Pars Today

Përmbysja e Shahut dhe ardhja në pushtet i sistemit islamik në Iran nën udhëheqjen e Imam Khomeinit ishte goditja më e rëndë fatale që rrezikoi seriozisht synimet ekspansioniste të sionistëve.

Fitorja e revolucionit islamik në Iran çoi në intensifikimin e betejave anti-sioniste të myslimanëve dhe ndryshoi rrjedhën e luftës së palestinezëve. Regjimi i Shahut konsiderohej një aleat i fortë i Perëndimit dhe Izraelit në rajonin e ndjeshëm të Azisë Perëndimore. Në kohën e Shahut, Irani ishte një treg për importin e mallrave dhe produkteve izraelite, gjë që nxiti ekonominë e regjimit pushtues dhe nga ana tjetër, Shahu e ndihmoi këtë regjim duke eksportuar dhe furnizuar atë me naftën që i nevojitej dhe nafta iraniane në ekonominë dhe industritë izraelite u bë një armë u dhe një plumb që shponte gjoksin e palestinezëve. Irani ishte bërë një bazë për operacionet e spiunazhit izraelit dhe kontrollin e arabëve në rajon. Zbulimi i marrëdhënieve të fshehta dhe të hapura të Shahut me Izraelin dhe kundërshtimi i ndihmës pa rezervë të regjimit të Shahut për armikun e përbashkët të myslimanëve ishte një nga motivet e kryengritjes së Imam Khomeinit, për të cilin ai vetë ka thënë: “Një nga mënyrat që na ka vënë përpara mbretit është ndihma e tij për Izraelin. Unë në fjalimet e mija e kam thënë gjithmonë se një nga arsyet e kundërshtimit tim ndaj Shahut është se Shahu ka bashkëpunuar me Izraelin që nga fillimi i ekzistencës së tij dhe kur lufta midis Izraelit dhe myslimanëve arriti kulmin e saj, Shahu vazhdoi të grabiste naftën myslimane dhe t'ia jepte atë Izraelit”. Përmbysja e Shahut dhe ardhja në pushtet e sistemit islamik në Iran ishte goditja e parë fatale që rrezikoi seriozisht synimet ekspansioniste të sionistëve. Ndikimi i mesazhit të Revolucionit Islamik dhe udhëheqjes së tij në opinionin publik ishte aq i gjerë saqë kur Anvar Sadat nënshkroi Traktatin e Kompromisit në Camp David, qeveria egjiptiane u përjashtua nga Liga Arabe dhe madje edhe nga grupi i regjimeve arabe dhe u izolua plotësisht. Shtetet e Bashkuara dhe qeveritë evropiane, mbështetësit kryesorë të regjimit pushtues të Kodsit, me përvojën e hidhur që kishin grumbulluar nga disfata e tyre në përballjen e lëvizjes së Imam Khomeinit, u mobilizuan për të frenuar Revolucionin Islamik të Iranit dhe për të ndryshuar situatën dhe në këtë mënyrë, ata u rreshtuan me rivalin e tyre lindor (ish-Bashkimin Sovjetik). Treguesi i këtij rreshtimi ishte nxitja e Sadamit nga dy superfuqitë për të pushtuar territorin e Iranit dhe mbështetja e gjithanshme e tij në të gjitha fazat e luftës së gjatë midis regjimi Baath të Irakut dhe Republikës Islamike të sapolindur në Iran. Lufta e imponuar filloi me qëllim pushtimin dhe ndarjen e Iranit dhe shkatërrimin e Revolucionit Islamik. Në këtë mes sistemi i Republikës Islamike - i cili ishte i vendosur të luante rolin e tij udhëheqës në luftën kundër armiqve të popujve dhe njerëzve të shtypur të botës dhe të zbatojë sloganin "Sot Irani dhe Palestina Nesër", për të mbrojtur ekzistencën e revolucionit të tij, u tërhoq pa dëshirë në skenën e luftës. Një luftë që sipas rrëfimit të krerëve të shteteve perëndimore dhe lindore kishte lindur për t’i dhënë fund revolucionit islamik dhe për t'i bërë kombet myslimane që heqin dorë nga ideja e kryengritjes dhe revolucionit. Në këtë mënyrë, Sadami, me nxitjen dhe mbështetjen e armiqve të myslimanëve, ktheu skenën e një incidenti të hidhur dhe të gjatë, të cilin Imam Khomeini e kujton si vijon: Në këtë mënyrë, Sadami, me nxitjen dhe mbështetjen e armiqve të myslimanëve, u bë ai që qarkulloi një skenë të hidhur dhe të gjatë, të cilin Imam Khomeini e përshkruan kështu: “Ajo që shkakton një keqardhje të madhe është se superfuqitë, veçanërisht Amerika, duke mashtruar Sadamin dhe duke sulmuar vendin tonë, e bënë qeverinë e fuqishme të Iranit të përkushtohet në mbrojtjen e vendit të saj, për t'i dhënë Izraelit mundësinë për të vazhduar krimet e veta për të realizuar planin e tij djallëzor, që është formimi i një Izraeli të madh nga Nili deri në Eufrat”. Imam Khomeini, në kulmin e fuqisë së regjimit të Shahut, ekspozoi marrëdhëniet e fshehta ndërmjet regjimit të Shahut dhe Izraelit dhe me shumë seriozitet dhe këmbëngulje ndoqi me kujdes çështjen e përballjes me rrezikun e Izraelit për botën islame. Imam Khomeini ishte autoriteti i parë dhe udhëheqësi i madh fetar, i cili dha lejen për të mbështetur luftëtarët palestinezë nga fondet fetare, zekati dhe fondet e bamirësisë. Që në fillim ai prezantoi aspektin islam dhe atë fetar të luftës kundër Izraelit si metodën më efektive për mobilizimin e kombit të shtypur palestinez dhe për të fituar mbështetjen e kombit mysliman për palestinezët dhe ndërmarrjen e rrugëve të tjera si mbështetja në etninë arabe dhe qëndrimet nacionaliste dhe ideologjitë e tjera të importuara dhe jo-islame, i konsideroi si devijim i rrugës së luftës për çlirimin e Kodsit. Ai ishte plotësisht i njohur me problemet e brendshme të botës islamike, si dobësia, pamundësia dhe varësia e disa prej krerëve të vendeve islamike. Për këtë ai bëri thirrje për rritjen e njohurve, ndërgjegjen dhe përgjegjësinë në botën islame, të cilat burojnë nga bindjen, besimi dhe të përbashkëta kulturore dhe fetare. Ai bëri thirrje për eliminimin e dallimeve dhe u ka kërkuar krerëve të qeverive islamike që të ndjekin këtë parim. Ai ishte e mendimit se deri në kohën kur qeveritë të ecin sipas dëshirës dhe kërkesës së popujve dhe mendimit të myslimanëve, atëherë ata do të kenë përgjegjësinë e drejtimit të rezistencës dhe qëndresës. Përndryshe popujt myslimanë me ata duhet të bëjnë po atë gjë që bëri kombi mysliman iranian me Shahun.

Këtu janë disa aspekte të tjera të qëndrimit të Imam Khomeinit në lidhje me çështjen palestineze dhe përballjen me armikun sionist:

Nevoja për të përdorur taktikat e naftës kundër Amerikës dhe Izraelit

Ai në një mesazh drejtuar vendeve dhe kombeve islame me rastin e luftës së Ramazanit më 16.08.1352 ka shkruar: Qeveritë e vendeve islamike të pasura me naftë duhet të përdorin naftën dhe mjetet e tjera që kanë si taktikë kundër Izraelit dhe kolonialistëve dhe të përmbahen nga shitja e naftës atyre qeverive që ndihmojnë Izraelin.

Çlirimi i Palestinës varet nga rivendosja e identitetit islam

“Derisa të mos kthehemi në Islam; Islami i të Dërguarit të Zotit, derisa të mos kthehemi në Islamin e të Dërguarit të Zotit, problemet tona do të qëndrojnë në vendin e tyre. Ne nuk do të mund ta zgjidhim çështjen e Palestinës, as Afganistanit, as vendeve të tjera…”

Zbulimi i përsëritur i hartës së Izraelit të Madh

Motoja kryesore e parlamentit izraelit ishte “Izrael, kufijtë e tu janë nga Nili deri në Eufrat”; Dhe kjo parullë u ngrit në kohën kur Izraeli ishte i dobët dhe një foshnje, kur pushtuesit kishin një popullsi dhe fuqi të vogël dhe ishte e qartë se ata do të përpiqen ta realizojnë këtë moto kur të jenë në pushtet.

Imam Khomeini vuri në dukje në mënyrë të përsëritur rrezikun e ekspansionizmit të Izraelit dhe të mos kënaqjes së tij me kufijtë aktualë. Ai vuri në dukje se çdo mohim apo fshehje e qëllimit të Izraelit është vetëm për mashtrimin e opinionit publik dhe ndjekjen e politikave hap pas hapi deri në golin final.

Ndarja e hebrenjve nga sionizmi

Ne e dimë se Sionizmi është një fenomen politik me ideale ambicioze, raciste dhe kolonialiste, i cili merr një aspekt fetar nën petkun e fesë hebraike dhe përpiqet të ndjekë qëllimet e tij si shpëtimtar i popullit hebre. Mirëpo kushdo e di se teoria dhe pretendimi i bashkimit të racës hebraike në botë është vetëm në teori e nxjerrë nga sionistët, të cilët nëpërmjet këtij pretendimi duhan të justifikojnë grabitjen e tokës së Palestinës dhe të justifikojnë krimet e tyre në territoret e pushtuara. Është e qartë për të gjithë se hartuesi i këtij plani në fillim ka qenë Anglia kolonizatorë. Sot ajo rolin e saj ua ka lënë qeveritarëve të Shtëpisë së Bardhë. Është mëse e dukshme se qëllimi i kolonizatorit të ri është vetëm plotësimi i interesave të tij. Imam Khomeini duke qenë në dijeni të plotë të këtyre realiteteve ka bërë dallimin mes çështjes së hebrenjve dhe sionist dhe ka zbuluar fytyrën e vërtetë të atyre që pretendojnë se mbrojnë hebrenjtë. Ai ka bërë të qartë se sionist është një rrjedhë politike i cili bie ndesh me qëllimet e vërteta dhe hyjnore të profetëve.

Aleanca e Shpëtimit të Palestinës

Imam Khomeini e konsideroi turp sundimin e një numri të vogël sionistësh mbi më shumë se një miliard myslimanë në botë dhe tha:

“Pse në një vend që ka gjithçka dhe ka të gjitha llojet e fuqive, duhet të vijë Izraeli me kaq pak njerëz dhe të sundojë mbi ta kështu? Pse duhet të jetë? Vetëm se kombet janë të ndara nga njëri-tjetri dhe qeveritë janë të ndara nga njëra-tjetra dhe një miliard popullsi myslimane qëndrojnë të ulur me të gjitha mundësitë që kanë, ndërkohë që Izraeli bën gjithë ato krime në Liban dhe në Palestinë.

Domosdoshmëria e kryengritjes së kombeve kundër sionizmit dhe largimi nga varësia tek Amerika

Imam Khomeini (ra) më 25 Azar 1360, në një takim me punonjësit dhe zyrtarët e drejtësisë, theksoi se qeveritë myslimane të lidhura me Amerikën janë burimi i telasheve themelore të myslimanëve dhe tha: “Myslimanët nuk duhet të ulen dhe të presin që qeveritë e tyre të veprojnë për ta dhe të shpëtojnë Islamin nga duart e sionizmit. Mos lejoni që organizatat ndërkombëtare të punojnë për ta. Vetë kombet duhet të ngrihen kundër Izraelit. Kombet duhet të ngrihen dhe të detyrojnë qeveritë e tyre të ngrihen kundër Izraelit dhe jo vetëm të dënojnë. Ata që kanë një vëllazëri me Izraelin e dënojnë Izraelin, por ky është një dënim jo serioz dhe në fakt një shaka. Nëse myslimanët ulen dhe lënë Amerikën të punojë për ta ose vartësit e Amerikës të punojnë për ta, ky grup do të çalojë përgjithmonë.