Pars Today

“Udhëheqësit hyjnorë” është titulli i edicionit të ri në lidhje me prezantimin e Imamëve të ndritur (as) që nga hz. Mohammed (s.a.v.s.) deri te hz. Mehdi (a.xh) i ndarë në 60 emisione. Në vazhdim do të keni mundësinë të ndiqni emisionin e parë të këtij edicioni.

Në kohën kur ishulli Arab ishte zhytur në  besëtytni, korrupsion, injorancë dhe idhujtari, shoqëria idhujtariste e Mekës adhuronte gurët, ishte e poshtëruar dhe e përulur, ndërsa dielli i Islamit e nxori atë nga injoranca dhe e drejtoi drejt dritës dhe suksesit. Ndriçimi i kësaj drite fillimisht ishte i kufizuar dhe i zbehtë dhe për një periudhë drita dhe nxehtësia e saj për aristokracinë arrogante arabe ishte e papranueshme. Por nuk kaloi një kohë, sytë e aristokratëve përballë dritës së Islamit u errësuan. Ndërsa, sytë dhe zemrat e të shtypurve, të dobëtëve dhe skllevërve u ndriçuan. Nxehtësia e diellit të Islamit ngrohu furrën e myslimanëve, ndërsa dogji dhe shkatërroi foletë e aristokratëve. Në fillim një monoteist bërtiti: “Thuani se Zoti është Një dhe nuk ka shoq”. Por kjo thirrje i kishte rrënjët në qiell dhe në tokë dhe shkatërroi të gjithë idhujtarët të cilët me vite kishin luftuar kundër kësaj thirrje. Dielli i Islamit erdhi dhe ndriçoi botën me rrezet plotë ndikim.

Për të vlerësuar madhështinë e këtij ndryshimi dhe për të njohur rolin e Islamit dhe lidershipit në ndriçimin dhe zbukurimin e botës njerëzore, para së gjithash është e nevojshme të merren parasysh kushtet politike të asaj kohe. Ju lutemi qëndroni me ne.

Gadishulli Arabik me tre milionë kilometra katrorë, është i rrethuar nga uji në të tre anët. Në perëndim është Deti i Kuq, në jug Gjiri i  Adenit dhe Oqeani India, dhe në lindje Gjiri Persik dhe Deti i Amanit. Në të kaluarën, jeta në Arabinë Saudite përballej me vështirësi të mëdha. Kushtet sociale, kulturore dhe ekonomike të vështira mbizotëruan jetën. Jeta shoqërore e arabëve ishte e bazuar në sistemin tribal dhe fisnor, madje edhe ata që jetonin në qytete mbajtën lidhjet e tyre fisnore. Fisi kishte një popullsi të konsiderueshme dhe mbante emrin e paraardhësit të tij të parë.  Të jetuarit në shkretëtira të thata dhe vende plotë me rreziqe, detyruan arabët të jetojnë së bashku me të afërmit e tyre dhe të krijojnë fise pak nga pak. Në të vërtetë, për të shmangur ndonjë rrezik, arabët kishin vendosur të komunikonin me ata që kishin rrënjë të afërta me të dhe kishin një aleancë gjaku. Kjo mënyrë jetese i mbronte ata kundër armiqve të tyre dhe u dha fuqi për të pushtuar fiset e tjera. Një domosdoshmëri e tillë që rrjedh nga jeta e beduinëve çoi në një pozicion të rëndësishëm në jetën e tyre, bazuar në numrin e njerëzve në çdo fis. Prandaj, sa më shumë njerëz që kishte një fis, krenaria e tyre ishte më e madhe dhe kishte më shumë fuqi. Një pikë e rëndësishme në jetën fisnore ishte mungesa e qeverisë qendrore. Edhe në qytete të tilla si Meka dhe Jethrib, nuk kishte monarki, qeveri dhe institucione gjyqësore. Secili fis kishte një njësi të pavarur politike e drejtuar nga kreu i të njëjtit fis.

Nga aspekti i besimit, shumica e arabëve ishin politeistë. Termi idhujtar në Kur'an e ka kuptimin e adhurimit të idhujve, ndonëse fjala shirk është përtej idhujtarisë. Në kohët shumë të lashta, ata ishin nën mbrojtjen e fesë monoteiste të Ibrahimit (as). Din Hanif ishte relikt i Ibrahimit, ku ai dhe djali i tij Ismaili dhe gruaja e tij Haxherja ishin në mesin e arabëve. Por gradualisht besimi në monoteizëm u zbeh dhe u zëvendësua nga idhujtaria dhe politeizmi. Arsyeja për këtë tendencë ishte roli i disa udhëheqësve fisnorë që impononin idhujtarinë në vend të monoteizmit. Sipas disa historianëve arabë, shumica e arabëve ishin të nënshtruar ndaj fesë së Ibrahimit (as) para se të shfaqej "Amrobn Lahi". Ai solli emrin Hubel në Mekë dhe ftoi njerëzit që t’a adhuronin atë. Pikërisht këtu, idolatria filloi të zgjerohej. Padituria ishte një arsye tjetër që i privonte ata nga monoteizmi dhe i ngatërroi me adhurimin e idhujve. Ndërsa çdo udhëtarë që linte Mekën, merrte një gur të shenjtë me të dhe e adhuroi atë gjatë udhëtimit. Pas disa breza, kjo i detyroi ata të harronin besimin e tyre në fenë e Hanifit dhe të bëheshin plotësisht idhujtarë. Sigurisht, shumë arabë e njihnin All-llahun si Krijuesin e vetëm të universit dhe njerëzimit dhe ata kishin një besim supersticioz dhe sipërfaqësor. Por për Të, ata i shoqëronin partnerë në adhurim. Numri i këtyre partnerëve ishte i vogël në fillim, por gradualisht u rrit, për sa kohë që Profeti Muhamed (savs) kishte më shumë se treqind e gjashtëdhjetë idolë në numrin e ditëve të vitit në shtëpinë Ka'bah. Më të famshmet prej tyre ishin tre perëndeshat e quajtura Lat, Manat, Azi, të cilat i konsideronin si bijat e Zotit. Arabët xhahil besonin se adhurimi i këtyre idhujve do të tërheqë vëmendjen dhe mëshirën e Zotit.

Në Arabi, sistemi arsimor ishte i pakuptimtë dhe leximi dhe shkrimi nuk ishin të përhapur e njerëzit e rrallë kishin mundësi të shkruanin. Prandaj, në një vend të tillë, nuk duhej të lexohej libri, as duhej të flitej për njohuritë dhe progresin shkencor. Mes fiseve arabe, asgjë si fuqia dhe tradita nuk formuan sjellje shoqërore dhe normat e grupeve. Forca e krahut kishte shumë vlerë sociale. Vlera e forcës së krahut ishte superioriteti i bujarisë mashkullore dhe burrërore. Njeriu ishte pronar i gruas dhe fëmijëve të tij dhe mund të merrte çfarëdo vendimi që donte për ta.

Injoranca ishte e pranishme në të gjitha aspektet e jetës së arabëve. Kontaminimi me aristokracinë, plaçkitjet, mizoritë, paragjykimet racore dhe fisnore dhe materializmi dhe idhujtaria ishin ndër manifestimet më të rëndësishme të injorancës. Besimet e tyre morale dhe etike ishin të rreme dhe të pasakta. Shtypja e vajzave në disa fise arabe ishte një shembull i arabëve të shëmtuar. Zoti në Kur’anin Famëlartë në lidhje me këtë fenomen thotë: “Kur ndonjëri prej tyre lajmërohet me (lindjen) vajzë, fytyra e tij i prishet dhe bëhet plot mllef”. (Nahl, 58). Ndërsa në ajetin 17 të sures Zuhruf, Zoti i Plotfuqishëm thotë: “E kur ndonjëri prej jush lajmërohet me (lindje të vajzës) atë që ia pat përshkruar Zotit shembull, fytyra e tij, nxihet dhe i zihet fryma”.  “...fshihet prej njerëzve, për shkak të asaj të keqeje me të cilën u lajmërua (e konsideron bela, e jo dhuratë prej zotit). Mandej, (mendon) a do ta mbajë atë, ashtu i përulur, apo do ta mbulojë atë (të gjallë) në dhe. Sa i keq është ai gjykim i tyre”. (Nahl 59).

Ajetollah Khamenei, në përshkrimin e injorancës së shoqërive njerëzore para Profetit Muhammed (savs), thotë: "Në njërën anë, ka pasur një kufizim të çrregullimit të dëshirave emocionale, të lakmive seksuale dhe të ngjashme (në shoqëri) dhe nga ana tjetër, të njëjtit njerëz lakmues, përballë mizorive, shkatërrimit dhe gjakderdhjes, shkonin në kufizimet përfundimtare që nuk mund të imagjinohen, dmth., vrisnin fëmijët e tyre".

Mjedisi rrethues i Gadishullit Arabik, i cili në atë kohë përbëhej nga dy perandoritë e Iranit dhe Perandorisë Romake Lindore, nuk ishte i mirë dhe në ato ditë, këto dy qeveri të mëdha dhe të fuqishme, të cilat dominonin pjesën më të madhe të botës së qytetëruar të asaj kohe, ishin në konflikt me njëra-tjetrën. Luftërat e vazhdueshme të persëve me romakët filluan nga sundimi i Anoushirvanit (581-551), dhe vazhduan deri në kohën e  Khosrou Parviz, që zgjatën 24 vjet. Këto luftëra të gjata shkaktuan humbje të mëdha dhe shpenzime të mëdha për Iranin dhe Romën. Ky presion, i shoqëruar me sjelljen e shëmtuar të aristokratëve dhe oficerëve të lartë me ushtarë, shumica e të cilëve, qoftë nga klasa punëtore apo nga fermerët, çuan në shpërbërjen graduale të dy qeverive. Kështu që mbeti vetëm fantazma e këtyre dy fuqive të mëdha.

Saed Nafisi, në librin e tij me titull "Historia sociale e Iranit" në përshkrimin e gjendjes së iranianëve në kohën e ardhjes së Islamit, shkruan:

“...Ajo që ishte më e neveritshme në mesin e popullit iranian ishte privilegji shumë i dhunshëm i klasës që Sasanitët e kishin vendosur në Iran dhe origjina e tyre ishte në qytetërimet e mëparshme, por ato ishin shtypur ashpër në periudhën Sasanide. Në shkallën e parë, shtatë familje aristokrate dhe, pas tyre, pesë klasa, patën privilegje dhe u privuan nga publiku i gjerë. Pothuajse "prona", ishte monopol i këtyre shtatë familjeve ... "

Nga ana tjetër, Perandoria Romake (Bizanti), si një nga fqinjët e gadishullit, që në të njëjtën kohë ishte një nga qeveritë më të mëdha dhe më të fuqishme në shekullin e gjashtë, po përjetonte ngjarjet e përgjakshme të Justinianit. Mizoria politike e këtij perandori romak në shekullin e gjashtë është dëshmi e gjendjes së tmerrshme të popullit të asaj kohe. Populli bizantin, i cili kryesisht u konvertua në fenë e krishtere, përjetoi ditët më të vështira gjatë sundimit të Justinianit, i cili e konsideronte monarkinë si një bekim hyjnor.

Në një kohë të tillë, Islami ngriti lartësinë e gjithë këtij realiteti të shëmtuar dhe paralajmëroi gjithë botën, personaliteti qiellor erdhi me mesazhin hyjnor dhe transformoi kauzën. Ai e përmbushi tundimin e monoteizmit dhe ndriçoi dritën e shpresës dhe të jetës në zemrat e njerëzve. Ky njeri i madh quhet "Muhammed" dhe Kur'ani e përkujton atë si "Seraxh Muniir” “Drita e ndezur".