Pars Today

Ministri i Jashtëm i Republikës Islamike të Iranit, theksoi se kur regjimi sionist shkel ligjin ndërkombëtar dhe Konventat e Vjenës mbrojtja legjitime me qëllimin e ndëshkimit të agresorit është një domosdoshmëri.

Ministri i Jashtëm i Iranit Husein Amir Abdollahian ka deklaruar se Irani nuk po kërkon të zgjerojë shtrirjen e luftës, por kthimi i sigurisë së qëndrueshme në rajonin e ndjeshëm të Azisë Perëndimore është të frenojë liderët luftarakë dhe të çekuilibruar të regjimit sionist dhe të ndalojë luftën dhe krimet e këtij regjimi kundër Rripit të Gazës dhe Bregut Perëndimor. Në të njëjtën kohë, bota po përgatitet për përgjigjen e Iranit ndaj zjarrvënieve të regjimit sionist në sulmin ndaj ambasadës iraniane në Damask dhe dëshmisë së këshilltarëve iranianë se sionistët janë në frikë dhe shqetësim dhe se vendet perëndimore po përpiqen të pengojnë Iranin me anë të konsultimit për të mos u përgjigjur. Siç shihet nga provat dhe qëndrimet e zyrtarëve të lartë iranianë, goditja ndaj Izraelit është vendosur dhe është bërë konkluzioni përfundimtar për skenarët dhe mënyrën e reagimit. Shqetësimi i autoriteteve sioniste është se veprimi hakmarrës do të jetë plotësisht i ligjshëm nga këndvështrimi i ligjit dhe zakoneve ndërkombëtare. Sulmi ndaj objekteve diplomatike të Republikës Islamike të Iranit është një shkelje e qartë e Konventës së Vjenës për Marrëdhëniet Diplomatike të vitit 1961, si dhe një shkelje e qartë e rregullave të Konventës së vitit 1973 për Parandalimin e Ndëshkimit për Krimet kundër të Mbrojturve Ndërkombëtarë. Menjëherë pas veprimit të paligjshëm të Izraelit dhe në kundërshtim me parimet e vendosura të së drejtës ndërkombëtare në sulmin ndaj konsullatës së Republikës Islamike të Iranit në Damask, u iniciuan masa diplomatike nga zyrtarët e Ministrisë së Punëve të Jashtme të Iranit dhe Përfaqësuesi i Përhershëm i Iranit në OKB, në një letër drejtuar Sekretarit të Përgjithshëm të kësaj organizate dhe kreut të Këshillit të Sigurimit, bëri thirrje për dënimin e sulmit të Izraelit dhe marrjen e vendimit të nevojshëm për këtë çështje, dhe pas kësaj, Rusia kërkoi një mbledhje publike të Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara nga Malta, e cila mban presidencën e rradhës të këtij këshilli këtë muaj (prill). Ky takim u mbajt më 2 prill 2024, dhe përfaqësuesit e shteteve anëtare të Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara dënuan sulmin e regjimit izraelit në konsullatën e Republikës Islamike të Iranit në Damask të Sirisë dhe veprimet e këtij regjimi paralajmëruan për më shumë kaos në rajon. Por tre vende si Amerika, Anglia dhe Franca, si dhe aleatët e tyre, Koreja e Jugut dhe Japonia, jo vetëm që nuk e dënuan këtë sulm izraelit, por edhe penguan Këshillin e Sigurimit të OKB-së që të nxirrte një rezolutë për të dënuar këtë sulm. Nëse Këshilli i Sigurimit i Kombeve të Bashkuara do të kishte dënuar cenimin e regjimit sionist ndaj objekteve diplomatike të Iranit në Damask dhe më pas do të kishte ndjekur penalisht autorët e tij, ndoshta nuk do të kishte pasur nevojë të ndëshkohej ky regjim nga Irani, pavarësisht se sipas nenit 24 të Kartës së Këshillit të Sigurimit, të gjithë anëtarët e Kombeve të Bashkuara janë kryesisht përgjegjës për ruajtjen e paqes dhe sigurisë ndërkombëtare dhe duhet të veprojnë në përputhje me qëllimet dhe parimet e Kombeve të Bashkuara në zbatimin e këtyre detyrave, por ky këshill nuk i ka përmbushur kurrë detyrat dhe përgjegjësitë e tij të përcaktuara në rastet që përfshijnë Izraelin. Ky ka qenë një nga faktorët kryesorë në zgjatjen e krizës palestineze dhe të Lindjes së Mesme në tetë dekadat e fundit. Meqenëse, sipas parimeve dhe ligjeve ndërkombëtare, sulmi ndaj objekteve konsullore dhe diplomatike të Iranit në Siri, përveç se cenon sovranitetin kombëtar dhe integritetin territorial të këtij vendi, konsiderohet edhe sulm ndaj territorit të Iranit,  sipas parimeve dhe ligjet e së drejtës ndërkombëtare, duke përfshirë parimin e konfrontimit ashtu si mbrojtja legjitime, Irani ka të drejtë të hakmerret dhe të mbrohet dhe dëshiron ta përdorë këtë të drejtë pasi neni 51 i Kartës së Kombeve të Bashkuara ruan të drejtën e qeverive për të përdorur forcën në vetëmbrojtje në rast të një sulmi të armatosur derisa Këshilli i Sigurimit të marrë masat e nevojshme.