Pars Today

Në këtë emision do të shqyrtojmë aspektet tjera të marrëveshjes mes dy superfuqive të Lindjes dhe Perëndimit për të mbështetur regjimin e Sadamit për të sulmuar Iranin.

Në historinë e sistemit dypolar të periudhës së Luftës së Ftohtë, nuk ekziston një ngjarje e tillë si agresioni i regjimit të Sadamit kundër territorit iranian, ku dy superfuqitë ajo lindore dhe ajo perëndimore kishin arritur marrëveshje për një gjë të tillë. Regjimi i Shahut në Iran ishte një kukull e Amerikës dhe zbatues i politikave të Shtëpisë së Bardhë në LM. Rënia e sistemit monarkist në Iran, i dha një goditje të madhe Amerikës , sepse asnjë vend tjetër nuk mundte të zëvendësonte vendin e Iranit në sferën e ndikimit dhe dominimit të Amerikës në rajon. Kjo është pikërisht arsyeja pse Amerika ka armiqësi të thella dhe të gjera me Revolucionin Islamik të Iranit. Strategjia më e rëndësishme e Amerikës që nga fillimi i Revolucionit Islamik, ishte përmbysja e RII. Pas takimeve të fshehta të Brezhinskit, këshilltarit për siguri kombëtare i SHBA me Sadamin nën ndikimin e Bashkimit Sovjetik në kufirin me Jordaninë më 6 korrik 1980, filloi një kapitull i ri në marrëdhëniet midis Amerikës dhe Irakut. Fuqitë hegjemoniste me gjithë kontradiktat dhe rivalitetin e tyre, ndoqën një strategji të përbashkët. Në bazë të kësaj strategjie, revolucionit islamik i Iranit konsiderohet rrezik pasi ky revolucion mohon dhe kundërshton hegjemonizmin dhe imperializmin botëror. Për këtë arsye të gjithë u kthyen në armiq të revolucionit islamik të Iranit dhe ata u bashkuan për të thurur komplote me qëllim rrëzimin e revolucionit. Fuqitë hegjemoniste me një akord të panënshkruar dhe me qëllim rrëzimin e revolucionit islamik nisën një luftë duke mbështetur regjimin e Sadamit kundër Iranit. Një ditë pas shpallës së ndërprerjes së marrëdhënieve midis Amerikës dhe Iranit më 9 prill 29180, u njoftua: Iraku është i gatshëm të pajisjet me armatime për të mbrojtur sovranitetin dhe krenarin e vetë. Koordinimi midis Amerikës dhe Irakut përballë Revolucionit Islamik, dëshmon për përgatitjen e terrenit që Iraku të pushtojë përfundimisht tokat iraniane.

Me njoftimin e gatishmërisë së regjimit të Sadamit për sulm të gjithanshëm kundër Iranit, Iraku ju dhanë të gjitha të dhënat mbi gjendjen ushtarake, ekonomike dhe politike nëpërmjet Arabisë Saudite, në mënyrë që Sadami të ishte më i sigurt. Revista afrikane “June”, në 9 qershor 1982, shkruan: Sundimtarët sauditë përshëndetën Sadamin, saktë një muaj para fillimit të luftës, i dhuruan atij një dhuratë mbretërore dhe ajo ishte të dhënat mbi gjendjen ushtarake, politike dhe sociale të Iranit. Bile më shumë se kjo, në këtë dokument Sadamit u ishin dhënë të dhëna të sakta mbi gjendjen e ushtrisë iraniane, numrin e ushtarëve, pozicionet dhe pajisjet në përdorim si dhe informacione tjera të fshehta. Dokumentet e publikuara, shpallën se cilët ishin ata persona dhe ato qeveri që qëndronin në prapaskenë të agresionit kundër Iranit. Ishte pikërisht kjo mbështetje për regjimin e Sadamit, ajo që u bë shkak për vazhdimin e krimeve çnjerëzore në luftën kundër Iranit. Mbështetja e tyre për regjimin e Sadamit, shkaktoi zgjatjen e luftës dhe për pasojë vazhdimin e krimeve të luftës së Sadamit kundër Iranit.

Në kohën e agresionit të ushtrisë së Sadamit kundër Iranit, brenda Iranit nuk ekzistonte nevoja e unifikimit të zyrtarëve të shtetit dhe disa nën emrin revolucionar, u ishin përgjigjur ftesave ku disa prej tyre ishin me ndikim për armikun. Një nga këto personalitete ishte Abulhasan Beni Sadr, presidenti i parë i RII dhe komandantin i përgjithshëm i ushtrisë. Revista Al Hades në këtë drejtim shkruan: Beni Sadr e dinte se ushtria e Iranit për shkak të mungesës së pajisjeve të duhura, nuk është në gjendje të përballet me ushtrinë irakiane dhe përveç kësaj, udhëheqësit ushtarakë ose u ekzekutuan, ose ikën dhe inxhinierët ushtarakë u përjashtuan. Beni Sadr e dinte mirë se, nëse ushtria irakiane futet në territorin e Iranit, do të krijohej një mundësi për të derisa forcat kombëtare dhe ushtarake në formën më të përshtatshme do t’i mblidhte rreth vetes. Beni Sadr agresionin ushtarak të regjimit të Sadamit kundër Iranit e shfrytëzoi si mundësi për të forcuar pozitën e tij. Kjo është arsyeja pse forcat popullore të cilat u mbështetën nga institucione popullore dhe revolucionare u mohuan të jenë prezentë në frontet e luftës kundër ushtrisë bathiste.

Vlen të theksohet se amerikanët pas disfatës në operacionet e quajtura Tobs, analizuan planin e grusht shtetit dhe të luftës  dhe arsyeja e grusht shtetit u vu si prioritet. Një nga elementet e grusht shtetit sipas një rrëfimit thuhet: Ishte diskutim që midis luftës dhe grusht shtetit, fillimisht me kë të fillohej. Në rast të dështimit të grusht shtetit, do të krijohet një atmosferë e mirë për luftë për ushtrinë. Në periudhën e mbrojtjes së lavdishme në luftën e imponuar, të gjitha shtresat e shoqërisë iraniane, të çdo etnie, race, kulture dhe feje, të gjithë së bashku u ngritën kundër armikut. Fuqitë hegjemoniste me gjithë kontradiktat dhe rivalitetin e tyre, ndoqën një strategji të përbashkët. Në bazë të kësaj strategjie, revolucionit islamik i Iranit konsiderohet rrezik pasi ky revolucion mohon dhe kundërshton hegjemonizmin dhe imperializmin botëror. Për këtë arsye të gjithë u kthyen në armiq të revolucionit islamik të Iranit dhe ata u bashkuan për të thurur komplote me qëllim rrëzimin e revolucionit.