Марде, ки ҳазрати Муҳаммад (с) ӯро аз беҳтаринҳо медонад

Порс Тудей-Ҳазрати Муҳаммад (с) беҳтарин мардонро касоне муаррифӣ мекунад, ки бо хонаводаи худ меҳрубон, дилсӯз ва одил бошанд؛ Мардоне, ки хушунату таҳқирро канор гузошта ва хонаро ба конуне аз оромиш бадал месозанд.

Ёддошти дарёфтӣ - Хонавода аввалин мактаби муҳаббат ва сулҳ аст; ки дар он инсон меомӯзад, ки чӣ тавр дӯст доштан, чӣ гуна бахшидан ва чӣ гуна дар баробари дигарон рушд карданро ёд гирад. Паёмбарамон Муҳаммад (с) дар як ҳадис гуфтаанд: "Беҳтарин мардони уммати ман касоне ҳастанд, ки сахтгир нестанд, таҳқир намекунанд, нисбат ба оилаҳои худ дилсӯзанд ва ба онҳо зулм намекунанд."

Ин калом меъёри бузурге барои чен кардани инсоният аст. Марде, ки дар хонааш бо нармӣ сухан мегӯяд, бо нигоҳи меҳрубон дилҳоро ором мекунад ва бо рафтори одилона эътимод мебахшад, дар асл беҳтарин марди миллат аст. Зӯроварӣ ва набудани муҳаббат решаҳои муҳаббатро хушк мекунад; аммо дилсӯзӣ ва эҳтиром оиларо ба боғи гули пур аз покӣ табдил медиҳад.

Имрӯз, вақте ки зиндагӣ пур аз нигарониҳо ва фишорҳои беруна аст, хона бояд паноҳгоҳи сулҳ бошад. Агар мардон дар ин марказ намунаи сабр ва меҳрубонӣ бошанд, кӯдакон дар фазои бехатар ва меҳрубон ба воя мерасанд ва ҷомеаи солимтар ташаккул меёбад. Арзиши воқеии мардӣ на дар қуввати бозу, балки дар бузургии дил ва нармӣ бо наздикон аст.

Биёед ин ҳадисро чароғи роҳи зиндагӣ қарор диҳем; Ҳар ҳар рӯз бо худ баррасӣ кунем, ки беҳтарин будан аз хона оғоз мешавад. Ҳар як табассум, ҳар як сухани нек ва ҳар як нишони ҳамдардӣ қадаме ба сӯи бунёди ояндаи дурахшонтар ва пур аз ишқ аст.