të mos bëjmë gjëra të caktuara në periudha të caktuara, nuk filloi me ardhjen e Islamit, por agjërimi ka një histori shumë të gjatë mes feve hyjnore. Është interesante të dihet se disa transmetime e konsiderojnë origjinën e agjërimi që nga koha e dëbimit të Adamit dhe Evës nga parajsa. Në lidhje me këtë, nga Imam Hasan Muxhtaba (AS), nipi i Profetit të Shenjtë të Islamit është transmetuar: Disa hebrenj shkuan tek i Dërguari i Zotit (s.a.v.s) dhe më i dituri prej tyre parashtroi disa pyetje për profetin; Një nga pyetjet e tij ishte: Pse Zoti i Madhëruar e ka bërë agjërimin gjatë orëve të ditës të detyrueshëm në ummetin tuaj për tridhjetë ditë me radhë? I Dërguari i Zotit (s.a.v.s) tha: Kur Ademi (a.s.) hëngri frutin e ndaluar të asaj peme (dhe u transferua në tokë), efekti i saj mbeti në barkun e tij për tridhjetë ditë; Për këtë arsye, Zoti bëri 30 ditë uri dhe etje të detyrueshme për të dhe pasardhësit e tij dhe ajo që ata hëngrën natën ishte një bekim nga Zoti i Madhëruar mbi ta; ... Kjo është arsyeja pse Zoti e ka bërë atë(agjërimin 30-ditor) të detyrueshëm për kombin tim. Atëherë Profeti i Madh (s.a.v.s) përmendi ajetet 183 dhe 184 të sures Bakare dhe tha:

«کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ، أَیَّاماً مَعْدُوداتٍ‏»

183. O ju që besuat, agjërimi (saum ) u është bërë obligim sikurse që ishte obligim edhe i atyre që ishin para jush, kështu që të bëheni të devotshëm.  

184. (jeni të obliguar për) Ditë të caktuara, e kush është i sëmurë prej jush ose është në udhëtim (e nuk agjëroi), atëherë ai (le të agjërojë) më vonë aq ditë. E ata që i rëndon ai (nuk mund të agjërojnë), janë të obliguar për kompensim, ushqim (ditor), i një të varfëri ai që nga vullneti jep më tepër, ajo është aq më mirë për te. Mirëpo, po që se dini, agjërimi është më i mirë për ju.   

Sipas Kuranit të Shenjtë, agjërimi ishte i detyrueshëm për të gjitha fiset dhe kombet para-islamike dhe jo vetëm për myslimanët, por agjërimi i tyre ishte i ndryshëm nga ai i myslimanëve. Dallimi i agjërimit në fe të ndryshme është më shumë për sa i përket numrit të ditëve dhe mënyrës së kryerjes së agjërimeve dhe ndryshimi në detajet dhe cilësitë e tyre. Sidoqoftë, qëllimi i agjërimit,  në përgjithësi në të gjitha fetë është pastrimi i shpirtit dhe krijimi i pastërtisë shpirtërore dhe lehtësimi nga vuajtjet dhe fatkeqësitë. Të gjithë profetët kanë urdhëruar kombet e tyre të agjërojnë, megjithëse secili ka marrë një rrugë të veçantë për të përmbushur këtë detyrim hyjnor. Për shembull, periudha e agjërimit në Islam është nga agimi e deri në perëndimin e diellit përgjatë gjithë muajit të shenjtë të Ramazanit; Por agjërimi në fe të ndryshme, përfshirë hebraizmin, është në shumë forma;  Për shembull, tek hebrenjtë përveç agjërimit ata ishin të detyruar të respektonin një periudhë heshtjeje, e cila ishte e detyrueshme për ta përmes betimit dhe besës. Sidoqoftë, ky lloj agjërimi nuk lejohet në Islam. Të krishterët gjithashtu në kohën e agjërimit kufizojnë numrin e vakteve të ushqimit, së bashku me shmangien e ngrënies së mishit.

Agjërimi shprehet qartë në shkrimet e shenjta dhe të gjithë e konsiderojnë agjërimin si një mjet pastrimi nga mëkatet dhe afrimi spiritual. Për shembull, Hazreti Idris në shkrimet e tij thotë: "Kurdoherë që të hyni në muajin e agjërimit, pastroni veten nga çdo ndyrësi dhe papastërti dhe agjëroni për Zotin me një zemër të pastër, të ndriçuar dhe të pastër nga mendimet e këqija. Goja juaj nuk duhet të përmbahet vetëm nga ngrënia, por goja gjithashtu duhet të përmbahet nga mëkatet (d.m.th., organet duhet të përmbahen nga mëkatet kundër Zotit). Në lidhje me agjërimin e profetëve hyjnorë gjithashtu janë dhënë sugjerime interesante dhe udhëzuese, gjë që tregon rëndësinë e agjërimit si një adhurim i spikatur. Në lidhje me këtë, thuhet se një burrë ka pyetur Ibn Abasin, një nga shokët e Profetit (s.a.v.s) dhe ka thënë : Si ka qenë agjërimi i njerëzve të zgjedhur të historisë? Ibn Abasi u përgjigj: Profeti i Madh (s.a.v.s) ka thënë:   Agjërimi më i mirë është agjërimi i vëllait tim, Profetit David (as), i cili gjithmonë agjëronte një ditë gjatë vitit dhe e prishte agjërimin e tij në një ditë (ai agjëronte një ditë në mes të agjërimeve). Hazreti Sulejman agjëronte gjatë muajit në tri ditët e para, tre ditët e mesme dhe tre ditët e fundit, Jezusi (a.s.) gjithnjë agjëronte dhe Merjemja gjithnjë agjëronte për dy ditë dhe mbante iftar për dy ditë. Bekimet dhe bereqetet e Ramazanit në mesin e muajve të tjerë të vitit nuk janë vetëm për shkak të agjërimit, por edhe sepse gjatë këtij muaji të shenjtë mëshira dhe bekimet e Zotit u zbulohen më së miri njerëzve të devotshëm, si dhe ngjarje të caktuara fetare kanë ndodhur gjatë këtij muaji. Sipas transmetimeve islame thuhet se librat e shenjtë qiellorë si Tevrati, Bibla, Zaburi, Sahafi dhe Kurani u dërguan gjatë muajit të Ramazanit. Imam Sadeghu (as) thotë:  "Tevrati u dërguar në datën gjashtë të Ramazanit, Bibla në datën 12 të Ramazanit, Zaburi i Davudit në datën tetëmbëdhjetë të Ramazanit dhe Kurani në Natën e Kadrit." Ramazani është muaji i vetëm që Zoti e ka përmendur në Kuran dhe që do të thotë intensiteti i nxehtësisë dhe djegies; Profeti i Shenjtë (s.a.v.s) mbi rëndësinë e tij thotë: “ Muaji i Ramazanit quhet me këtë emër sepse në të digjen mëkatet”.  Imam Saxhadi (as) në librin e tij "Sahifa Sajjadieh" duke shprehur mirëseardhjen e muajit të shenjtë të Ramazanit, foli për muajin e Ramazanit dhe sqaroi të vërtetën e këtij muaji të bekuar. Imami ka thënë: "Falënderimi i qoftë Zotit, që një nga portat udhëzuese që ka hapur para nesh është muaji i Ramazanit;

Muaji i agjërimit, muaji i Islamit, muaji i pastrimit nga ndotja, muaji i testimit, muaji i devotshmërisë, muaji në të cilin u shpall Kurani, është muaji për të udhëhequr njerëzit ... Kështu që, me nderimet e panumërta dhe shumë virtyte që i takojnë atij muaj, zbulohet epërsia e tij ndaj muajve të tjerë. Për ta nderuar atë, ndaloi gjithçka që ishte e ligjshme në muajt e tjerë. Dhe e çmoi këtë muaj (agjërimin) dhe ndaloi çdo ushqimin dhe pijen në të (deri në kohën e Iftarit) dhe caktoi një kohë të caktuar për të, pasi ai nuk e lejoi agjëruesin që ta bëjë këtë përpara kohës së caktuar dhe në kohën e thirrjes së ezanit të mëngjesit për lutje, ai duhet të fillojë agjërimin e tij dhe jo më herët dhe nuk ka pranuar që agjëruesi ta prishë agjërimin e tij më vonë se koha e caktuar.  

Pastaj zgjodhi njërën nga netët e këtij muaji që i kapërcen netët e një mijë muajve.  Dhe atë natë e quajti "Nata e Kadrit". Në atë natë, engjëjt dhe Xhibraili, me urdhrin e Zotit të tyre, do të zbresin mbi secilin nga robët e Tij, këdo që Ai do, me një vlerësim të pandryshueshëm. Ajo natë është nata e përshëndetjeve të engjëjve dhe shtrirja e bekimeve të saj zgjatet deri në agim. Në këtë kohë Imam Saxhadi(as) në një mënyrë tjetër të bukur i lutet Zotit duke thënë: "O Zot, bëje muajin e Ramazanit një ambient pëshpëritjes të lutjeve tona dhe zbukuro natën dhe ditën e tij me bindjen tonë. Na ndihmoni të agjërojmë ditët e tij ndërsa netët e tij deri në lutjen e agimit  t’i kalojmë duke u përgjëruar, përulur, falur, lutur dhe duke u bindur përballë Teje".