Силаи раҳим - рози баракати зиндагӣ дар қалби фарҳанги эронӣ ва исломӣ

Порс-Тудей. Дар фарҳанги ғании эронӣ ва ойини пурмеҳри Ислом силаи раҳим чизе фаротар аз як дидори сода аст. Ганҷинае аст, ки бо пайванди қалбҳо, баракатро ба зиндагӣ меоварад, умрро тӯлонӣ мекунад ва дилҳоро ба ҳам наздиктар месозад.

Дар фарҳанги эронӣ ва омӯзаҳои исломӣ - силаи раҳим ё ҳифзи иртибот бо хешовандон, яке аз муҳимтарин одоби иҷтимоӣ аст, ки на танҳо пайвандҳои хонаводагиро мустаҳкам мекунад, балки ба унвони як арзиши динӣ, баракату хайрро ба зиндагии афрод ва ҷомеа меоварад.

Ба гузориши “Порс-Тудей”, ин суннати зебо реша дар Қуръон, аҳодис ва сабки зиндагии эрониён дорад ва ҳамчунон дар дунёи модерн роҳе барои тақвияти равобити инсонӣ ва эҷоди ҳисси тааллуқ аст.

Решаҳои динии силаи раҳим

Дар Қуръони Карим силаи раҳим ҷойгоҳи вижае дорад. Дар сураи Нисо (ояи 36) Худованд мефармояд: “Худоро бипарастед ва чизеро шарики ӯ қарор надиҳед ва ба волидайну хешовандон некӣ кунед”.

Ин оя силаи раҳимро дар канори ибодати Худо ва некӣ ба волидайн қарор додаву нишондиҳандаи аҳамияти волои он дар Ислом аст.

Паёмбари гиромии Ислом ҳазрати Муҳаммад (с) низ фармуданд: “Силаи раҳим ризқро зиёду умрро тӯлонӣ мекунад”. (Баҳоруланвор, ҷ 74, с 91).

Ҳамчунин дар ҳадисе дигар, қатъи раҳим ба унвони яке аз гуноҳони кабира муаррифӣ шудааст, ки нишон медиҳад ҳифзи ин иртибот вазифае динӣ ва ахлоқӣ аст.

Силаи раҳим дар фарҳанги эронӣ

Дар фарҳанги эронӣ силаи раҳим бахше ҷудоинопазир аз зиндагии иҷтимоӣ будааст. Аз давриҳамиҳои наврӯзӣ ва шаби Ялдо гирифта то меҳмониҳои содаи хонаводагӣ, эрониён ҳамеша барои ҳифзи пайванд бо хешовандон арзиш қоил будаанд. Дар гузашта, хонаводаҳои эронӣ ҳатто дар рустоҳо ва шаҳрҳои хурд, бо баргузории маросимҳои мухталифе мисли арӯсӣ, азо ё ҳатто ҷаласоти содаи чойхурӣ, равобити хонаводагиро зинда нигаҳ медоштанд. Ин суннат на танҳо ба инсиҷоми хонавода кумак мекард, балки ба унвони як шабакаи ҳимоятӣ дар сахтиҳову шодиҳо ҳамроҳи афрод буд.

Фавоиди силаи раҳим

Силаи раҳим фавоиди бешуморе дорад, ки ҳам дар буъди маънавӣ ва ҳам дар буъди иҷтимоӣ ва равонӣ таъсиргузор аст.

Баракат дар зиндагӣ: Аҳодиси исломӣ таъкид доранд, ки силаи раҳим боиси афзоиши ризқу тӯли умр мешавад. Ин бовар дар фарҳанги эронӣ низ реша дорад. Бисёре муътақиданд, ки дидор бо хешовандон энержии мусбату хайр ба зиндагӣ меоварад.

Тақвияти пайвандҳои хонаводагӣ: Силаи раҳим кинаҳову кудуратҳоро коҳиш медиҳаду ҳисси ҳамбастагиро тақвият мекунад.

Ҳимояти иҷтимоӣ: Дар фарҳанги эронӣ хешовандон мисли як шабакаи эмине амал мекунанд, дар мушкилоти молӣ, отифӣ ё иҷтимоӣ, ақвом аввалин касоне ҳастанд, ки ба ёрӣ меоянд.

Саломати равон: Дидору муошират бо хешовандон ҳисси тааллуқу ҳимояти отифиро тақвият мекунад ва аз танҳоиву афсурдагӣ ҷилавгирӣ мекунад.

Силаи раҳим дар дунёи модерн

Дар зиндагии шаҳрии имрӯз дағдағаҳову фосилаҳо гоҳе монеъ аз ҳифзи ин суннат мешаванд, аммо фанноварӣ метавонад ба кумак биёяд. Гуруҳҳои хонаводагӣ дар фазои маҷозӣ, тамосҳои тасвирӣ ва ҳатто барномарезӣ барои сафарҳои кӯтоҳи хонаводагӣ, роҳҳое барои зинда нигаҳ доштани силаи раҳим ҳастанд. Дар фарҳанги эронӣ ҳанӯз ҳам иди Наврӯз ва муносибатҳое мисли Ялдо фурсате тиллоӣ барои таҷдиди дидор бо ақвом аст.

Силаи раҳим ин мероси арзишманди исломиву эронӣ, чизе беш аз як вазифаи динӣ аст. Роҳе барои пур кардани зиндагӣ бо муҳаббат, ҳимоят ва баракат. Дар дунёе ки гоҳе танҳоӣ ва фосилаҳо ғолиб мешаванд, як дидори сода ё ҳатто як паёми кӯтоҳ метавонад қалбҳоро ба ҳам наздик кунаду рӯҳи зиндагии хонаводагиро зинда нигаҳ дорад. Биёед бо як қадами хурд, ин суннати зеборо дар зиндагиамон пуррангтар кунем!