Pars Today

"اعتراف به تنهایی توفیری ندارد" ،" وقاطعیت در برابر دشمن تنها راه عبور از بحران" و"دکتورین هسته ای امریکا / چه کسی دگمه ی جنگ را می فشارد" ،عناوین سر مقاله روزنامه های چاپ امروز کابل است که در ادامه می خوانید :

اعتراف به تنهایی توفیری ندارد عنوان سرمقاله ی روزنامه ی ماندگار است که در آن چنین آمده است: 

آقای عبدالله در حال حاضر حس کرده که افغانستان به سمتِ بحرانیِ غیرقابل کنترول در حرکت است و جناحی در دولت می‌خواهد این بحران را به نفعِ خود تمام سازد. مسلماً چشم‌پوشی از چنین واقعیتی، می‌تواند به یک فاجعۀ کلان در کشور منجر شود.مشکل عمدۀ افغانستانِ امروز، انتشارِ نفاقِ قومی توسط حکومت به همۀ لایه‌های سیاسی و اجتماعیِ کشور است. در سه‌ونیم سال حکومت‌داری آقای غنی، بی‌اعتمادی‌ها و رویارویی‌های قومی و جناحی دامنه و عمقِ شدیدی یافته است. بهترین نسخه برای گذار از این وضع و آوردن اصلاحات، «وفاق ملی» و اعتمادسازیِ مجدد در عرصۀ سیاست‌ و اجتماع ـ اولاً میان نخبگانِ سیاسی و ثانیاً میان آحاد جامعه ـ است.

ماندگار می افزاید :سخنان آقای عبدالله در پروان به‌وضوح نشان می‌داد که افغانستان در وضعیتِ مناسبی قرار ندارد. اما مسالۀ اساسی این‌جاست که اعتراف به مشکلات و کم‌کاری‌ها، به‌تنهایی راه‌حل نیست و سودی هم به دنبال ندارد، بل باید با اقدام‌های ملی و جسورانه به درمانِ ضعف‌ها و کاستی‌ها پرداخت. آقای عبدالله اگر می‌خواهد که دوباره به متنِ جامعه برگردد، باید در اصلاحِ اوضاع کنونی، با مردمِ خواهانِ تغییر همگام شود و دینِ خود را نسبت به آیندۀ افغانستان ادا نماید.

وقاطعیت در برابر دشمن تنها راه عبور از بحران عنوان سرمقاله ی روزنامه ی افغانستان ما است که در آن چنین آمده است:

تجربه ای که طی نزدیک به پانزده سال مقابله با گروه های تروریستی و تعامل با کشورهای منطقه و حامیان بین المللی تروریسم به دست آورده ایم، به ما آموخته است که تا کنون نرمش و مماشات در برابر آن ها ما را به مقصود نرسانده بلکه به موازات این همه سال راه را اشتباه رفته ایم و به همان میزان نیز از صلح و آرامش در کشور دور شده ایم. به خاطر این که هرچه زمان گذشته است ما فرصت ها را به دشمن سپرده ایم و در مقابل فرصت های بزرگی را از مردم گرفته ایم. ما می توانستیم در طی سال های گذشته با همکاری جامعه جهانی و با کمک سرآزیر شدن میلیاردها دالر سرمایه خارجی و تسلیحات نظامی، گروه های کوچک و بزرگ تروریستی را تا آخرین پناهگاه های شان به عقب برانیم و امروز شاهد یک افغانستان آرام و با ثبات باشیم.

نویسنده می افزاید : 

افکار عمومی و رضایت شهروندان نیز در این راستا همراه با تصمیمات حکومت خواهد بود. شاید هیچ زمانی به اندازه اکنون اجماع عمومی علیه تروریست ها و اعمال غیر انسانی آن ها در کشور ما وجود نداشته است. اکنون تمام مردم افغانستان از ظلم ها و تعدی های گروه های تروریستی بر حیات جمعی و فردی خویش به ستوه آمده اند و خواستار اقدامات جدی از سوی حکومت علیه گروه های تروریستی هستند. این ظرفیت جدید امکان می دهد که دولت از قاطعیت و جدیت در مبارزه با تروریسم کار گیرد.

و به سراغ روزنامه ی انصار می رویم که در سرمقاله ای تحت عنوان دکتورین هسته ای امریکا / چه کسی دگمه ی جنگ را می فشارد چنین نوشته است :

ولت ترامپ اینطور نتیجه گیری میکند که امریکا باید به طور گسترده برنامه کار دولت پیشین این کشور برای مدرن سازی زرادخانه هسته ای- از جمله هواپیماهای بمب افکن، زیردریایی‌هـا و موشکهای زمین پایه جدید- را دنبال کند. این دکترین همچنین پایبندی به توافقهای موجود در حوزه کنترل تسلیحات را مورد تأیید قرار داد؛ از جمله پیمان استارت جدید که هر یک از کشورهای امریکا و روسیه را به برخورداری از ۱۵۵۰ کلـاهک هسته‌ای استراتژیک بر روی حداکثر ۷۰۰ فروند سکوی پرتاب موشک استقرار یافته مقید و محدود میکند.

با این حال، ترامپ یک نقش بازدارنده کامل‌تـر را برای این گونه تسلیحات نظامی مدنظر دارد که در طرحی با هدف توسعه قابلیتهای جدید جهت مقابله با روسیه در قاره اروپا انعکاس یافته است.

دیدگاه دولت کنونی امریکا این است که سیاستها و اقدامات روسیه دارای پتانسیلی برای بروز خطای محاسباتی است که به تشدید خارج از کنترل تعارض در اروپا میانجامد.

در پایان انصار می افزاید :

دولت ترامپ یک راه حل دو مرحله‌ای را پیشنهاد میدهد: نخست، مطابق این دکترین (شمار اندکی) از موشکهای بالستیک دوربُرد موجود و قابل حمل در زیردریایی‌های استراتژیک (تریدنت) متناسب با کلـاهک‌هـای هسته‌ای کوچکتر اصلاح میشوند. و دومـ اینکه در (طولـانی مدت) دولت امریکا یک موشک کروز دریا پایه مسلح به کلـاهک هسته‌ای را توسعه خواهد داد که در واقع ساخت مجدد تسلیحاتی است که در دوران جنگ سرد وجود داشت اما در سال ۲۰۱۱ به دستور اوباما ساخت آن متوقف شد.

ناگفته نماند که توسعه کلـاهک‌های هسته‌ای کوچکتر، همان بخش چالش‌برانگیز ماجراست که وقتی در کنار شرایط فوق‌العاده قرار می‌گیرد، خطر افزایش جنگ هسته‌ای را افزایش می‌دهد.