له بندګانو مننه، له خدایه مننه ده
پارسټوډې – امام زینالعابدین په یوه نوراني حدیث کې له انسانانو څخه د مننې او له خدایه د شکرګذارۍ ترمنځ د اړیکې یو ژور حقیقت بیانوي؛ داسې حقیقت چې څرګندوي له نورو څخه مننه کول، په اصل کې له پروردګار څخه مننه ده.
شکرګذاري د اسلامي کلتور له بنسټیزو ارزښتونو څخه ده چې نه یوازې له خدای سره په اړیکه کې، بلکې په انساني اړیکو کې هم ځانګړی ځای لري. د امام حسین زوی او د اسلام د پیغمبر لمسي امام زینالعابدین، په یوه حدیث کې فرمایي: «خدای د قیامت په ورځ یوه بنده ته وایي: آیا تا له فلاني کس څخه مننه کړې ده؟ بنده ځواب ورکوي: پروردګاره، ما یوازې له تا مننه کړې ده. خدای تعالی فرمایي: کله چې تا له هغه مننه ونه کړه، په حقیقت کې له ما دې هم مننه نه ده کړې.»
دا روایت له انسانانو څخه د شکرګذارۍ او له خدای څخه د شکرګذارۍ ترمنځ ژوره اړیکه ټینګوي. په حقیقت کې، هغه نعمتونه چې موږ ته رسي، ډېر وخت د نورو له لارې راځي؛ لکه مور او پلار، ملګري، ښوونکي، همکاران او حتی نااشنا کسان چې د ژوند په لاره کې زموږ سره مرسته کوي. که له هغوی څخه مننه ونه کړو، په اصل کې مو د الهي فیض وسیلې له پامه غورځولې دي، او دا بېپامي د خدای تعالی په وړاندې د ناشکرۍ یوه بڼه بلل کېږي.
له نورو څخه مننه کول، نه یوازې د ادب او اخلاقو نښه ده، بلکې د ټولنیزو اړیکو د پیاوړتیا، د مینې د زیاتوالي او په ټولنه کې د همکارۍ د روحیې د پراخېدو لامل هم ګرځي. له بلې خوا، له خدایه شکرګذاري هم له همدې کوچنیو او ورځنیو چلندونو سره تړاو لري؛ ځکه خدای خپل نعمتونه د خپلو بندګانو له لارې موږ ته رسوي.
د حدیث سرچینه:
يقولُ اللّه ُ تباركَ و تعالى لِعبدٍ مِن عَبِيدِهِ يَومَ القِيامَةِ : أ شَكَرتَ فُلانا ؟ فيقولُ : بَل شَكَرتُكَ يا ربِّ ، فيقولُ : لَم تَشكُرْني إذ لَم تَشكُرْهُ .[الكافي : 2/99/30 .]
