Ramazani, muaji i Zotit (16)

Ne muslimanët inkurajohemi që të agjërojmë nga vitet e adoleshencës, kur jemi në prag të pubertetit. Në Iran, është zakon të inkurajohen fëmijët të përmbahen nga ushqimi dhe pija për disa orë gjatë ditës.

Shumë fëmijë, megjithëse janë akoma larg viteve për të agjëruar, me entuziazëm i bashkohen prindërve të tyre në Syfyr. Këto janë në të vërtetë hapa drejt agjërimit të plotë kur arrijnë pubertetin dhe agjërimi bëhet i detyrueshëm.

Çdo vit, muaji i bekuar i Ramazanit sjell ndryshime pozitive në jetën e besimtarëve, duke përfshirë orët e tyre të ngrënies, gjumit, punës dhe madje mënyrën e blerjes.

Një nga bekimet e Ramazanit është forcimi i lidhjeve familjare sepse pothuajse çdo pjesëtar i familjes përpiqet të jetë në shtëpi në kohën e Syfyrit dhe Iftarit. Çështja që është shumë interesante është se, agjërimi nxit kulturën e durimit dhe rezistencës mes njerëzve. Gjithashtu i bën njerëzit të ndjehen mirë me njëri-tjetrin. Për më tepër, të rinjtë i kushtojnë më shumë respekt të moshuarve. I Dërguari i Mëshirës, ​​Profeti Mohammed (bekimet e Zotit qofshin mbi të dhe pasardhësit e tij) thotë: "Në këtë muaj, respekto të moshuarit, ji i mirë ndaj fëmijëve, bëji mirë të afërmve, kontrollojini gjuhët, mbani sytë larg asaj që nuk lejohet të shihet".

Atmosfera në kohën Syfyrit dhe Iftarit, qoftë në shtëpi apo në kongregacione në xhami, husejnie dhe në vende të tjera, është plot sinqeritet. Shtrimi i pëlhurës së tavolinës në këto vende për të siguruar çfarëdo ushqimi, krijon një përshtypje të përhershme mbi mendjet që zgjasin nga fëmijëria deri në pleqëri. Ajo që është e rëndësishme është të rritet bollëku i këtij muaji të madh përmes performancës së përpiktë të ritualit dhe lutjeve të rekomanduara, recitimit të Kur'anit të shenjtë dhe lutjeve.

Poeti i mirënjohur iranian, Moulana Xhalal ud-Din Balkhi Rumi, ka hartuar tregimin e një të riu që ishte shumë i keq, por më vonë ai ndryshoi sjelljen e tij për t'u bërë një person shumë i mirë. Kështu është historia e tij:

"Ishte një djalë i keq, i cili shqetësonte të tjerët, por ai nuk arriti të kapërcejë temperamentin e tij të keq, pavarësisht nga përpjekjet. Një ditë i ati i dha një gozhdë dhe i tha: 'Sa herë që zemërohesh, gozhdoje njërin thua të gishtit, i riu duhej të gozhdonte shumë thonjë në mure. Në fund të ditës ai vuri re shkallën e zemërimit të tij. Ditët e ardhshme ai u përpoq të zemërohej më pak në mënyrë që të gozhdonte më pak thonjë.

"Në këtë mënyrë, çdo natë ai ishte i vëmendshëm ndaj sjelljes së tij dhe sa herë që arriste të gozhdonte më pak thonj, ai shpresonte të ndryshonte sjelljen e tij. Gradualisht, numri i thonjve u zvogëlua dhe në fund ky i ri filloi të mendonte se zemra e tij e keqe i kishte dhënë sjellje të mirë dhe pozitive. Ai e tregoi atë tek i ati. Babai, i cili ishte një njeri i ditur, e sugjeroi që të merrte një thua për çdo ditë, që të mos zemërohej. Kaluan disa ditë derisa i riu i nxori të gjithë thonjtë që kishte futur në mur. Pastaj babai mori dorën e djalit dhe i tregoi murin duke thënë, 'Të lumtë! Kishe këmbëngulje të mirë. Por shikoji vrimat që ke bërë në mur. I dashur biri im! Kur ti i thua diçka të tjerëve me zemërim, është sikur të kesh gozhduar një thua në zemrën e tyre. Lëndimi që shkakton në zemrën e dikujt do të mbetet dhe është e vështirë për t'u riparuar'.

Një person iu afrua Profetit të Islamit dhe i tha atij se ndonjëherë është i padëshiruar ndaj keqbërjes. Ai i kërkoi Profetit që t'i mësonte atij një mënyrë për të hequr dorë nga ky zakon i keq. Profeti tha: Mos gënje. Personi tha: Kjo është e gjitha! Profeti tha: Po, kjo është e mjaftueshme. Njeriu u largua. Pas kësaj, ai iu nënshtrua disa keqbërjeve, por u shqetësua se çfarë përgjigje do t'i jepte Profetit pasi ai të merrej në pyetje, pasi ai kishte premtuar se do të ishte i drejtë dhe nuk do të thoshte gënjeshtra. Ky rishikim i sjelljes së tij dhe premtimi i tij për të qenë i drejtë në fund ndryshoi sjelljen e tij.

Kur’ani i shenjtë u bën thirrje njerëzve të jenë të sinqertë pasi këto veçori kanë një ndikim të madh në largimin nga keqbërja. Është e qartë se nëse duam të përmirësojmë sjelljen tonë, fjalët tona duhet të jenë të lira nga çdo gënjeshtër, dhe kjo kërkon ndërtimin e devotshmërisë.

Sipas Imam Aliut (as), një jetë pa devotshmëri është si një kalorës që i lëshon frerët e kalit të tij, i cili përfundimisht del jashtë kontrollit dhe e bën kalorësin të bjerë në tokë. Imami shton se, nga ana tjetër, vetëpërmbajtja dhe vetëkontrolli janë sikur ke hipur në një kalë të stërvitur që është plotësisht nën kontrollin e një kalorësi të aftë. Kështu, ndikimi më i rëndësishëm i devotshmërisë është kontrolli mbi dëshirat dhe ambiciet e epshit. Kur'ani i shenjtë thotë se devotshmëria hap portat e bekimeve të qiellit, meqë një person i devotshëm nuk kënaqet me dëshirat e kota ose nuk kryen mëkate dhe krime. Shkurtimisht, devotshmëria çon në ndërtimin e etikës së shëndoshë dhe një mentaliteti të shëndoshë.