Ամերիկացի լրագրող. Եթե ռուսներն Իսրայելի նման սպանեին 170 լրագրողի, ի՞նչ կանեին արևմտյան լրատվամիջոցները
2023 թվականի հոկտեմբերի 7-ին մեկնարկած Գազայի պատերազմի սկզբից Սիոնիստական բանակն իրականացրել է բոլոր տեսակի ռազմական հանցագործությունները, սպանել մոտ 170 պաղեստինցի լրագրողի, վիրավորել մեծ թվով ուրիշների, որպեսզի խոչընդոտի Գազայի իրադարձությունների թափանցիկ լուսաբանմանը։
Pars Today-ի փոխանցմամբ՝ ամերիկացի հայտնի գրող և լրագրող Մարկ Գլենն իրանական «Մեհր» լրատվական գործակալությանը տված հարցազրույցում խոսել է պաղեստինյան պատերազմի վեաբերյալ արևմտյան երկրների կիրառած երկակի ստանդարտների մասին։
Ստորև ներկայացնում ենք հարցազրույցը.
Գազայի պատերազմում սպանվել ու վիրավորվել են տասնյակ լրագրողներ։ Արդյոք սիոնիստ զինվորների կողմից այդքան մեծ թվով լրագրողների սպանությունը պատահականությո՞ւն է, թե՝ դիտավորություն։
Ցանկացած խելամիտ մարդու համար, հատկապես նրա, որ ճանաչում է Իսրայելի ռեժիմին, պարզ է, որ Գազայում լրագրողները սպանվում են դիտավորյալ։ Իսրայելի հիմքում կեղծիքն ու խաբեությունն են։ Ամեն անգամ, երբ նրանք որևէ զազրելի հանցագործություն են կատարում, օրինակ՝ ռմբակոծում աշակերտներով լի դպրոցը կամ սպանում լրագրողներին, հայտարարում են թե դա եղել է սխալմունք, կամ առկա է եղել սպառնալիք։
Սակայն դա նրանց հանցագործությունների միայն մի մասն է։ Նրանք ոչ միայն դիտավորյալ սպանում են լրագրողներին, այլ հաճույք են ստանում դրանից։
Ինչո՞ւ է Սիոնիստական ռեժիմը սպանում լրագրողներին։ Չէ՞ որ նրանք նպաստում են աշխարհում ժողովրդավարության տարածմանը։
Տարբեր ժամանակաշրջաններում Հունաստանում, Հռոմում, Եվրոպայում, Մերձավոր կամ Հեռավոր Արևելքում, հրեաները հետևել են ոչ հրեաների մտքին և գործում են ըստ այդ մտածողության։ 1897 թվականին Թեոդոր Հերցլի կողմից կազմակերպված Սիոնիզմի առաջին խայտառակ համագումարից անմիջապես հետո, նրանց մտքում ձևավորվեց Պաղեստինին և Արևմտյան Ասիային տիրանալու միտքն ու նրանք մեծ արագությամբ գրավեցին բոլոր ԶԼՄ-ները․ հատկապես՝ ԱՄՆ-ում ու Արևմուտքում։
Նրանք հասկացան, որ այն, ինչ իրենց մտքում է, պետք է դառնա նաև այդ երկրների ժողովուրդների գաղափարը, իսկ դա ենթադրում էր վերահսկել այն ամենն ինչ այդ մարդիկ կարդում, լսում ու տեսնում են։
Հիմա հարց է ծագում, թե ինչո՞ւ է Իսրայլեը թիրախավորում լրագրողներին, եթե նրանց ներկայությունը տեղեկատվական դաշտում շատ կարևոր է։ Իրականում Իսրայելը շահագրգռված չէ ժողովրդավարության տարածմամբ։
Ռեժիմը երբեք չի եղել ու չի լինի ժողովրդավարական։ Ինչպես զզվելի մարդիկ, որ իրենց մարմնի ու հոգու գարշահոտությունը թաքցնելու համար օծանելիք են կիրառում, Իսրայելը փորձում է իր հանցավոր էությունը թաքցնել ժողովրդավարության դիմակի տակ։ Իսկ իրականում ռեժիմի էությունն ավելի շատ նման է ԻԼԻՊ-ին։ Ահաբեկչական ու քարացած քաղաքական կառույց, որը տանել չի կարող ընդդիմության ձայնը։
Լրագրողներն արտացոլում են իրականությունը։ Մինչդեռ արևմտյան երկրները լռում են Գազայում լրագրողների սպանության նկատմամբ։ Ինչպե՞ս արդարացնել նրանց երկակի վերաբերմունքը։ Եթե Ուկրաինայի պատերազմում ռուսական ուժերը սպանեին մոտ 170 լրագրողի, ի՞նչ կանեին արևմտյան լրատվամիջոցները:
Ինչպես արդեն ասվեց, նախորդ դարում կազմակերպված սիոնիզմը տիրացավ ԶԼՄ-ներին։ Ժամանակի հետ նրանք օրինակացրեցին այն բովանդակությունը, որ այդ թերթերն ու լրատվամիջոցները պետք է ներկայացնեին։ Իսկ այդ շրջանակից դուրս եկած ցանկացած լրագրող հեռացվում էր ասպարեզից։ Հրեաները չեն կարող համակերպվել իրենց դիրքորոշմանը հակասող որևէ գաղափարի կամ բողոքի հետ, իսկ Արևմտյան Ասիայում իրականացվող բռնությունն այդ ցուցակի առաջին տեղում է:
Գովասանք ու հիացմունք լսելը մարդու բնական կարիքն է։ Իսկ մարդկային էության բերումով մարդը հակված է անել ավելի հեշտ քայլեր, քան էթիկական։ Ես անձամբ կարող եմ վկայել, թե ինչ է կատարվում լրագրողների հետ, երբ նրանք ասում են ճշմարտությունը և սպառնում համակարգին։ Իրականում գոյություն ունեն շատ քիչ թվով լրատվամիջոցներ, որոնք կարող են ներկայացնել իրականությունը։
Միջազգային լրատվամիջոցների մեծ մասը պնդում է, որ չի «վախենում» ճշմարտությունն ասել, բայց երբ խոսքը վերաբերում է ճշգրիտ պատկերմանը, չեն արտացոլում «մեծ ու կարևոր» մանրամասները, որոնք կարող են փոխել ամբողջ պատմությունը։
Որպեսզի որոշեմ լրատվամիջոցը կամ լրագրողն ազնիվ են, թե՝ ոչ, ես նայում եմ, թե ինչ է ասում նրանց վերաբերյալ Իսրայելը։ Եթե սիոնիստները բացասական են արձագանքում այդ լրագրողի կամ լրատվամիջոցի աշխատանքին, ապա վերջինս արժանանում է իմ վստահությանը։
Ի՞նչ քայլեր կարող են ձեռնարկել ամբողջ աշխարհի լրագրողներն ու ակտիվիստները՝ Գազայում իրենց գործընկերների կյանքը պաշտպանելու համար:
Ցավոք սրտի, իրավիճակն այսօր նման է փղի ու մրջյունների ճակատամարտին։ Թեև ռազմական առումով դժվար է հաղթել Իսրայելին, ԱՄՆ-ին և Արևմուտքին, սակայն իրավիճակն այս առումով այլ ընթացք է ստացել։
2023 թվականի հոկտեմբերի 7-ից հետո սկսված ցեղասպանության արդյունքում անհետացել է այն օծանելիքը, որով Իսրայելը, ԱՄՆ-ն ու Արևմուտքը միշտ թաքցրել են իրենց գարշահոտը, և բարեխիղճ ազգերը, հետևելով Իրանի օրինակին, միավորվել են՝ այդ հրեշի դեմ պայքարելու համար։
Պարզ չէ, թե երբ կհասնի բեկումնային կետը, բայց այն փաստը, որ Իսրայելն այդքան էներգիա է տրամադրում Իրանին վնասելուն, ցույց է տալիս, թե որքան անհանգիստ է ռեժիմը։ Ու թեև դա մտահոգության առիթ է տալիս, հաշվի առնելով Իսրայելի արյունահեղության ծարավը, մյուս կողմից նաև հուսադրող է, որ մի օր, և հավանաբար շատ շուտով, աշխարհը վերջ կդնի Իսրայելին և ռեժիմին կուղարկի այն դժոխքը, որից վերջինս եկել է։